Ωδείο Ηρώδου του Αττικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 22:
Χτίστηκε με ταχύτατο ρυθμό με δαπάνες του [[Ηρώδης ο Αττικός|Ηρώδη του Αττικού]] κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του [[Ασπασία Άννια Ρήγιλλα|Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης]], η οποία πέθανε το 160 μ.Χ.. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσικές εκδηλώσεις και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Ωδείο. Η ανάγκη της ανέγερσής του προέκυψε μετά την κατάρρευση του [[Ωδείο του Αγρίππα|Ωδείου]] που είχε κτιστεί στο κέντρο της [[Αρχαία Αγορά της Αθήνας|αρχαίας αγοράς της Αθήνας]] από τον στρατηγό του [[Οκταβιανός Αύγουστος|Αυγούστου]], τον [[Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας|Αγρίππα]], περί το 15 π.Χ., και εκείνο σε αντικατάσταση του ακόμα παλαιότερου [[Ωδείο του Περικλή|Ωδείου του Περικλή]], που είχε πυρπολήσει ο [[Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας|Σύλλας]] το 85 π.Χ..
Ο χώρος που προοριζόταν για το κοινό είχε 32 σειρές από [[Μάρμαρο|μαρμάρινες]] κερκίδες και η χωρητικότητά του ήταν της τάξης των 5000 περίπου θεατών. Όπως και στα [[θέατρο|θέατρα]] της [[Ρωμαϊκή τέχνη|ρωμαϊκής εποχής]], η ορχήστρα είχε ημικυκλικό σχήμα. Το σκηνικό οικοδόμημα βρισκόταν υπερυψωμένο στο βάθος της σκηνής και είχε τρεις ορόφους, δύο εκ των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα σε ύψος 28 μέτρων. Το ωδείο ήταν στεγασμένο με [[ξύλο|ξύλινη]] οροφή από ξύλο κέδρου.[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-S49781, Athen, Herodes-Attikus-Theater.jpg|αριστερά|μικρογραφία|Συναυλία του [[Χέρμπερτ φον Κάραγιαν]] στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 1939|261x261εσ]]Από διάφορες ενδείξεις προκύπτει ότι το εν λόγω Ωδείο λειτούργησε μόνο 105 χρόνια, δεδομένου ότι τον 3ο αιώνα, δηλαδή το 267 μ.Χ., πολλά οικοδομήματα της Αθήνας, όπως και αυτό, καταστράφηκαν από τους [[Έρουλοι|Έρουλους]] επιδρομείς. Επίσης αυτό το διάστημα από τα διάφορα ευρήματα των ανασκαφών, όπως κρανία ανθρώπων και ταύρων, πιθανολογείται ότι ο χώρος χρησιμοποιήθηκε και για μονομαχίες και ταυρομαχίες. Φαίνεται όμως πως και οι τοίχοι του οικοδομήματος χρησιμοποιήθηκαν αργότερα ως οχυρωματικό έργο, εντασσόμενο στο τείχος που περιέβαλλε τη βάση του λόφου της Ακρόπολης. Εκτός από τα ερείπια οικίσκων που βρέθηκαν μέσα στο Ωδείο βρέθηκαν και ερείπια μικρής εκκλησίας. Στο μέσον της σκηνής και ακριβώς αντίκρυ της λεγόμενης «Βασιλείου Πύλης» ανακαλύφθηκε υπόγειο που εκτείνεται σε όλο το μήκος της έκτασης της σκηνής.
Οι επιχώσεις που επήλθαν στους επόμενους αιώνες σχεδόν το εξαφάνισαν, με μόνο ορατό σημείο τον ψηλό τοίχο της σκηνής, με την όλη κατασκευή να μοιάζει περισσότερο με γέφυρα.
Γραμμή 34 ⟶ 31 :
==Ανασκαφή και αναστήλωση==
[[Image:Bonfils, Félix (1831-1885) - Athens - Theatre Odeion about 1868-1875.jpg|thumb|left|
Η πρώτη δοκιμαστική ανασκαφή έγινε το 1848 παρουσία του Βασιλέα [[Όθων Α΄ της Ελλάδας|Όθωνα]] από τους [[Κυριακός Πιττάκης|Κυριακό Πιττάκη]] και [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Αλέξανδρο Ραγκαβή]]. Η εκκένωση του Ωδείου από τις επιχώσεις που είχαν συσσωρευτεί στα ερείπια της στέγης και έφθαναν τα 15 μ. ύψος, ξεκίνησε από τον Πιττάκη το 1857. Τελικά η σοβαρή αναστήλωση άρχισε τμηματικά μετά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.]] στη δεκαετία του 1950 επί Βασιλέως [[Παύλος Α΄των Ελλήνων|Παύλου]] με σχέδια της Διεύθυνσης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που κατά κύριο μέρος είχε συντάξει ο καθηγητής και ακαδημαϊκός [[Αναστάσιος Ορλάνδος]] αμέσως μετά την αποχώρησή του από την υπηρεσία, με βοηθό του τον τότε επιθεωρητή αναστηλώσεων [[Ευστάθιος Στίκκας|Ευστάθιο Στίκκα]].
[[Αρχείο:Ωδείο Ηρώδου Αττίκου 6718.JPG|μικρογραφία|Λεπτομέρεια της πρόσοψης του Ωδείου|276x276εσ]]
Με τη σταδιακή και τμηματική αναστήλωση κατέστη δυνατόν να αποκαλυφθεί όλο το αρχαίο αυτό οικοδόμημα και να βρει τον άλλοτε προορισμό του. Οι θέσεις των θεατών επενδύθηκαν με [[Πεντελικό όρος#Το μάρμαρο Πεντέλης|πεντελικό μάρμαρο]] και η ορχήστρα με πλάκες από μάρμαρο Υμηττού. Από τα τέλη της ίδιας δεκαετίας το Ωδείο χρησιμοποιείται, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, για πολιτιστικές εκδηλώσεις και από τότε πλειάδα [[Έλληνας|Ελλήνων]] και ξένων καλλιτεχνών έχει εμφανιστεί στον χώρο αυτό, μεταξύ των οποίων και η Ελληνίδα ντίβα της Όπερας [[Μαρία Κάλλας]] το 1957, για ένα ρεσιτάλ.
| |||