Αντρέι Ζαχάρωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με τη μελέτη των [[Κοσμικές ακτίνες|κοσμικών ακτίνων]] και το 1948, απασχολήθηκε στο πρόγραμμα κατασκευής της Σοβιετικής [[ατομική βόμβα|ατομικής βόμβας]]. Από το [[1950]] ως το [[1953]] συμμετείχε στις προσπάθειες κατασκευής της σοβιετικής [[Βόμβα υδρογόνου|βόμβας υδρογόνου]]. Το 1953 έγινε το νεαρότερο μέλος στην ιστορία της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, ενώ έλαβε το [[Βραβείο Στάλιν|Κρατικό Βραβείο Στάλιν]]. Απογοητεύθηκε όμως από τη δουλειά του και επί των ημερών της εξουσίας του [[Νικήτα Χρουστσώφ]], απεύθυνε εκκλήσεις για την παγκόσμια απαγόρευση των ατμοσφαιρικών [[Πυρηνική έκρηξη|πυρηνικών δοκιμών]], συμμετείχε σε ομιλίες για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Το [[1968]] έγραψε το έργο «Σκέψεις πάνω στην πρόοδο, την ειρηνική συνύπαρξη και την πνευματική ελευθερία», στο οποίο εκδήλωνε τη διαφωνία του σε οποιαδήποτε πολιτική τακτική και προοπτική να διαιρεθεί η γη σε κομμουνιστικά και καπιταλιστικά στρατόπεδα. Υπερασπίστηκε την κυβέρνηση της [[Τσεχοσλοβακία]]ς κατά την [[Άνοιξη της Πράγας|εισβολή των Σοβιετικών]] το 1968 όπως και τον [[Αλεξάντρ Σολζενίτσιν]]. Το [[1970]] συνυπέγραψε ανοικτή επιστολή όπου αναφερόταν στην αναγκαιότητα παροχής δημοκρατικής ελευθερίας στη χώρα του. Υπήρξε ιδρυτής της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Μόσχας, ενώ το [[1975]] τιμήθηκε με το [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]], όμως το οποίο παρέλαβε η σύζυγός του Έλενα Μπονέρ, καθώς στον ίδιο δεν επετράπη η έξοδος από τη χώρα.