Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όπως συμβαίνει και με τον Παρμενίδη, ο Εμπεδοκλής απορρίπτει τη γένεση και τη φθορά. Στη θέση τους χρησιμοποιεί δύο άλλες έννοιες που τις περιγράφει ως ''μείξη'' (γέννηση) και ''χωρισμός'' (φθορά) «αγέννητων στοιχείων». Κρατά το μηδέν έξω από τον κόσμο και ανάγει την γέννηση του κόσμου και τις κοσμικές μεταβολές σε τέσσερις θεμελιώδεις υποστάσεις, ισοδύναμες μεταξύ τους. Αυτές οι υποστάσεις, όμοιες με το ''εόν'' του Παρμενίδη είναι τα «ριζώματα», δηλαδή η [[γη]], το [[νερό]], η [[φωτιά]] και ο [[αέρας]]. Τα ριζώματα, αντίθετα από τα φυσικά στοιχεία δεν χάνουν την ταυτότητά τους. Οι δε μεταξύ τους σχέσεις διέπονται από την επιδραση δύο κοσμικών δυνάμεων, που είναι επίσης αγέννητες και αιώνιες, της ''φιλότητας'', (έλξης και συνένωσης) και του ''νείκους'', (έχθρας διάσπασης και διάλυσης).

 

'''κρίνεται. φησὶ δ' οὕτω (DK 31 B 6. 2 sq.)• <br><br>'''

'''Ζεὺς ἀργὴς Ἥρη τε φερέσβιος ἠδ' Ἀϊδωνεὺς<br>'''