Ελληνιστική Κοινή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ελληνιστικήελληνιστική Κοινήκοινή''' (κοινή εννοείται διάλεκτος) είναι η λαϊκή μορφή της [[Αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]]<ref>Περιλαμβάνεται στον όρο της Αρχαιοελληνικής γλώσσας, ωστόσο οι μεταλλάξεις της ελληνικής γλώσσας κατά την ελληνιστική περίοδο δικαιολογούν μεθοδολογικά την διακριτή θεώρησή της με αυτήν.</ref> που εμφανίστηκε και επικράτησε στη μετακλασσική [[αρχαιότητα]] (συμβατικά περίπου: 350 π.Χ. - 500 μ.Χ.<ref>{{Cite book|title=Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας|first=Γεώργιος|last=Μπαμπινιώτης|isbn=|year=2002|location=Αθήνα|page=114}}</ref>) και αποτελεί την τέταρτη περίοδο στην ιστορία της μακραίωνης [[ελληνική γλώσσα|ελληνικής γλώσσας]]. Άλλες ονομασίες της είναι ''Αλεξανδρινή'', ''Ελληνιστική'', ''Κοινή'' ή ''Ελληνική της Καινής Διαθήκης''. Η Κοινή είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο για τους [[Έλληνες]], που αποτέλεσε την πρώτη τους κοινή διάλεκτο και προπομπό της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]], αλλά και για όλον τον [[Δυτικός πολιτισμός|Δυτικό πολιτισμό]], για τον οποίο αποτέλεσε την [[lingua franca]] στην περιοχή της [[Μεσόγειος|Μεσογείου]]. Η Κοινή ήταν επίσης η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα [[ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]] καθώς και η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για την διδασκαλία και εξάπλωση του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]] στα πρώτα χρόνια μετά [[Ιησούς Χριστός|Χριστόν]]. Η Κοινή ήταν επίσης ανεπίσημα πρώτη ή δεύτερη γλώσσα σε ολόκληρη την [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] και ενώ στη Δύση σταδιακά εκτοπίστηκε από τα μεσαιωνικά λατινικά (τη [[Λαϊκή Λατινική γλώσσα]]), στην Ανατολή παρέμεινε για αιώνες η καθομιλουμένη.

Το πέρασμα στην επόμενη περίοδο, που είναι γνωστή και ως [[Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα|Μεσαιωνική ελληνική]], χρονολογείται από την ίδρυση της [[Κωνσταντινούπολη|Πόλης]] από τον [[Μέγας Κωνσταντίνος|Κωνσταντίνο Α']] το 330, ενώ ωρισμένοιορισμένοι υποστηρίζουν ότι για ιστορικούς και γλωσσικούς λόγους το πέρασμα στην [[Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα]] χρονολογείται τον 6ο αιώνα μΧ. Η μετά-Κλασική περίοδος της Ελληνικής αναφέρεται έτσι στην δημιουργία και την εξέλιξη της Κοινής διαμέσου της όλης Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου της ιστορίας έως τις αρχές του Μεσαίωνα.

Εν αντιθέσει με την πληθώρα πηγών εκ των οποίων αντλούμε πληροφορίες για την Αρχαία Ελληνική γλώσσα, οι πηγές που έχουμε κατά την περίοδο της Ελληνιστικής κοινής είναι περιορισμένες. Οι πρώτοι που μελέτησαν την Ελληνιστική Κοινή ήταν κλασσικιστέςκλασικιστές (δηλαδή λάτρεις της [[Αττική διάλεκτος|Αττικής διαλέκτου]]) και ήταν λογικό να μην αποδέχονται τις παρεκτροπές της Ελληνιστικής από το πρότυπό τους. Την απαξίωσαν ως "παρηκμασμένη μορφή" της λόγιας Αττικής γλώσσας και δεν της έδωσαν ιδιαίτερη σημασία όσο ήταν ακόμα καιρός και διασώζονταν περισσότερα στοιχεία της. Η μεγάλη σημασία της αναγνωρίστηκε μόλις κατά τον 19ο αιώνα και οι πηγές ήταν όσα πρωτότυπα σε επιγραφές και πάπυροι είχαν διασωθεί. Πηγή της επίσης υπήρξε η «[[Μετάφραση των Εβδομήκοντα]]», δηλαδή η σχεδόν κατά λέξη μετάφραση στα Ελληνικά της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και η Καινή Διαθήκη που συντάχθηκε περίπου 4 αιώνες αργότερα. Αυτά τα κείμενα στόχευαν λογικά στο να γίνουν κατανοητά από το πλατύ κοινό και κατά συνέπεια πρέπει να είχαν συνταχθεί στην καθομιλουμένη της εποχής τους.