Ναζιστική Γερμανία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο όρος '''Ναζιστική Γερμανία''' ή '''Τρίτο Ράιχ''' , επίσημο όνομα '''Γερμανική Αυτοκρατορία''' (''Deutsches Reich'') και αργότερα '''Μείζων Γερμανική Αυτοκρατορία''' (''Großdeutsches Reich''), αναφέρεται στη [[Γερμανία]] της περιόδου [[1933]]–[[1945]], κατά την οποία το [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Ναζιστικό Κόμμα]] με επικεφαλής τον [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφο Χίτλερ]], ήταν στην εξουσία. Η εξωτερική πολιτική που ακολούθησε η Ναζιστική Γερμανία, βασισμένη κυρίως στην έννοια του "[[ζωτικός χώρος|ζωτικού χώρου]]", (Lebensraum), ήταν ανάμεσα στους κύριους λόγους του ξεσπάσματος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Το ναζιστικό καθεστώς άλλαξε ολοσχερώς τις πολιτικές και κοινωνικές δομές στη χώρα, καθιερώνοντας τον "υπέρτατο Ηγέτη" ([[Φύρερ]]) και υιοθετώντας φυλετική πολιτική, η οποία οδήγησε στη δημιουργία [[Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης|στρατοπέδων συγκέντρωσης]] και εξόντωσης και, τελικά, στο [[Ολοκαύτωμα]] των Εβραίων της Ευρώπης.(Και οι δύο δράσεις κατηγοριοποιούνται ως Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας). Η ένοπλη σύρραξη που προκλήθηκε από την πολιτική του καθεστώτος είχε ως συνέπεια τη μεταβολή του παγκόσμιου χάρτη.

[[Αρχείο:Hitler's DAP membership card.png|right|thumb|250px|Η κάρτα μέλους του DAP του Χίτλερ με την υπογραφή του Ντρέξλερ. Ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν επιπλέον διαπιστευτήρια για να ιδρύσει το κόμμα του. ]]

Ο Χίτλερ συγγράφει (σωστότερα υπαγορεύει) στη φυλακή το γνωστό βιβλίο του "[[Ο Αγών μου]]" (Mein Kampf).Το βιβλίο εκφράζει έντονα ρατσιστικές θέσεις και απόψεις. Σε αυτό εκφράζει το "πιστεύω" τόσο το δικό του όσο και του Κόμματός του. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, οι ιδεολογίες του εκφράζονται και περισσότερο συγκεκριμένα και περισσότερο πρακτικά. Η ναζιστική ιδεολογία είναι έντονα επηρεασμένη από τον [[φασισμός|φασισμό]] που εγκαθίδρυσε ο [[Μπενίτο Μουσολίνι]] στην [[Ιταλία]]: Είναι ιδεολογία έντονα διαποτισμένη από αντιλήψεις [[Ρατσισμός|φυλετικών διακρίσεων]], [[εθνικισμός|εθνικισμού]], στρατοκρατίας αλλά και δημιουργίας και χρήσης παραστρατιωτικών οργανώσεων. Παράλληλα, ασκείται πολιτική τρομοκρατίας σε όσους διαφωνούν πολιτικά με το καθεστώς, έντονη προπαγάνδα για τα ιδεώδη και αντιπροπαγάνδα για αντίθετες ιδεολογίες, και, φυσικά, προσωπολατρία για τον Ηγέτη ([[Φύρερ]], Führer):

Ο ολοκληρωτισμός είναι από τα βασικά ιδεολογικά σημεία του Ναζισμού. Προορισμός του κάθε πολίτη, του κάθε στρατιώτη, όσο ιεραρχικά ανώτερος και αν είναι, είναι ένας και μοναδικός: Η τυφλή υπακοή στον Ηγέτη.<ref>[http://www.mondopolitico.com/library/meinkampf/introduction.htm Πλήρες κείμενο του ''Mein Kampf'' (αγγλικά)]</ref>

Σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία, δεν έχουν θέση στον κόσμο οι [[Εβραίοι]], οι [[Αθίγγανοι]] και οι [[Ιστορία των ομοφυλόφιλων στη Ναζιστική Γερμανία και το Ολοκαύτωμα|ομοφυλόφιλοι]], όπως και κάθε είδους άνθρωποι του περιθωρίου, ενώ θεωρούνται "υπάνθρωποι" (Untermenschen), εκτός από τους Εβραίους, και οι Σλάβοι, με προεξάρχοντες τους Τσέχους, τους Πολωνούς και τους Ρώσους.<ref>[http://www.historyplace.com/worldwar2/riseofhitler/kampf.htm Philip Gavin, The History Place: ''Hitler's Book "Mein Kampf"'']</ref>. Οι καθαρόαιμοι Γερμανοί ανήκουν στην [[Αριοσοφία|Άρια φυλή]], η οποία είναι ανώτερη όλων των υπόλοιπων φυλών.Η ιδεολογία αυτή ήταν έντονα απάνθρωπη και ελεγχόμενη ηθικά και ποινικά. Η εθνικιστική και ρατσιστική αυτή ιδεολογία εκφράστηκε με την φράση "Blut und Boden" (Αίμα και Γη)<ref>[http://cghs.dadeschools.net/ib_holocaust2001/Ideology_Death/blutandboden.htm Η ιδεολογία "Αίμα και Γη"]{{dead link|date=June 2015}}</ref>, επινόηση του θεωρητικού του Κόμματος (και μετέπειτα Υπουργού) [[Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ]] (Richard Walther Darré). Οι υπόλοιπες φυλές απλώς οφείλουν να υποταχθούν στην ανωτερότητά της άριας φυλής. Ορισμένες, μάλιστα, φυλές, όπως οι [[Σλάβοι]], είναι τόσο κατώτερες, ώστε όσοι ανήκουν σε αυτές να χαρακτηρίζονται απλά ως υπάνθρωποι (Untermenschen) και να είναι κατάλληλοι μόνο ως σκλάβοι των Αρίων. Μερικοί ερευνητές έχουν αποδώσει αυτή την ιδεολογία σε πολύ κακή κατανόηση των γραπτών του [[Νίτσε]] (και ιδιαίτερα του έργου του ''Also sprach Zarathustra'' (ελλ. Τάδε έφη Ζαρατούστρα)) από μέρους του Χίτλερ, ο οποίος είναι διαπιστωμένο ότι θαύμαζε τον Νίτσε και είχε διαβάσει τα Άπαντά του (τα έστειλε, μάλιστα, δώρο στον Μουσσολίνι στα 60ά του γενέθλια)<ref name=rk>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', τ. Β', Πάπυρος, Αθήνα 1966 (μτφ. από τα γαλλικά)</ref>. Στα πλαίσια της ρατσιστικής ιδεολογίας του Χίτλερ και του Κόμματος εφαρμόστηκε το [[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4]] ("Aktion T4") κατά το οποίο περίπου 200.000 Γερμανοί (και μη) πολίτες, οι οποίοι έπασχαν από γενετικές παθήσεις ή/και ψυχασθένειες, θανατώθηκαν ή υπέστησαν στείρωση. Με τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ και οι υποστηρικτές των φυλετικών θεωριών του πίστευαν ότι θα "καθάριζαν" την Άρια Φυλή από τα "ελαττωματικά" γονίδια. Η πρακτική αυτή ελέγχεται και κατάδικάζεται ως έντονα φυλετική και ρατσιστική.

Άλλο ένα δομικό χαρακτηριστικό της ναζιστικής (εθνικοσοσιαλιστικής) θεωρίας και πολιτικής, υπήρξε η σθεναρή υπεράσπιση των συμφερόντων του γερμανικού μεγάλου κεφαλαίου, έναντι της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχών τμημάτων του γερμανικού πληθυσμού. Το ναζιστικό καθεστώς εφάρμοσε πολιτική καθυπόταξης των εργαζομένων, των ανέργων και των μικρομεσαίων, ενώ ενίσχυσε μέγιστα, την κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και ομίλων. Μια έντονα αντεργατική πολιτική. Οι τρόποι με τους οποίους κατάφερε κάτι τέτοιο, εμπεριείχαν την καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την φυσική εξόντωση όσων αντιστέκονταν, την συντριβή/απαγόρευση των εργατικών σωματείων και των απεργιών κλπ. <ref>Παπαρήγας Θανάσης (1985) «[https://kommon.gr/istoria/item/792-i-taksiki-fysi-tou-nazistikoy-kommatos-sti-germania Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία]» από kommon.gr. Αναδημοσιεύθηκε 9/11/2016. [https://web.archive.org/web/20150206001618/https://www.kommon.gr/vii/72-nsdap Αρχειοθετήθηκε] 6/2/2015. Ανακτήθηκε 23/2/2018.</ref>Πολλές από αυτές τις πράξεις είναι σκληρές και απάνθρωπες.

Για την εκκαθάριση των Εβραίων και των Αθίγγανων, εκτός από [[πογκρόμ]], το ναζιστικό καθεστώς οργάνωσε ολόκληρη επιχείρηση, η οποία επονομάστηκε [[Επιχείρηση Ράινχαρντ]], δημιουργώντας ειδικά [[Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης|στρατόπεδα εξόντωσης]], προκαλώντας το [[Ολοκαύτωμα]], δηλαδή την [[γενοκτονία]] των Εβραίων και των Αθίγγανων, με θύματα 6.000.000 για τους Εβραίους και περισσότερα από 500.000 για τους Αθίγγανους. Έντονα φυλετικές και εναντίον της ανθρώπινης φύσης πολιτικές.

Η ιδεολογία των Ναζί δεν έγινε ευρέως αποδεκτή καθ' ολοκληρίαν από τον γερμανικό λαό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, πληθυσμιακές ομάδες καταφέρθηκαν ανοικτά κατά της δίωξης των Εβραίων, ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο πληθυσμός ήταν τέτοια, που δεν του άφηναν περιθώρια να αναρωτηθεί τι συνέβαινε στους μεταγόμενους Εβραίους. Η πρακτική και η ιδεολογία αυτή υπήρξε έντονα ρατσιστική. Το καθεστώς γνώριζε την όχι ευρεία αποδοχή της πολιτικής της εξόντωσης που ακολούθησε, γι' αυτό και περιέβαλε με τη μεγαλύτερη δυνατή μυστικότητα την "[[Επιχείρηση Ράινχαρντ]]",<ref>Ian Kershaw, ''Hitler, the Germans and the Final Solution'', Yale University Press, New York & London, 2008</ref> (αν και το βιβλίο του Χίτλερ ''[[Mein Kampf]]'', στο οποίο αναλύονται οι απόψεις αυτές, ήταν το μεγαλύτερο ευπώλητο της εποχής και του απέφερε σημαντικά οικονομικά οφέλη από τις πωλήσεις του). Έγινε, βέβαια, αποδεκτή από την πλειοψηφία των μελών του Κόμματος (να σημειωθεί ότι αρκετοί Γερμανοί πολίτες αναγκάστηκαν να γίνουν μέλη του Κόμματος επειδή, αν δεν προσχωρούσαν στο Κόμμα, δεν θα τους επιτρεπόταν η συνέχιση των δραστηριοτήτων τους). Ωστόσο, το καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί, όχι μόνον εκκαθάριζε τους αντιφρονούντες, αλλά, ασκώντας παντοιοτρόπως έντονη προπαγάνδα σε συνδυασμό με αυστηρή λογοκρισία, δεν επέτρεπε να γνωστοποιούνται οι πρακτικές που ασκούσε. Είναι γνωστή μία ''Führerprinzip'' (αρχή του Ηγέτη), ότι καθένας πρέπει να γνωρίζει μόνον όσα του είναι απαραίτητα για να εκπληρώσει την αποστολή του. Ο Χίτλερ δεν την παραβίασε ποτέ. Την ακολούθησε απαρέγκλιτα τόσο στους άμεσους συνεργάτες του, όσο και στους συμμάχους του: Συναντώμενος με τον Μουσσολίνι δύο ημέρες πριν την έναρξη εφαρμογής του [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Σχεδίου Μπαρμπαρόσσα]] (Εισβολή στη Ρωσία), δεν του επέτρεψε καν να αντιληφθεί τι σχεδίαζε ο ίδιος μόλις δύο ημέρες μετά<ref name=rk/>.

[[File:Buchenwald-bei-Weimar-am-24-April-1945.jpg|thumb|[[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ|Το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ]] (24-4-1945).Η απανθρωπιά εκφράζεται βαθύτατα σε αυτόν τον αποκαλυπτικό πίνακα. |εναλλ.=]]

Η εφαρμογή στην πράξη της ναζιστικής ιδεολογίας δεν επέφερε απλά έναν Παγκόσμιο Πόλεμο: Ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο εκατομμυρίων αντιφρονούντων, αιχμαλώτων πολέμου, [[Ιστορία των ομοφυλόφιλων στην Ναζιστική Γερμανία και το Ολοκαύτωμα|ομοφυλόφιλων]], [[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4|ατόμων με αναπηρίες]] και οδήγησε στο [[Ολοκαύτωμα]], σύνολο από δραστηριότητες που κατέληξαν στον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης, αρκετών, μάλιστα, με ανατριχιαστικούς τρόπους και αποτρόπαιες μεθόδους, και εκατομμυρίων συλληφθέντων και αιχμαλώτων πολέμου από όλες τις κατακτημένες χώρες, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι εγκλήματα. Παράλληλα, ο Πόλεμος κατέληξε στην κατερείπωση της Γερμανίας και άλλων περιοχών της Ευρώπης και στον διαμελισμό της χώρας σε δύο μπλοκ, που χρειάστηκε να περάσουν περίπου εξήντα χρόνια για να αποκατασταθούν σε ενιαία χώρα. Το σύνολο των θυμάτων υπολογίζεται σε εξήντα περίπου εκατομμύρια, ενώ οι υλικές ζημιές που επέφερε ο Πόλεμος είναι αδύνατον να υπολογιστούν. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την καταδίκη της Ναζιστικής Γερμανίας και το τίμημα αίματος ήταν δυστυχώς σκληρό, απάνθρωπο, σε πολλές περιπτώσεις μη νόμιμο και υψηλό.

Με την [[Κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί|ανάληψη της εξουσίας]] το Ναζιστικό Κόμμα δείχνει τις προθέσεις του και διευκρινίζει τι ακριβώς εννοούσε με τον όρο "πολιτιστική επανάσταση" στο πρόγραμμά του: Αρχίζει τις διώξεις εναντίον Εβραίων "για να καθαρίσει η γερμανική κουλτούρα από άλλες επιδράσεις", με κυριότερη αυτή της [[Νύχτα των Κρυστάλλων|Νύχτας των Κρυστάλλων]].<ref>[http://www.nps.gov/archive/elro/glossary/kristallnacht.htm Eleanor Roosevelt History Page: ''Kristallnacht]</ref> (Εγκληματικό Γεγονός.) Παράλληλα, καθώς τα μέλη του αναλαμβάνουν σημαντικές εξουσίες, εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς απολυταρχικό και τρομοκρατικό, στο οποίο κανείς αντιφρονών δεν έχει θέση. Τις διώξεις των Εβραίων (ρατσιστική δράση) ακολουθούν οι διώξεις κομμουνιστών, σοσιαλιστών και φιλελεύθερων στελεχών και της άρχουσας τάξης γενικότερα. Δημιουργείται το αδιαχώρητο στις φυλακές και το καθεστώς εγκαθιδρύει το πρώτο από τα [[στρατόπεδα συγκέντρωσης]] στο [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ|Μπούχενβαλντ]] (Buchenwald).Μια από τις πολλές ρατσιστικές πολιτικές του καθεστώτος. Αρχικά στα στρατόπεδα αυτά δεν στέλνονται [[Εβραίοι]]: Αυτούς το καθεστώς προσπαθεί να τους "πείσει" να εγκαταλείψουν το γερμανικό έδαφος (εγκαταλείποντας, φυσικά, όλη τους την περιουσία). Χρησιμοποιεί γι' αυτό το σκοπό κυρίως την τρομοκρατία και την ψυχολογική πίεση και όχι, ακόμη, τη φυσική τους εξόντωση (Έγκλημα Ποινικό και Πολέμου). Κατά τον πρώτο χρόνο της ναζιστικής διακυβέρνησης δεν έχουν αρχίσει να διώκονται μαζικά, να εγκλείονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (μέσο φυσικής εξόντωσης) και να εκτελούνται εν ψυχρώ(το έγκλημα της δολοφονίας). Στα στρατόπεδα εγκλείονται, προς το παρόν, όλοι οι αντιτιθέμενοι στο ναζιστικό καθεστώς, καθώς και οι ομοφυλόφιλοι. (Ρατσιστικά Εγκλήματα).

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-R99859, Berlin, brennender Reichstag (Reichstagsbrand).jpg|left|thumb|250px|Η πυρκαϊά στο Ράιχσταγκ (1933). Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, η πυρκαγιά στο Ράιχ Στάγκ σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους Ναζί. ]]

Το ναζιστικό καθεστώς είναι πλέον μια στυγνή αντισημιτική, (ρατσιστική), αντιφιλελεύθερη, (καταπιεστική), αντικομμουνιστική (αντιαριστερή) δικτατορία. Έχοντας το πρόσχημα του κοινοβουλευτισμού με εξασφαλισμένη πλειοψηφία στο [[Ράιχσταγκ]], είναι σε θέση να ψηφίζει ολοσχερώς αντιδημοκρατικούς νόμους (κατά της δημοκρατίας). . Σύμφωνα με τον [[Ουίλιαμ Σίρερ]], μέσα στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησής του, το ναζιστικό κόμμα - και ο Χίτλερ προσωπικά - έχει να επιδείξει "επιτεύγματα" χωρίς ιστορικό προηγούμενο: Κατάφερε να καταργήσει τη [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης]], (Κατάργηση του Συντάγματος με δικτατορική πράξη,) να εγκαθιδρύσει στυγνή δικτατορία,(κατάργηση της δημοκρατίας) στα πλαίσια της οποίας καταργούνται οι ατομικές ελευθερίες, η ελευθερία του Τύπου, η ύπαρξη άλλων πολιτικών κομμάτων πλην του Εθνικοσοσιαλιστικού, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης,(κατάργηση της βασικής Εξουσίας του Κράτους), οι τοπικές κυβερνήσεις των ως τότε ομοσπονδιακών κρατιδίων, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα δικαιώματα των εβραϊκής καταγωγής πολιτών τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική ζωή τους, (παρεμπόδιση άσκησης ατομικών δικαιωμάτων), ενώ γίνονται δραστικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή του Γερμανού πολίτη.<ref>William Shirer,''The Rise and Fall of the 3rd Reich'', Νέα Υόρκη, 1961, σελ. 189</ref>

Στις [[27 Φεβρουαρίου]] [[1933]] ξεσπά πυρκαγιά στο [[Ράιχσταγκ]]. Ο νεαρός [[Ολλανδία|Ολλανδός]] [[κομμουνισμός|κομμουνιστής]] [[Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε]] (Marinus van der Lubbe) συλλαμβάνεται στο εσωτερικό του πυρπολημένου κτηρίου<ref>. Αργότερα θα αποκαλυφθεί (με ορισμένες επιφυλάξεις) ότι ο "εμπρησμός" αυτός επινοήθηκε και εκτελέστηκε από τον [[Γιόζεφ Γκέμπελς]] και την συνδρομή του [[Χέρμαν Γκέρινγκ]], όπως αναφέρει ο Ουίλιαμ Σίρερ στο έργο του "Η άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ".</ref>. Οι Ναζί έχουν το πρόσχημα που τους χρειάζεται και κάνουν προπαγάνδα : Αποδίδουν τον εμπρησμό στους κομμουνιστές και την ίδια νύκτα συλλαμβάνονται περίπου 4.000 μέλη και υποστηρικτές τους, οι οποίοι μεταφέρονται στο [[στρατόπεδα συγκέντρωσης|στρατόπεδο συγκέντρωσης]] (Οχυρό Εγκλήματος) του [[στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου|Νταχάου]].(Οχυρό του Απανθρωπισμού). Εξαιρέσεις δεν γίνονται ούτε σε γυναίκες ούτε σε εφήβους. Ο Χίτλερ πέτυχε να εξουδετερώσει με ένα κτύπημα έναν από τους πιο μαχητικούς (και μισητούς του) αντιπάλους, αλλά δεν περιορίστηκε σε αυτό: Έχοντας πλέον απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καταφέρνει να ψηφίσει αρχικά το διάταγμα με το οποίο καταργεί, μεταξύ άλλων, και το θεμελιωδέστερο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το [[Habeas Corpus]]. Ο Χίτλερ παραβιάζει έτσι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό το διάταγμα έγινε γνωστό ως "[[Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ|Διάταγμα του εμπρησμού του Κοινοβουλίου]]". (Ναζιστικό Έγκλημα Προπαγάνδας). Ακολουθεί ο [[Εξουσιοδοτικός Νόμος του 1933|Εξουσιοδοτικός Νόμος]], ( Εγκληματικός Νόμος), με το οποίο ο Χίτλερ δίνει στον εαυτό του την απόλυτη εξουσία πάνω σε όλα τα κρατικά θέματα.Ο νόμος ψηφίζεται στο Κοινοβούλιο με 444 ψήφους υπέρ και μόνο 94 κατά - αυτές των [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|σοσιαλδημοκρατών]] που έχουν απομείνει (Μάρτιος 1933).

Ο στενός φίλος του Χίτλερ [[Ερνστ Ρεμ]] (Ernst Röhm), από την εποχή ήδη του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Μονάχου, είχε δημιουργήσει μια παραστρατιωτική οργάνωση, την [[Sturmabteilung]] (SA) (κατά λέξη ''θυελλώδεις μαχητές'', γνωστή και ως "Τάγματα Εφόδου"). Η [[SA]] φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη στον Χίτλερ, αφού είχε αναλάβει τη φυσική εξόντωση (Έγκλημα) πολλών πολιτικών του αντιπάλων πριν οι Ναζί πάρουν την εξουσία. Ωστόσο, η οργάνωση (και ο ηγέτης της) αρχίζει να φαίνεται επικίνδυνη και στον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος έχει αντιληφθεί ότι, αν δεν την εξουδετερώσει, δεν θα μπορέσει να κυριαρχήσει και στο τελευταίο - και ιδιαίτερα σημαντικό - προπύργιο αντίστασης στα σχέδιά του: Τον Γερμανικό στρατό ([[Βέρμαχτ]]). Στις [[30 Ιουνίου]] [[1934]] ο Ρεμ και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της SA καλούνται σε σύσκεψη σε ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα του Μονάχου. Εκεί συλλαμβάνονται, και οι αφοσιωμένοι του Χίτλερ [[Χέρμαν Γκέρινγκ]] και [[Χάινριχ Χίμλερ]] κατηγορούν τον Ρεμ ως [[Ομοφυλόφιλος|ομοφυλόφιλο]]. (ρατσιστική κατηγορία). Ο Χίμλερ, ειδικά, φθονεί τον Ρεμ επειδή η οργάνωση την οποία δημιούργησε και διευθύνει, η [[SS]] (τότε σωματοφυλακή του Χίτλερ), δεν έχει τη ισχύ και την επιρροή της SA. Ο Ρεμ υφίσταται ψυχολογικές πιέσεις για να ομολογήσει. Δεν το πράττει και τότε, κατ' εντολή του Χίτλερ, του προσφέρεται ένα πιστόλι για να αυτοκτονήσει. Αρνείται να το πράξει και, τελικά, δολοφονείται (Έγκλημα) από χαμηλόβαθμα στελέχη των SA με ριπές αυτόματων όπλων. Αυτό θα σημάνει και το τέλος της παντοδυναμίας της οργάνωσης SA, η οποία δεν διαλύεται μεν, αλλά παραμένει στο παρασκήνιο, "παροπλισμένη". Η νύκτα αυτή έχει επονομαστεί "[[Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών|Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών]]"<ref>[http://worldwar2database.com/html/nazis.htm World War II Database]{{dead link|date=June 2015}}</ref>. (Εγκληματική Δράση).

Με την εξουδετέρωση της [[SA]] ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει και τους ευγενούς καταγωγής στρατιωτικούς για τις προθέσεις του σχετικά με την αποκατάσταση της Γερμανίας στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Αποσπά, έτσι, από τους αξιωματικούς μια δήλωση αφοσίωσης στο πρόσωπό του. Παρά το γεγονός αυτό, ο Χίτλερ ποτέ δεν συμπάθησε τους αξιωματικούς του, οι οποίοι ήταν όλοι, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, πιστοί της Πρωσικής στρατιωτικής παράδοσης και ευγενούς καταγωγής και, φυσικά, κανείς τους δεν ήταν μέλος του Κόμματος<ref>Το καταστατικό του Κόμματος απαγόρευε σε εξ επαγγέλματος Στρατιωτικούς να εγγράφονται ως μέλη του</ref>. Ως συνέπεια της συνεχώς αυξανόμενης αντιπάθειάς του απέναντί τους, περίπου πενήντα ηγετικές φυσιογνωμίες των Στρατιωτικών δυνάμεων ([[Βέρμαχτ]]) θα εκτελεστούν, (Έγκλημα), θα αυτοκτονήσουν "εν διατεταγμένη υπηρεσία"(Παρακίνηση σε Έγκλημα) ή θα σφαγιαστούν με φρικτό τρόπο κατά τη διάρκεια του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]<ref name=rk/>(Απάνθρωπο Έγκλημα).

Στις [[2 Αυγούστου]] του [[1934]] πεθαίνει ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ. Η κυβέρνηση ενεργοποιεί νόμο, με το οποίο συγχωνεύονται Καγκελαρία και Προεδρία. Ο τίτλος και το αξίωμα του Προέδρου καταργούνται και ο Χίτλερ αναλαμβάνει τα καθήκοντα και των δύο, παίρνοντας τον τίτλο "''Führer und Reichskanzler''" (Ηγέτης και Καγκελάριος του Ράιχ). Ο Χίτλερ καταργεί την διαίρεση των εξουσιών, παίρνοντας πραξικοπηματικά την εξουσία. Σύμφωνα με τον [[Ουίλιαμ Σίρερ]], ο νόμος έφερε ημερομηνία ''της προηγούμενης'' του θανάτου του Προέδρου.<ref name="Σίρερ, ό. π., σελ. 201">Σίρερ, ό. π., σελ. 201</ref> Για να μην αφήσει κανένα "παράθυρο" ανοικτό σε πιθανή ανυπακοή προς το πρόσωπό του, ο Χίτλερ υποχρεώνει όλους τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων να δώσουν νέο όρκο, όχι προς τη χώρα ή προς το Σύνταγμα, αλλά προς τον ίδιο. Ο όρκος είναι προσωπικός και όχι συλλογικός :<ref name="Σίρερ, ό. π., σελ. 201"/>

Ορκίζομαι ενώπιον του Θεού να υπακούω ανεπιφύλακτα στον Αδόλφο Χίτλερ, αρχηγό του κράτους και του γερμανικού λαού και αρχιστράτηγο. Αναλαμβάνω, ως γενναίος στρατιώτης, να τηρώ αυτόν τον όρκο έστω και με κίνδυνο της ζωής μου.

Ο [[αντισημιτισμός]] (ρατσιστική αντίληψη) και ο [[ρατσισμός]] ( φυλετική διάκριση) του Ναζιστικού Κόμματος (ολοκληρωτισμός) εκφράζονται για πρώτη φορά επίσημα με τη λήψη μέτρων στο Συνέδριό του στη [[Νυρεμβέργη]]. Στις [[15 Σεπτεμβρίου]] του [[1935]] το Συνέδριο υιοθετεί αυτά τα μέτρα, δημιούργημα του [[Χίτλερ]], τα οποία έγιναν γνωστά ως "[[Νόμοι της Νυρεμβέργης]]". (Πραξικοπηματικοί Νόμοι). Ο πρώτος, γνωστός ως "νόμος του Γερμανού πολίτη" (Reichsbürgergesetz) [Τhe Law of the German citizen] αφαιρούσε τη γερμανική υπηκοότητα από τους Εβραίους, (The Jewish), αποκαλώντας τους "υποτελείς της Πολιτείας" (subordinates of the state). Ο νόμος εμφανώς απέκλειε κάθε δυνατότητα από τους Εβραίους να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι οποιασδήποτε βαθμίδας(Ρατσιστικός Νόμος). Ο δεύτερος, γνωστός ως "Νόμος Προστασίας του γερμανικού αίματος και της γερμανικής τιμής" (Gesetz zum Schutze des Deutschen Blutes und der Deutschen Ehre) απαγόρευε τόσο τους γάμους όσο και τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ Εβραίων και "Γερμανών πολιτών με ευγενές αίμα". (Ρατσιστικός Νόμος). Οι νόμοι αυτοί περιείχαν εν σπέρματι την ιδέα της [[Τελική Λύση|τελικής λύσης]] (Έγκλημα) και του [[Ολοκαύτωμα|Ολοκαυτώματος]]. (Ρατσιστικό Έγκλημα). Αποτέλεσαν, επίσης, και το πρότυπο για την επικείμενη δίωξη των [[Ρομά]]<ref>[http://isurvived.org/NurnbergLaws.html Επιζώντες του Ολοκαυτώματος]</ref>. (Roma).

[[Αρχείο:Kristallnacht example of physical damage.jpg|thumb|250px|right|Μερικές από τις ζημίες της ''Kristallnacht.'' H Nύχτα των Κρυστάλλων. ]]

Το [[1938]] γίνεται προσπάθεια υλοποίησης της ιδέας των Ναζί να εκδιώξουν τους Εβραίους από τη χώρα (Ρατσιστικό Πογκρόμ) : Περίπου 17.000 Εβραίοι πολωνικής καταγωγής απελαύνονται στη γειτονική [[Πολωνία]]. Η χώρα, όμως, αρνείται κατηγορηματικά να τους δεχθεί, έχοντας ψηφίσει ήδη από τον Μάρτιο του [[1938]] νόμο, με τον οποίο αφαιρούσε την πολωνική υπηκοότητα από άτομα που ζούσαν στο εξωτερικό για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των πέντε ετών. Αυτό, πίστευαν οι Πολωνοί, θα απέτρεπε την απέλαση των 70.000 Πολωνοεβραίων που ζούσαν στη Γερμανία και στην [[Αυστρία]]. Ανάμεσα στους απελαυνόμενους ήταν και η οικογένεια Γκρίνσπαν (Grynszpan), της οποίας ο δεκαεπτάχρονος γιος Έρσελ (Herschel) ζούσε στο [[Παρίσι]]. Περιμένοντας μέσα στο κρύο, κακοντυμένη και πεινασμένη, η μητέρα του Έρσελ τού στέλνει μια καρτ-ποστάλ, εξηγώντας του την κατάσταση και ικετεύοντάς τον να βρει τρόπο να φύγουν όλοι για τις [[Η.Π.Α.]]. Αυτό ασφαλώς ξεπερνούσε τις δυνατότητες του νεαρού, ο οποίος, μη βρίσκοντας καμία λύση, πυροβολεί (Φόνος) τον ακόλουθο της Γερμανικής Πρεσβείας στο [[Παρίσι]] [[Ερνστ φομ Ρατ]] (Ernst vom Rath), δηλώνοντας ότι ενεργεί εξ ονόματος των 17.000 απελαυνόμενων Εβραίων (Τhe Jewish). Ο Ρατ πεθαίνει στο νοσοκομείο και οι Ναζί έχουν και πάλι την πρόφαση που τους χρειάζεται: Η ενέργεια του νεαρού Γκρίνσπαν ήταν η σκανδάλη της "[[Νύχτα των Κρυστάλλων|Νύχτας των Κρυστάλλων]]" (Kristallnacht), του μεγαλύτερου έως τότε [[πογκρόμ]] (Ρατσιστικός Διωγμός) κατά των Εβραίων στη Γερμανία. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του [[1939]] περισσότεροι από 200.000 Εβραίοι έχουν εγκαταλείψει το έδαφος του [[Ράιχ]], αφήνοντας εκεί όλη τους την περιουσία.

* Κοινοβούλιο [αν και είχε διαλυθεί η Βουλή] ([[Ράιχσταγκ]])

* Προπαγάνδας και Διαφωτισμού: [[Γιόζεφ Γκέμπελς]] (Joseph Goebbels).

* Γεωργίας και Τροφίμων: [[Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ]] (Richard Walther Darré).

* Παιδείας, Επιστημών και Δημόσιας Καθοδήγησης: [[Μπέρνχαρντ Ρουστ]] (Bernhard Rust).

* Εκκλησιαστικών Υποθέσεων: [[Χαννς Κερρλ]] (Hanns Kerrl).

* Κατασκευών και Εξοπλισμών: [[Φριτς Τοτ]], [[Άλμπερτ Σπέερ]] (Fritz Todt, Albert Speer).

* Ταχυδρομείων: [[Βίλχελμ Ονεζόργκε]] (Wilhelm Ohnesorge) (2 Φεβρουαρίου 1937 - 1 Μαΐου 1945), [[Γιούλιους Ντόρπμυλλερ]] (1 - 30 Μαΐου 1945)<ref>[http://deutschereichspost.com/history.html Deutsche Reichspost History site (μη κρατικό)]</ref>.

* Ανατολικών Εδαφών: [[Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ]]<ref>Το Υπουργείο δημιουργήθηκε αμέσως μετά την [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|εισβολή στην Σοβιετική Ένωση]]</ref>.

** [[Κόνσταντιν φον Νόιρατ]] (Konstantin von Neurath).

** [[Ερνστ Ρεμ]], αρχηγός της [[SA]]. Δολοφονήθηκε (Έγκλημα Φόνου) το 1934 από άνδρες της [[SS]] κατόπιν διαταγής του Χίτλερ.

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 102-14597, Berlin, Opernplatz, Bücherverbrennung.jpg|right|thumb|250px|Κάψιμο βιβλίων από το Ναζιστικό καθεστώς. Βερολίνο, πλατεία Όπερας, 11-05-1933. Το ναζιστικό καθεστώς απαγόρευσε την Ελευθερία του Τύπου. ]]

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 102-15191, Berlin, SA-Kundgebung.jpg|thumb|right|220px|Παρέλαση της SA στη λεωφόρο ''Unter den Linden'' του Βερολίνου, 1933. Φωτ. Deutsches Bundesarchiv]].

Το [[1936]] ο Χίτλερ διορίζει στη θέση του Σαχτ τον [[Χέρμαν Γκέρινγκ]], δίνοντάς του την εντολή να καταστήσει ετοιμοπόλεμη τη Γερμανία μέσα στην επόμενη τετραετία. Το έργο είναι δυσχερέστατο, επειδή η Συνθήκη απαγορεύει στη Γερμανία να διαθέτει περισσότερες από δέκα μεραρχίες [[Ράιχσβερ|τακτικού Στρατού]] (100.000 άνδρες συνολικά), καθώς και την κατοχή σύγχρονου εξοπλισμού, όπως άρματα μάχης, βαρύ πυροβολικό, μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία. Ο Γκέρινγκ καταστρώνει ένα "τετραετές σχέδιο" σύμφωνα με το οποίο οφείλουν να δημιουργηθούν νέες βιομηχανίες κατεργασίας μετάλλων, χημικών, συνθετικού καουτσούκ και άλλων υλών, απαραίτητων για τη δημιουργία οπλοστασίου. Οι ενέργειες αυτές οδηγούν σε μηδενική σχεδόν ανεργία, ωστόσο, σε πραγματικές τιμές, οι μισθοί των εργαζομένων μειώνονται. Αυτό οδηγεί τον Γκέρινγκ στη λήψη ενός ακόμη μέτρου: Τον απόλυτο κρατικό έλεγχο τόσο στις τιμές όσο και στους μισθούς. Όποιος παραβαίνει τα θεσπισμένα όρια εγκλείεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.(Οχυρό Εξόντωσης). Καταργούνται (φυσικά) τα εργατικά συνδικάτα, απαγορεύεται το συνδικαλίζεσθαι καθώς και η παραίτηση: Ο Γκέρινγκ καθιερώνει το σύστημα των βιβλιαρίων εργασίας και ο εργαζόμενος δεν βρίσκει εργασία (ή, ανάλογα, διώκεται) αν σε αυτό δεν αναγράφεται η συγκατάθεση του προηγούμενου εργοδότη για την αποχώρησή του. Δημιουργείται, επίσης, ένας ειδικός φορέας, το [[Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας]] (Deutsche Arbeitsfront, DAF), το οποίο έχει ως επικεφαλής τον [[Ρόμπερτ Λέι]], το οποίο ελέγχει τους εργαζόμενους, αντικαθιστώντας τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, οι οποίες είχαν καταργηθεί με τη βία.

Το 1935 η Γερμανία οργανώνει - αγνοώντας τη Συνθήκη - δημοψήφισμα στο [[Σάαρ]], (καταργώντας πραξικοπηματικά την Συνθήκη,) το οποίο είναι, σύμφωνα με τη Συνθήκη, γαλλικό προτεκτοράτο από το 1919<ref>[http://bio.bwbs.de/bwbs_biografie/Referendum_in_the_Saarland_B1419.html Willy Brand, Bubdeskanzler web page]</ref>. Το αποτέλεσμα είναι να επιστραφεί το Σάαρ στη Γερμανία. Οι παραβιάσεις (του νόμου) από το ναζιστικό καθεστώς συνεχίζονται: Η Ρηνανία, από την οποία έχουν αποχωρήσει όλα τα Γαλλοβρετανικά στρατεύματα, είναι αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη. Οι Ναζί αγνοούν ακόμη μια φορά τη Συνθήκη (Παραβίαση των Όρων της Συνθήκης) και στέλνουν στρατεύματα στην περιοχή.

Εμφανίζοντας σαφείς ιδεολογικές ομοιότητες με αυτές του Στρατηγού Φρανθίσκο [[Φράνκο]], το Ναζιστικό Κόμμα είναι λογικό να τον υποστηρίξει στον [[Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος|Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο]], ερχόμενο σε έμμεση σύγκρουση με τον ιδεολογικό άσπονδο εχθρό του, τον Κομμουνισμό, καθώς το Σταλινικό καθεστώς υποστηρίζει τους αντιπάλους του Φράνκο. Η γερμανική αεροπορία ([[Luftwaffe]]) εκτελεί πολυάριθμους βομβαρδισμούς, ο γνωστότερος και πλέον επονείδιστος όλων είναι αυτός της πόλης Γκερνίκα (1937), που αποτύπωσε ο [[Πάμπλο Πικάσο]] στον [[Γκερνίκα (ζωγραφική)|ομώνυμο πίνακά του]]. (Πίνακας του Τρόμου).

Για την εξωτερική πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει, ο Χίτλερ εκφωνεί στο [[Ράιχσταγκ]] ένα λόγο, στον οποίο παράλληλα εξηγεί και την έως τότε πολιτική που ακολούθησε και τους λόγους που την υπαγόρευσαν, αντικρούει κάποιες δηλώσεις του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών [[Άντονι Ήντεν]] (Anthony Eden), επιτίθεται κατά του Μπολσεβικισμού θεωρώντας τον ένα από τους σημαντικότερους κινδύνους για το Γερμανικό Έθνος (προπαγάνδα) και προδιαγράφει την ανάκτηση όλων των περιοχών, στις οποίες ζουν γερμανικής καταγωγής πληθυσμοί<ref>[http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/hitler1.htm Ο λόγος του Χίτλερ στο Ράιχσταγκ]</ref>.

=== Προπαγάνδα (Propaganda). ===

Η [[προπαγάνδα]] έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στη Ναζιστική Γερμανία. Ο πρωτεργάτης της, Υπουργός Προπαγάνδας και Διαφωτισμού [[Γιόζεφ Γκέμπελς]] τη χρησιμοποίησε με ψευδο - επιστημονικό τρόπο, σε συνδυασμό με την άσκηση έντονης λογοκρισίας(αναιρώντας την Ελευθερία του Τύπου). Η προπαγάνδα δεν αφορούσε μόνο σε όσα ζητήματα άπτονταν των κοινών, αλλά έφθανε στο σημείο να συμβουλεύει μέχρι και τον τρόπο διακόσμησης της οικίας του σύγχρονου Γερμανού Εθνικοσοσιαλιστή<ref>[http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/interiordecoration.htm Ναζιστική διακόσμηση εσωτερικών χώρων]</ref>. Ο Γκέμπελς και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους κάθε διαθέσιμο μέσο της εποχής: Έντυπα, ειδικές εκδόσεις φυλλαδίων, αφίσες, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο. Μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της εποχής έλαβαν μέρος σε ταινίες του Υπουργείου Προπαγάνδας, όπως η [[Λένι Ρίφενσταλ]] (Leni Riefenstahl) [η οποία δημιούργησε και ένα ρατσιστικό, ψευδο - επιστημονικό και προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ]. Ο [[κινηματογράφος]] ιδιαίτερα έτυχε ευρύτατης εκμετάλλευσης από το καθεστώς για την διασπορά του αντισημιτισμού, (ρατσισμός), την υπεροχή της Γερμανικής στρατιωτικής ισχύος και την επισήμανση "εσωτερικών εχθρών", (δημιουργία αντιπάλων), όπως τους καθόριζε η ιδεολογία του καθεστώτος. Η ταινία "Ο αιώνιος Εβραίος" του Φριτς Χίππλερ (Fritz Hippler) παρουσίαζε τους Εβραίους ως υπανθρώπους,(στερώντας την ανθρωπιά τους), που διέφθειραν την "άρια κοινωνία" ως πολιτιστικά παράσιτα που αναλώνονταν στο χρήμα και το σεξ. Η πλέον διάσημη ταινία της Ρίφενσταλ "Ο θρίαμβος της θέλησης" (Triumph des Willens, 1935) έπλεκε το εγκώμιο του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού, (κάνοντας όμως προπαγάνδα), ενώ δύο ακόμη ταινίες της (1938) εξεθείαζαν τα (ρατσιστικά) επιτεύγματα του καθεστώτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και ενίσχυαν την εθνική υπερηφάνεια<ref>[http://www.ushmm.org/wlc/article.php?lang=en&ModuleId=10005202 Μουσείο Ολοκαυτώματος ΗΠΑ]</ref>.

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 146-1993-020-32A, Berlin, Wilhelmplatz, Propagandaministerium.jpg|left|thumb|200px|Βερολίνο, το Υπουργείο Προπαγάνδας. Ιούλιος 1936. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς διεύθυνε το Υπουργείο. ]]

Το Κόμμα διέθετε, φυσικά, τη δική του εφημερίδα, εκτός από αρκετές άλλες, λιγότερο "επίσημες", η οποία ονομαζόταν "[[Völkischer Beobachter]]" (Λαϊκός Κήρυκας). Παράλληλα, δίνονταν "οδηγίες" στους εκδότες περιοδικών και εφημερίδων για τον τρόπο παρουσίασης γεγονότων και την αποσιώπηση άλλων (Παρέμβαση στον Τύπο). Πιστεύοντας στο λατινικό ρητό "''Ο λαός θέλει άρτον και θεάματα''", το Ναζιστικό Κόμμα διοργάνωνε μεγαλοπρεπείς εορτασμούς επετείων, ( γιορτάζοντας τα τρομακτικά έργα του καθεστώτος), τεράστιες συγκεντρώσεις (δικτατορικού τύπου), με ομιλητές τον ίδιο τον Φύρερ ή στενούς συνεργάτες του, ενώ έδινε και "οδηγίες" για το σωστό εορτασμό θρησκευτικών εορτών (ιδιαίτερα των Χριστουγέννων) στις Γερμανικές οικογένειες (Θρησκευτική Προπαγάνδα). Το Ναζιστικό Κόμμα καλλιέργησε με κάθε δυνατό τρόπο τον έντονο αντισημιτισμό (έγκλημα ρατσισμού), που το διέπνεε, αποκρύπτοντας παράλληλα από την ευρεία μάζα του πληθυσμού τις αποτρόπαιες μεθόδους που χρησιμοποιούσε για την εξολόθρευση των Εβραίων,(Έγκλημα Κατά της Ανθρωπότητας), των [[Ρομά]] και των ομοφυλόφιλων<ref>[http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/ww2era.htm To υλικό της ναζιστικής Προπαγάνδας-Calvin College](αγγλικά)</ref>. (Φυλετικά Εγκλήματα). Το κύριο όργανο στην αντισημιτική προπαγάνδα του ήταν η εβδομαδιαία εφημερίδα "[[Der Stürmer]]" (=ο επιθετικός), την οποία εξέδιδε ο [[Γιούλιους Στράιχερ]] (Julius Streicher)<ref>[http://history1900s.about.com/od/1930s/a/derstuermer.htm Ιστορία του 20ού αιώνα]</ref>, η οποία διαβαζόταν ιδιαίτερα από τη νεολαία, λόγω των σκίτσων των ημίγυμνων γυναικών που δημοσίευε (πάντα σχετιζόμενων με Εβραίους(Ρατσιστική Δράση). Το 1938 η εφημερίδα πωλούσε περίπου 500.000 φύλλα<ref>Randall L. Bytwerk, ''Der Stürmer:"A Fierce and Filthy Rag"'', New York: Cooper Square, 2001</ref>

Επικεφαλής του Γραφείου Τύπου (τουλάχιστον αυτού που δεν είχε παραχωρηθεί στους Ναζί) του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ήταν ο [[Όττο Ντίτριχ]] (Otto Dietrich), του οποίου τα καθήκοντα τον έφερναν συχνά αντιμέτωπο με τον επικεφαλής της Προπαγάνδας [[Γιόζεφ Γκέμπελς]].

Όταν το [[NSDAP]] ανέβηκε στην εξουσία, ο Χίτλερ όρισε ως Υπουργό Παιδείας τον [[Μπέρνχαρντ Ρουστ]] (Bernhard Rust), πρώην δάσκαλο, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από την εργασία του ως ημιπαράφρων (φήμες τον ήθελαν να έχει αποπλανήσει κάποια μαθήτριά του<ref>[http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/GEReducation.htm Spartacus History Net]</ref>). Ο Ρουστ ήταν από τα παλαιότερα μέλη του Κόμματος και προσωπικός φίλος - από παλιά - του Χίτλερ. Η βασική του επιδίωξη ήταν να "περάσει" στη σπουδάζουσα νεολαία της Γερμανίας το Εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες (Προπαγάνδα). Βοηθήθηκε σημαντικά σε αυτό από την υποχρεωτική ένταξη των νέων στην [[Νεολαία Χίτλερ]] και άλλες παρόμοιες οργανώσεις νεολαίας του Κόμματος. Άλλαξε το αναλυτικό πρόγραμμα σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, εκδόθηκαν νέα "διδακτικά" εγχειρίδια, (προπαγάνδα), ενώ όσοι διδάσκοντες δεν ήσαν εθνικοσοσιαλιστές ή συμπαθούντες εκδιώχθηκαν (έγκλημα) και τους απαγορεύθηκε να διδάσκουν (Απαγόρευση). . Βασική μεταβολή ήταν η υπαγωγή όλου του διδακτικού προσωπικού απευθείας στο Υπουργείο (συγκέντρωση εξουσιών) και όχι, όπως ίσχυε μέχρι τότε, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όσοι διδάσκοντες απέμειναν, αλλά και όσοι διορίζονταν, περνούσαν από ειδικό σεμινάριο "επιμόρφωσης" και όσοι δίδασκαν έδιναν ειδικό όρκο πίστης στον Αδόλφο Χίτλερ (Προσωπικός Όρκος). Συνέπεια όλων αυτών ήταν ποσοστό περίπου 32% των διδασκόντων να εγγραφούν ως μέλη στο Κόμμα (ποσοστό διπλάσιο από όλες τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων). Απαγορεύθηκε, φυσικά, η διδασκαλία από και σε Εβραίους,(Ρατσιστική Διάκριση), με συνέπεια περισσότεροι από 1.000 διδάσκοντες να εκδιωχθούν και ανάμεσά τους οι [[Άλμπερτ Αϊνστάιν|Αϊνστάιν]], (ικανότατος επιστήμονας), για τον οποίο, καθώς βρισκόταν από το [[1932]] στις [[ΗΠΑ]], απαγορεύτηκαν οι αναφορές στην επιστημονική του εργασία και οι "υποστηρικτές" του, όπως οι [[Βέρνερ Χάιζενμπεργκ]], [[Φριτς Χάμπερ|Χάμπερ]], Φρανκ, Μέγιερχοφ μπήκαν στη "μαύρη λίστα" (Black List) του καθεστώτος. Η [[Ιστορία]] είχε υποστεί φρικτές παραποιήσεις (προπαγάνδα) και ανάλογες παραποιήσεις υπέστησαν όλες οι λοιπές επιστήμες, ακόμη και οι θετικές (αλλοίωση της επιστημονικότητας) : Εμφανίστηκαν περιοδικά όπως "Γερμανικά Μαθηματικά" (Ρατσιστική Επιστήμη), (Deutshes Mathematik) και διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί έκαναν διαχωρισμό σε "εβραϊκή" και "άρια" επιστήμη(αντί - επιστημονικός διαχωρισμός) <ref>W. Shirer, ''The Rise and Fall of the 3rd Reich'', σ. 249-251</ref>. Οι νέοι, όταν ολοκλήρωναν τις δευτεροβάθμιες σπουδές τους, ήσαν υποχρεωμένοι να εργασθούν επί εξάμηνο στην "Γερμανική Υπηρεσία Εργασίας" (Καταναγκαστική Εργασία) πριν τους επιτραπεί να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια. Ο Ρουστ (Rust) ισχυριζόταν ότι αυτό θα βοηθούσε τα παιδιά της εργατικής τάξης να αυξήσουν το ποσοστό τους στα πανεπιστήμια, ωστόσο, το [[1939]] το ποσοστό αυτό παρέμενε στο ίδιο επίπεδο με αυτό του [[1933]], δηλ. στο 3%. Μειώθηκε, επίσης, δραματικά και το ποσοστό των γυναικών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: Από 18.315 φοιτήτριες το 1933 απέμειναν μόλις 5.447 το 1939. Η ναζιστικοποίηση της εκπαίδευσης (Φυλετική Παιδεία) οδήγησε στην καταστροφή του πνευματικού δυναμικού της χώρας ( Καταστροφή του Πνεύματος) και σε κατάρρευση της Σχολής (Διάλυση της Παιδείας) που είχαν δημιουργήσει πνεύματα όπως οι [[Άλμπερτ Αϊνστάιν|Αϊνστάιν]], [[Βέρνερ Χάιζενμπεργκ|Χάιζενμπεργκ]], [[Έρβιν Σρέντινγκερ|Σρέντινγκερ]], [[Φριτς Χάμπερ|Χάμπερ]], [[Μαξ Πλανκ|Πλανκ]] κ.ά. λαμπροί επιστήμονες της εποχής.

Οι Ναζί χρησιμοποίησαν ως όργανο προπαγάνδας όλες τις μορφές της Τέχνης. Ιδιαίτερα, όμως, η περί τέχνης αντίληψή τους εκφράστηκε στην [[Αρχιτεκτονική]], στην οποία υιοθέτησαν ένα κράμα ρωμαϊκής και γοτθικής μεγαλοπρέπειας (Ρατσισμός στην Τέχνη). Χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ναζιστικής αρχιτεκτονικής υπήρξε το κτίριο της Νέας Καγκελαρίας. Ο αγαπημένος αρχιτέκτονας του Χίτλερ [[Άλμπερτ Σπέερ]], ο οποίος το σχεδίασε, δημιούργησε ένα κτίριο δωρικού - ρωμαϊκού ρυθμού, το οποίο προκαλούσε δέος με την πρώτη ματιά, λόγω του μεγάλου του μεγέθους. (Προπαγανδιστική Αρχιτεκτονική). Ο ίδιος σχεδίασε το Γερμανικό περίπτερο στην έκθεση του [[Παρίσι|Παρισιού]] το 1937, ενώ στις ίδιες περί ρυθμού και μεγέθους αντιλήψεις βασίστηκε και το σχέδιο του [[Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου|Ολυμπιακού Σταδίου]] του [[Βερολίνο]]υ για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936, αν και εδώ αρχιτέκτονες ήταν ο Βέρνερ Μαρχ (Werner March) και ο αδελφός του, προσωπική επιλογή του Χίτλερ για το σχέδιό τους.<ref>[http://www.olympiastadion-berlin.de/en/stadium-visitor-centre/history/year/1868-1908-1.html Olympiastadion, Berlin, ''Stadium History'' Επίσημη ιστοσελίδα του Σταδίου]</ref>

Στη Ναζιστική Γερμανία ο κυρίαρχος στόχος του "Πολιτισμού" (Προπαγάνδα στον Πολιτισμό) ήταν να διαδώσει τη Ναζιστική [[κοσμοθεωρία]]. Γι' αυτό και μια από τις πρώτες ενέργειες, στις οποίες προέβησαν οι Ναζιστές ηγέτες, ήταν ο "Συγχρονισμός" ([[Gleichschaltung]]) όλων των επαγγελματικών και κοινωνικών οργανώσεων και φορέων με την ναζιστική ιδεολογία και πολιτική, (Ρατσισμός στη Δουλειά), δηλαδή, ουσιαστικά, η πλήρης ναζιστικοποίηση της χώρας. (Ολοκληρωτισμός).

Για τον αποτελεσματικό έλεγχο της πολιτιστικής ζωής στη Γερμανία, ο Υπουργός Προπαγάνδας [[Γιόζεφ Γκέμπελς]] ιδρύει, το [[1933]], το '''Πολιτιστικό Επιμελητήριο του Ράιχ''' (Ρατσισμός στον Πολιτισμό) (Reichskulturkammer), του οποίου και ηγείται μέχρι το θάνατό του. Σκοπός αυτού του Επιμελητηρίου είναι, όπως αναφέρεται, "...είναι να κρίνει αν όλα τα πολιτιστικά προϊόντα που θα παραχθούν, αλλά και αυτά που ήδη υπάρχουν, θα έχουν ως αποτέλεσμα την πρόοδο του Γερμανικού Λαού. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του Δρος Γκέμπελς εγγυώνται γι' αυτο".<ref>Hans Heinz Sadila-Mantau, ''German Political Profiles'', Terramare Publications, Berlin 1938 (έκδοση του [[NSDAP]]</ref> Σε αυτό υπάγονται τα εξής επιμέρους Επιμελητήρια:

Εφόσον κάποιος δημιουργός δεν είναι εγγεγραμμένος στο αντίστοιχο Επιμελητήριο, δεν μπορεί να εκθέσει, δημιουργήσει ταινίες, εκδώσει βιβλία κτλ. Με άλλα λόγια, όλο το πολιτιστικό έργο, το οποίο δεν είναι αρεστό στην ηγεσία του Ράιχ, απλά αποσιωπάται, ως να μην είχε ποτέ δημιουργηθεί (Ρατσισμός στην Τέχνη).

Ο Χίτλερ αντιπαθούσε την μοντέρνα τεχνοτροπία στην ζωγραφική. Θεωρώντας εαυτόν ως μεγάλο καλλιτέχνη και ζωγράφο, έδωσε εντολή να αφαιρεθούν από τα γερμανικά μουσεία όλα τα εκθέματα που αυτός θεωρούσε ως μοντέρνας τεχνοτροπίας: Έργα των Κοκότσκα και Γκρος, αλλά και των [[Πωλ Σεζάν]], [[Πάμπλο Πικάσο]], [[Πωλ Γκωγκέν]], [[Ανρί Ματίς]] και [[Βίνσεντ βαν Γκογκ]] δεν είναι κατάλληλα για τα μάτια του εθνικοσοσιαλιστή Γερμανού φιλότεχνου και αποσύρονται. (Ρατσισμός στην Τέχνη και στον Πολιτισμό).

Χαρακτηριστικά, όπως αναφέρει ο [[Ουίλιαμ Σίρερ]] στο βιβλίο του "Η Άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ", κατά την περίοδο της ναζιστικής διακυβέρνησης, κανείς Γερμανός συγγραφέας, είτε σημαντικός είτε ασήμαντος, δεν εξέδωσε κάποιο έργο του, ενώ οι περισσότεροι, με προεξάρχοντα τον [[Τόμας Μαν]] αυτοεξορίστηκαν.(Ρατσιστική Συγγραφή). Αυτό συνέβαινε γιατί, πριν εκδοθεί κάποιο έργο, το χειρόγραφο έπρεπε να υποβληθεί στο Υπουργείο Προπαγάνδας και αυτό να δώσει την τελική έγκριση είτε για να εκδοθεί το έργο είτε για να ανέβει ως θεατρικό έργο.<ref>W. Shirer, ''The Rise and Fall of the 3rd Reich''</ref>

=== Θρησκεία (Religion). ===

Αν και η πλειονότητα των Γερμανών ανήκε στους Διαμαρτυρόμενους, υπήρχαν αρκετοί Καθολικοί. Ωστόσο, οι κρατούντες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν "άθεοι" από την άποψη ότι δεν είχαν καμία απολύτως θρησκευτική πεποίθηση ή πίστη, ενώ η τακτική και η πρακτική τους ήταν ολοσχερώς αντίθετη με το χριστιανικό δόγμα (Ρατσισμός στην Θρησκεία). Παράλληλα, ενθάρρυναν κάθε τι που αντιτίθετο στον Χριστιανισμό (Αντιχριστιανικότητα). Ο [[Κουρτ Γκερστάιν]] παρακολουθώντας την αντιχριστιανική θεατρική παράσταση στο Χάγκεν το [[1935]], παρά το ότι ήταν μέλος του [[NSDAP|Κόμματος]] είχε το θάρρος να σηκωθεί και να φωνάξει: "Αυτό είναι ανήκουστο: Δεν θα επιτρέψουμε αδιαμαρτύρητα τον δημόσιο χλευασμό της πίστης μας!". Αυτή η ενέργεια του στοίχισε ένα μαυρισμένο μάτι, μερικά δόντια και την αποπομπή του από το Κόμμα<ref>[http://history1900s.about.com/od/holocaust/a/gerstein.htm Jennifer Rosenberg, στο History1900 About.com]</ref>. Ο [[Χίτλερ]], ωστόσο, γνωρίζοντας πόσο οι Γερμανοί ήσαν πιστοί στον Χριστιανισμό, αναφέρει, σε λόγο του στο [[Ράιχσταγκ]] το 1933, ότι "τα χριστιανικά ιδεώδη είναι η βασική ασπίδα προάσπισης της ψυχής του γερμανικού λαού" (Ρατσισμός στην Θρησκεία). Τον Ιούλιο του ίδιου έτους το καθεστώς υπογράφει με την Αγία Έδρα κονκορδάτο με το οποίο εγγυάται την ελευθερία της Καθολικής πίστεως και την δυνατότητα της Εκκλησίας να ρυθμίζει από μόνη της τις υποθέσεις της. Πέντε μόλις ημέρες μετά την υπογραφή, το καθεστώς ψηφίζει τον νόμο της υποχρεωτικής στείρωσης, σαφέστατα προσβλητικό για την Καθολική εκκλησία. Πέντε ημέρες αργότερα ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες διάλυσης της Καθολικής Νεολαίας, ενώ στα χρόνια που θα ακολουθήσουν χιλιάδες Καθολικοί ιερείς, μοναχές και άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες θα διωχθούν με τις αστήρικτες κατηγορίες της λαθρεμπορίας συναλλάγματος ή της ανήθικης συμπεριφοράς. Αυτές οι διώξεις θα προκαλέσουν την έκδοση της Παπικής βούλας "Mit Brennender Sorge" (Μετ' Εμπύρου Λύπης), στην οποία ο [[Πάπας Πίος ΙΑ΄]] κατηγορούσε το καθεστώς για παραβιάσεις της συμφωνίας<ref>W. Shirer, ''The Rise and Fall of the 3rd Reich'', σελ. 235-6</ref>. Σε γενικές γραμμές οι Γερμανοί πολίτες προτρέπονταν στην αδιαφορία στα περί της Θρησκείας, ενώ οι θρησκευτικοί φορείς καταδικάζονταν είτε στην αφάνεια είτε σε ολοσχερή διάλυση.

Οι [[Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ολοκαύτωμα|Μάρτυρες του Ιεχωβά διώχθηκαν αμείλικτα]] από το ναζιστικό καθεστώς. (Θρησκευτικός Διωγμός).

Για τον απλό "καθαρόαιμο" Γερμανό πολίτη, που δεν συμμετέχει στα κοινά και ασχολείται μόνο με την οικογένειά του και την εργασία του, είναι βέβαιο ότι η ζωή έχει σημαντικά βελτιωθεί ( Λαϊκή Ψευδαίσθηση). Η ανεργία από το 30% σταδιακά μειώνεται και το 1936 έχει πρακτικά μηδενιστεί. Το καθεστώς φροντίζει να το διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία: Η πείνα και η αθλιότητα έχουν εκλείψει, η ποιότητα ζωής έχει βελτιωθεί, ο Χίτλερ φροντίζει να εξασφαλίσει τα μέγιστα στο "λαό του"(Προπαγάνδα) : Εξαγγέλλει την δημιουργία ενός εργοστασίου για την κατασκευή ενός "λαϊκού αυτοκινήτου" ([[Volkswagen Beetle|Volkswagen]]) και, επειδή δεν υπάρχει κανένα εργοστάσιο κατάλληλο για μετατροπή ή μετασκευή, αποφασίζει να το δημιουργήσει, μαζί με μια τεχνητή "πόλη", πράγμα που κάνει κατασκευάζοντας το [[Βόλφσμπουργκ]] (Wolfsburg) στην [[Κάτω Σαξονία]]<ref>[http://www.wolfsburg.de/stadtportrait/chronik/ Chronik der Stadt]{{dead link|date=June 2015}}</ref>, το οποίο αρχικά ονομάστηκε Stadt des KdF-Wagens (πόλη των αυτοκινήτων KdF). Στόχος είναι η κατασκευή ενός αυτοκινήτου με τιμή κάτω από 1.000 μάρκα, ώστε να μπορεί να το αποκτήσει σχετικά εύκολα ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος. Το πρόγραμμα για την πολιτική έκδοση του αυτοκινήτου ουσιαστικά δεν ολοκληρώνεται, καθώς τελικά το εργοστάσιο μετατρέπεται για να κατασκευάζει τα γνωστά "τζιπ" του γερμανικού στρατού, τα Κυμπελβάγκεν (Kubelwagen)<ref>[http://www.ltv-vwc.org.uk/wheelspin/ws_july_2000/Wierd05_Military01.htm The Weird And Wonderful Pt4 Military VWs]</ref>.

Η Ναζιστική Γερμανία δεν αποτρέπει τον τουρισμό (που αποφέρει και το, τόσο αναγκαίο, ξένο συνάλλαγμα): Οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να περιηγηθεί την χώρα και να μελετήσει ό,τι του αρέσει - εξαίρεση, φυσικά, αποτελούν τα [[Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης|στρατόπεδα συγκέντρωσης]] ( Φυλακές Εξόντωσης) και, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Το [[1936]] διεξάγονται στο [[Βερολίνο]] οι [[Ολυμπιακοί Αγώνες]], τους οποίους η προπαγάνδα εκμεταλλεύεται για να προβάλει τα (φτιαχτά) επιτεύγματα του καθεστώτος.<ref>[http://www.historylearningsite.co.uk/1936_berlin_olympics.htm History Leaarning Site: "The 1936 Berlin Olympics"]</ref> Παράλληλα, αναστέλλονται προσωρινά οι διώξεις Εβραίων και αντικαθεστωτικών (Ρατσιστική Δίωξη) και οι πινακίδες με την ένδειξη "Juden unerwuenscht" (Οι Εβραίοι είναι ανεπιθύμητοι) (Ρατσιστικό Μότο) αφαιρούνται (πάλι προσωρινά) από τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τις μπιραρίες και τους χώρους δημόσιας διασκέδασης. Οι ιθύνοντες του καθεστώτος Ρίμπεντροπ, Γκέμπελς και Γκέρινγκ δίνουν μεγαλειώδη "πάρτυ" προς τιμή των ξένων καλεσμένων τους, με στόχο να τους εντυπωσιάσουν.<ref>W. Shirer, ''The Rise and Fall of the 3rd Reich'', σελ. 233</ref>

Επιτρέπεται, επίσης, σε όλους τους πολίτες του Ράιχ να ταξιδεύουν ελεύθερα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, αν και το καθεστώς φροντίζει να αποτρέψει με κόσμιο τρόπο τα ταξίδια στο εξωτερικό, για τον περιορισμό της απώλειας συναλλάγματος. Εξαίρεση αποτελούν όσοι έχουν καταγραφεί στα αρχεία της [[Γκεστάπο]] (Παραστρατιωτική Οργάνωση), για αντικαθεστωτική δράση,<ref>W. Shirer, ''The Rise and Fall of the 3rd Reich'',ό.π., σελ. 232</ref> στους οποίους απαγορεύεται ολοσχερώς η μετακίνηση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

=== Υγεία (Ηealth Administration). ===

Παράλληλα, όταν σχετικές μελέτες αποδεικνύουν τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, ο [[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4#Λεονάρντο Κόντι|Λεονάρντο Κόντι]] (Leonardo Conti), ο επικεφαλής για θέματα υγείας στο Ράιχ, ιδρύει το "Γραφείο κατά των κινδύνων του αλκοόλ και του καπνίσματος" (Ρατσιστική Υγεία) το [[1939]]. Το [[1942]] ιδρύεται στο Πανεπιστήμιο της [[Ιένα]]ς το "Ινστιτούτο για τον αγώνα κατά των κινδύνων του καπνού" (Ρατσιστικό Ινστιτούτο) υπό την εποπτεία του Καθηγητή Καρλ Άστελ (Karl Astel) <ref>[http://www.forces.org/articles/art-fcan/nazi2.htm Forces Inc.]</ref>. Το Ράιχ, επίσης, δεν παραμελούσε καθόλου την υγεία των μελλουσών μητέρων και των νεογνών τους (αρκεί, φυσικά, να ήταν "γνήσιοι άριοι"): Στις γυναίκες δινόταν τακτικά η συμβουλή για εξετάσεις ψηλάφισης για να διαπιστωθεί έγκαιρα τυχόν καρκίνος του μαστού.

Οι γυναίκες ήταν πάντα σεβαστές στη Γερμανία. Ωστόσο, ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του δεν επέτρεψαν ποτέ σε γυναίκα να αναλάβει υψηλή δημόσια θέση, ανεξάρτητα από τις ικανότητες που μπορεί να διέθετε. (Ρατσισμός στον Χώρο Δουλειάς). Η αντίληψη ήταν ότι η Γερμανίδα σύζυγος είναι αυτή που φέρνει στον κόσμο και διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της, και γι' αυτό οφείλει να παραμένει απρόσκοπτη στο καθήκον της. Ο Γκέμπελς, έξι μόλις εβδομάδες ύστερα από την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, σε μια από τις (πολλές) ομιλίες του, αναφέρει χαρακτηριστικά: "Μας κατηγορούν ότι δεν αναθέτουμε αξιώματα σε γυναίκες, διότι δεν τις σεβόμαστε.(Ρατσιστική Πολιτική). Αυτό είναι σφάλμα. Δεν τους αναθέτουμε αξιώματα όχι γιατί δεν τις σεβόμαστε ή δεν τις εκτιμούμε, αλλά, αντίθετα, επειδή τις σεβόμαστε υπερβολικά. Θεωρούμε τη γυναίκα όχι ως κατώτερη, αλλά ότι έχει μια τελείως ξεχωριστή αποστολή από τον άνδρα. Γι' αυτό και οφείλει να αφιερώσει όλες της τις ικανότητες και δυνάμεις της για να την εκπληρώσει"<ref>[http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/goeb55.htm Γκέμπελς, ομιλία για τις γυναίκες του Ράιχ]</ref>. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι οι Ναζί δεν επέτρεπαν σε γυναίκες να συμμετέχουν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας ή να αναλαμβάνουν εργασίες παραδοσιακά ανδρικές: Σε όλα τα [[στρατόπεδα συγκέντρωσης]] (Οχυρά Εξόντωσης) με γυναίκες κρατούμενες, οι δεσμοφύλακες ήταν γυναίκες. Συμμετείχαν, σε βοηθητικές κυρίως εργασίες, σε στρατιωτικά όργανα, ενώ η [[Χάνα Ράιτς]] (Hanna Reitsch) ήταν πιλότος της [[Luftwaffe|Λουφτβάφφε]] διάσημη για τη δεξιοτεχνία της στη διακυβέρνηση αεροσκαφών και η [[Λένι Ρίφενσταλ]] ήταν ηθοποιός και σκηνοθέτης ταινιών προπαγάνδας.

Ωστόσο, τα καθήκοντα της γυναίκας στη Ναζιστική Γερμανία ήταν σαφέστατα: Η γυναίκα ήταν "η Οικογένεια", ενώ ο άνδρας "ήταν ο Λαός". (Ρατσιστική Αντίληψη για την Γυναίκα). Η Γερμανίδα μητέρα πρέπει να έχει την ίδια τιμητική θέση με τον άνδρα - πολεμιστή: Αυτή διακινδυνεύει το σώμα και την ζωή της για να φέρει στον κόσμο παιδιά για χάρη του λαού και της Πατρίδας, όσο ο άνδρας διακινδυνεύει τη δική του στα πεδία των μαχών.<ref>Αποσπάσματα από την εφημερίδα "Volkischer Beobachter", στο George Lachmann Mosse, ''Nazi Culture: Intellectual, Cultural and Social Life in the Third Reich'', Univ of Wisconsin Press, 2003 ISBN 029919304</ref>. Μολονότι αποσπάσματα από την ίδια εφημερίδα (11-12-1935) ισχυρίζονταν ότι "είναι αδιανόητη η ύπαρξη Εθνικοσοσιαλιστικών Πανεπιστημίων χωρίς την παρουσία γυναικών", η πραγματικότητα είναι ότι οι νεαρές γυναίκες αποθαρρύνονταν από τη φοίτησή τους στα Πανεπιστήμια, (Ρατσισμός στην Εκπαίδευση), όπως δείχνουν οι σχετικές στατιστικές του φοιτητικού πληθυσμού κατά την περίοδο της Ναζιστικής κυριαρχίας. Σεβαστή δεν ήταν η μορφωμένη και η γυναίκα της σταδιοδρομίας, αλλά η γυναίκα που προσέφερε στην Πατρίδα πολλά και υγιή παιδιά.

Aρχικά οι Ναζί επέδειξαν ευαισθησία για το περιβάλλον, θεσπίζοντας νόμους και προγράμματα όπως αυτό του "Dauerwald" (=αέναο δάσος) το [[1935]], για την ορθολογική διαχείριση των εθνικών δασών, και τις προσπάθειες περιορισμού της ρύπανσης της ατμόσφαιρας και των υδάτων των ποταμών. Ωστόσο, η ιδεολογία των Ναζί ηγετών δεν ήταν ενιαία πάνω σε αυτό τον τομέα, αλλά ο καθένας τους είχε τις δικές του, προσωπικές αντιλήψεις στο θέμα. Οι ναζιστές "ψευδο - περιβαλλοντολόγοι" δεν ενδιαφέρονταν να διατηρήσουν το τοπίο της χώρας ή τα είδη - φυτικά και ζωικά - που κινδύνευαν με εξαφάνιση, αλλά περισσότερο να διατηρήσουν το "εθνικό φρόνημα" του λαού (Volkstum) [Ρατσιστική Αντίληψη για το Περιβάλλον]. <ref>Franz-Josef Brüggemeier, Mark Cioc, Thomas Zeller, ''How Green Were the Nazis?: Nature, Environment, and Nation in the Third Reich'', Athens(OH), Ohio University Press, 2005 ISBN 0-8214-1647-2</ref> Οι προσπάθειες, μη έχοντας σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο και με τη ναζιστική ηγεσία απασχολημένη με άλλα θέματα, ατόνησαν, για να εγκαταλειφθούν εντελώς με την είσοδο της χώρας στον πόλεμο. (Εγκατάλειψη του θέματος του Περιβάλλοντος).

Η έναρξη του πολέμου στην Ευρώπη τοποθετείται στην [[1 Σεπτεμβρίου|1η Σεπτεμβρίου]] [[1939]], οπότε η Ναζιστική Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία, (Κήρυξη Πολέμου), της οποίας προκαλεί τη στρατιωτική κατάρρευση σε ένα δεκαήμερο.

Η [[Συνθήκη των Βερσαλλιών]] έθετε σοβαρούς περιορισμούς στον εξοπλισμό της Γερμανίας. Ήδη προ της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, η [[Ράιχσβερ]] πειραματιζόταν με απαγορευμένα όπλα (αεροπλάνα και άρματα) σε συνεργασία με την ΕΣΣΔ, ενώ γινόταν σχεδιασμός για τη μελλοντική επέκταση του στρατού πέραν του ορίου των 100.000 ανδρών. Από το 1933 και ύστερα, ο επανεξοπλισμός απέκτησε απόλυτη προτεραιότητα, αν και προς το παρόν γινόταν υπό συνθήκες μυστικότητας. Στις 16 Μαρτίου 1935 όμως, ο Χίτλερ, διά του υπουργού Προπαγάνδας Γκέμπελς, επισήμως ανακοίνωσε την επαναφορά της υποχρεωτικής στράτευσης και τη δημιουργία στρατού 36 μεραρχιών, καθώς και την ύπαρξη Πολεμικής Αεροπορίας ([[Luftwaffe]]), ουσιαστικά καταργώντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (Κατάργηση των Συνθηκών). <ref>William Shirer, ''The Berlin Diaries, εγγραφή της 16ης Μαρτίου 1935</ref> Ο τότε επικεφαλής του Στρατού, Στρατηγός Βέρνερ φον Φριτς αντέδρασε, λέγοντας ότι 24 ήσαν αρκετές για την εθνική άμυνα. Ο Χίτλερ απλά τον αγνόησε<ref>Καρτιέ, ό.π., τ. Α΄</ref>. Λϊγους μήνες αργότερα η Ράιχσβερ θα μετονομαστεί σε [[Βέρμαχτ]] (Wehrmacht, «Δύναμη Άμυνας»).

Μεταξύ των όπλων που η κατασκευή τους είχε απαγορευτεί στη Γερμανία, ήταν και τα άρματα μάχης. Ωστόσο, πολλοί στρατιωτικοί είχαν σημαντικές θεωρητικές εμπνεύσεις για τη χρήση τους και αρκετοί είχαν καταφέρει να μεταβούν, στα πλαίσια της γερμανοσοβιετικής φιλίας, στον Ερυθρό Στρατό και να μελετήσουν από κοντά τη χρήση τους. Η Ράιχσβερ μελετούσε επίσης τα θωρακισμένα και στις ασκήσεις τα αντικαθιστούσε με χαρτονένια ομοιώματα πάνω σε τροχούς ποδηλάτων, τα οποία κινούσαν στρατιώτες. Το καθεστώς αγνοεί εκ νέου την απαγόρευση και ξεκινά την κατασκευή αρμάτων μάχης, τα οποία ονομάζονται ''Panzer Kampfwagen'' (PzKpfw, "Θωρακισμένα οχήματα μάχης"). Αρχικά κατασκευάζονται δύο τύποι, το PzKpfw I (6 τόνοι) <ref>[http://www.axishistory.com/index.php?id=1391 Axis History Factbook: "Panzerkampfwagen I Ausf A ohne Aufbau"]</ref> και το PzKpfw II (9 τόνοι, πυροβόλο των 20&nbsp;mm)<ref>[http://www.axishistory.com/index.php?id=1403 Axis History Factbook: "Panzerkampfwagen II Ausf b"]</ref>, με λεπτή θωράκιση και πυροβόλα μικρού διαμετρήματος. Οι παλαιάς σχολής στρατιωτικοί αντιτίθενται στην κατασκευή βαρύτερων αρμάτων, ωστόσο ο Χίτλερ, έχοντας πειστεί για τη χρησιμότητά τους ως πολεμικού όπλου από ενθουσιώδεις αξιωματικούς, όπως ο [[Χάιντς Γκουντέριαν]] (Heinz Guderian), επιβάλλει την κατασκευή των πολύ ισχυρότερων PzKpfw III (15 τόνοι) και PzKpfw IV (20 τόνοι) με πυροβόλα των 37mm και 75mm αντίστοιχα. Η κατασκευή βαρέων αρμάτων δεν προχωρά με μεγάλη ταχύτητα, με συνέπεια κάθε θωρακισμένη μεραρχία να διαθέτει, με την έναρξη του πολέμου, 24 μόνο βαρέα άρματα τύπου III και IV<ref name=auto1 />. Αργότερα κατασκευάσθηκαν και άλλοι τύποι, όπως τα άρματα "Πάνθηρ", "Τίγρης" και "Φέρντιναντ" (100 τόνων) (Βαρύ Πυροβολικό). Αναλυτικότερα για τα άρματα μάχης δείτε το άρθρο [[Γερμανική παραγωγή τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου]]. Παρόλα αυτά, με την έναρξη του πολέμου το 1939, ο Γερμανικός Στρατός (Heer) έχει ακόμα πολλές αδυναμίες, λόγω της ταχύτατης ανάπτυξής του εντός τόσο μικρού διαστήματος, που ανησυχούν τους επικεφαλής του. Ελλείψεις σε εξοπλισμό συμπληρώνονται με τσέχικα όπλα (ολόκληρες τεθωρακισμένες μεραρχίες θα εξοπλιστούν με αυτά), ενώ η έκταση μηχανοποίησης ποτέ δεν θα φτάσει τα επιθυμητά επίπεδα: παρά την επιδέξια προπαγάνδα και την ευρέως διαδεδομένη εντύπωση, ο όγκος του Γερμανικού Στρατού κατά τον Β΄ ΠΠ θα παραμείνει εξαρτημένος από άλογα και τα πόδια των στρατιωτών του. Ο Καρτιέ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στους Παριζιάνους η εμφάνιση ιππήλατου πυροβολικού στην παρέλαση για την κατάληψη της γαλλικής πρωτεύουσας.

Η Πολεμική Αεροπορία ([[Luftwaffe]]) έχει, συγκριτικά, πολύ μεγαλύτερη ανάπτυξη. Διαθέτει το καλύτερο ίσως αναγνωριστικό αεροσκάφος της εποχής, το [[Φίζελερ Στορχ]], μια ποικιλία μεσαίων βομβαρδιστικών οριζόντιας δράσης, ένα πολύ καλό τύπο καταδιωκτικού, το [[Messerschmitt Bf 109|Μέσερσμιτ 109]] και ένα τύπο καταδιωκτικού - βομβαρδιστικού, το [[Messerschmitt Bf 110|Μέσερσμιτ 110]] (το οποίο αποδείχθηκε δυσκίνητο ως καταδιωκτικό). Διαθέτει, όμως, και ένα τύπο βομβαρδιστικού (Ο βομβαρδισμός θεωρείται ως έγκλημα), κάθετης εφόρμησης, το [[Junkers Ju 87|Στούκα]] (Sturzkampfflugzeug), το οποίο θα αποτελέσει αποφασιστικό όπλο τόσο στην [[Πολωνία]] όσο και στην [[Γαλλία]]. Σε αντίθεση με τις αεροπορίες της Βρετανίας και των ΗΠΑ, η Λούφτβαφε έχει σχεδιαστεί κυρίως για συνεργασία σε τακτικό επίπεδο με τον Στρατό, και δεν διαθέτει ισχυρό κλάδο στρατηγικών τετρακινητήριων βομβαρδιστικών, πράγμα που θα αποτελέσει ένα από τα κύρια μειονεκτήματά της κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επίσης σημαντική θα είναι και η καθυστερημένη αξιοποίηση των αεριωθούμενων αεροσκαφών, τομέας όπου προπολεμικά η Γερμανία είχε σημαντικό προβάδισμα.

Στον αγώνα του εναντίον της Βρετανίας ο Χίτλερ χρησιμοποιεί τηλεκατευθυνόμενα βλήματα, (στρατιωτική επίθεση), γνωστά ως V1 και V2, δημιουργήματα του μηχανικού [[Βέρνερ φον Μπράουν]] (Werner von Braun) και της ομάδας του στο κέντρο έρευνας του [[Πεενεμούντε]]. Εκτοξευόμενα από βάσεις στις ακτές της Ευρώπης, προξενούν σχετικά μικρές (σε σύγκριση με τους βομβαρδισμούς του 1940) ζημίες στο Λονδίνο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά μεγαλύτερες στο βρετανικό ηθικό. Η εφεύρεση είναι ιδιαίτερα σημαντική, αποτελώντας τον πρόγονο των σημερινών πυραύλων (οι οποίοι, άλλωστε, θα κατασκευαστούν αργότερα στις [[ΗΠΑ]] από την ίδια ομάδα επιστημόνων)<ref>[http://history.msfc.nasa.gov/vonbraun/highlights.html NASA MSFC, Highlights in German Rocket Development]</ref>. Ταυτόχρονα, άλλοι Γερμανοί επιστήμονες αναπτύσσουν μια ποικιλία κατευθυνόμενων πυραύλων κατά πλοίων και αεροσκαφών, που θα χρησιμοποιηθούν κατά τα τελευταία χρόνια του πολέμου.

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-L22303, Funker mit Verschlüsselungsgerät "Enigma".jpg|left|thumb|200px|Η συσκευή Enigma (Συσκευή Αποκρυπτογράφησης Κώδικα) σε χρήση. Οκτώβριος 1940. Φωτ. Deutsches Bundesarchiv|σύνδεσμος=Αρχείο:Bundesarchiv_Bild_183-L22303,_Funker_mit_Verschlüsselungsgerät_%22Enigma%22.jpg]]

Σημαντικό επίτευγμα στο σύστημα διαβιβάσεων αποτέλεσε, ακόμη, το Αίνιγμα ([[Enigma (συσκευή)|Enigma]]),(βλέπε επίσης Άλαν Τούρινγκ), μια συσκευή κωδικοποίησης / αποκωδικοποίησης μηνυμάτων που χρησιμοποιήθηκε πολύ στις επικοινωνίες αποστολών όπου απαιτείτο ιδιαίτερη μυστικότητα. Ακόμη και σήμερα, το Enigma θεωρείται μια από τις πλέον ευφυείς συσκευές κωδικοποίησης. Δεν ήταν, όμως, η μόνη συσκευή δημιουργίας κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Αντίστοιχες είχαν κατασκευάσει η [[Siemens]] και η Lorenz. Η ύπαρξη αυτών των συσκευών προκάλεσε, εκ μέρους των Βρετανών, τη δημιουργία ειδικού υπολογιστή για το "σπάσιμο" των κωδικών τους (υπολογιστής [[Mark I]] [[Colossus]], χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα για την αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων των συσκευών Lorenz SZ 40 και SZ 42 (Schlüsselzusatz), με τα οποία ο Χίτλερ επικοινωνούσε με τους στρατηγούς του)<ref>[http://www.bletchleypark.org.uk/edu/archives/machines.rhtm Βρετανικό Κέντρο Κρυπτογράφησης [[Μπλέτσλεϊ Παρκ]]]</ref>.

Χωρίς να αποτελεί εξοπλιστικό αγαθό, η [[στρατηγική]] που υιοθέτησε η [[Βέρμαχτ]] ήταν αφ' εαυτής νεωτεριστική: Έγινε γνωστή με το προσωνύμιο "[[Blitzkrieg]]" (=κεραυνοβόλος πόλεμος), καθώς η Βέρμαχτ επέπιπτε επί του αντιπάλου όχι μόνο αιφνιδιάζοντάς τον, αλλά (κατά την έκφραση του Ρ. Καρτιέ) "ξεκινώντας με τέταρτη ταχύτητα", πριν, δηλαδή, μπορέσει ο αντίπαλος να οργανωθεί και να συνέλθει από το πρώτο κτύπημα. Αυτό το επιτύγχανε με την αντικατάσταση του ιππικού από τα θωρακισμένα, του κλασικού πεζικού με το μηχανοκίνητο πεζικό και του πυροβολικού με το βομβαρδιστικό αεροπλάνο. H μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων σε ένα "κεντρικό σημείο" ή, όπως το αποκαλούν οι Γερμανοί, "κέντρο βάρους" (Schwerpunkt) επιτρέπει τη διάρρηξη του εχθρικού μετώπου, ενώ κατόπιν ταχυκίνητες δυνάμεις υποστηριζόμενες από αεροπορία προωθούνται βαθιά στο εχθρικό έδαφος, αποδιοργανώνοντας τα μετόπισθεν του εχθρού. Σε συνδυασμό με την κλασική στρατηγική τύπου Καννών (έμφαση στις πτέρυγες και περικύκλωση του εχθρού), θα αποδώσει έξοχα στην Πολωνία, στη Γαλλία και, για τελευταία φορά στα Βαλκάνια<ref>Mark Mazower ''Inside Hitler's Greece'', Yale Nota Bene, 2001</ref>. Δεν πέτυχε, ωστόσο, στην [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|εισβολή στη Σοβιετική Ένωση]]. Ο Σοβιετικός Στρατός απέκρουσε και αντιμετώπισε την Επέλαση των Γερμανών.

Η Γερμανία διαθέτει σιδηρομετάλλευμα και γαιάνθρακες κατά μήκος της κοιλάδας του [[Ρουρ]] (Ruhr), όπου και η κύρια βιομηχανική της ζώνη. Της λείπουν ωστόσο, βασικές πρώτες ύλες για τη διεξαγωγή ενός πολέμου: Δεν διαθέτει καθόλου [[πετρέλαιο]], πράγμα που την αναγκάζει να στηρίξει την προμήθειά της σε καύσιμα στις πετρελαιοπηγές της [[Ρουμανία]]ς ([[Πλοέστι|Πλοϊέστι]]). Πολλές από τις γερμανικές στρατιωτικές προσπάθειες αποβλέπουν τόσο στην διατήρηση αυτών των πετρελαιοπηγών όσο και στην κατάληψη νέων (πεδίο Μαϊκόπ στον [[Καύκασος|Καύκασο]], ΕΣΣΔ). Δεν διαθέτει τρόπους προμήθειας [[καουτσούκ]], βασικού υλικού για τη δημιουργία μηχανοκίνητου στρατού, αφού, με βάση τη Συνθήκη, έχει απογυμνωθεί από όλες της τις αποικίες. Οι Σύμμαχοί της αδυνατούν να την τροφοδοτήσουν με τα απαραίτητα υλικά, αφού ο κυριότερος από αυτούς, η [[Ιταλία]], προμηθεύεται γαιάνθρακα από τη Βρετανία<ref>Henri Michel ''La Seconde Guerre Mondiale'', Omnibus, Paris 2001</ref>. Απαιτούνται, επίσης, για τον εξοπλισμό μέταλλα όπως το [[χρώμιο]], το [[μολυβδαίνιο]], το [[μαγγάνιο]], το [[νικέλιο]], το [[αργίλιο]]. Πριν την έναρξη των εχθροπραξιών, οι Ναζί έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν κάποια αποθέματα για τη συνέχιση της παραγωγής και μετά την εκστρατεία της Πολωνίας προμηθεύονται τις απαραίτητες πρώτες ύλες (ακόμη και σιτάρι) από την ΕΣΣΔ. Το καθεστώς, ωστόσο, φροντίζει να εξασφαλίζει την προμήθεια πρώτων υλών από τις κατακτημένες περιοχές (οι Ναζί εκμεταλλεύθηκαν ακόμη και το μη οικονομικά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα [[Μολυβδαίνιο|μολυβδαινίου]] στην Β. Ελλάδα). Η [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|εκστρατεία στην ΕΣΣΔ]] το [[1941]] έχει αυτόν ακριβώς το στρατηγικό στόχο: Την κατοχή μεγάλων ορυχείων απαραίτητων μετάλλων (καθώς και πετρελαιοφόρων πεδίων). Η Γερμανία εξασφαλίζει, έτσι, [[νικέλιο]] από την περιοχή της [[Καρελία]]ς και [[μαγγάνιο]] από την περιοχή του Κριβόι-Ρογκ της [[Ουκρανία]]ς. Δεν καταφέρνει, ωστόσο, να καταλάβει κανένα πετρελαιοφόρο πεδίο στην ΕΣΣΔ. Για να απελευθερωθεί από τις τρομερές ελλείψεις, το καθεστώς, από κοινού με επτά μεγάλες χημικές βιομηχανίες, που τον είχαν ήδη δημιουργήσει, εκμεταλλεύεται και ενθαρρύνει όσο μπορεί και με κάθε μέσον τον βιομηχανικό κολοσσό '''[[IG Farben]]''', ο οποίος, εκτός από τα απαραίτητα για την κατασκευή πυρομαχικών νιτρικά άλατα, προσπαθεί (και μέχρις ενός σημείου τα καταφέρνει) να κατασκευάσει τόσο συνθετικά καύσιμα (από γαιάνθρακα και υδρογόνο) όσο και συνθετικό καουτσούκ (Buna). Μέσω αυτού του βιομηχανικού κολοσσού, η Ναζιστική Γερμανία πέτυχε όχι μόνο να παραγάγει υλικά που δεν μπορεί να προμηθεύεται, αλλά και να εξασφαλίζει πρώτες ύλες και τεχνογνωσία, παρέχοντας τη δική της ως αντάλλαγμα.Η βιομηχανική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών ήταν μια αυθαίρετη πράξη εκ μέρους της γερμανικής κυβέρνησης. Πριν την είσοδο των [[ΗΠΑ]] στον Πόλεμο, εταιρείες όπως η ΙΤΤ, η [[Φορντ]] (Ford), η [[ΙΒΜ]]<ref>[http://www.samford.edu/schools/artsci/scs/timm.html Ρόλος των ΙΒΜ και Φορντ στη Ναζιστική Γερμανία]{{dead link|date=June 2015}}</ref>, η [[DuPont]], η Στάνταρντ Όιλ του Νιού Τζέρσεϊ είχαν πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις στη Γερμανία, ενώ μεγάλες Τράπεζες, όπως αυτές των [[Ροκφέλλερ]] και Μόργκαν, έχουν σημαντικές συναλλαγές με τη [[Γερμανική Κεντρική Τράπεζα]]. Ωστόσο, όταν η Γερμανία αντιμετωπίζει οικονομικές δυσχέρειες και αντιλαμβάνεται ότι η βρετανική οικονομία είναι κατά πολύ ισχυρότερη, αποφασίζει να τη "διαταράξει" με την κατασκευή και κυκλοφορία πλαστών χαρτονομισμάτων: Θέτει, έτσι, σε λειτουργία την [[Επιχείρηση Μπέρνχαρντ]], με τα "προϊόντα" της οποίας πραγματοποιεί αγορές αγαθών και πληρώνει τους εκτός Γερμανίας πράκτορες και κατασκόπους της.

Φυσικά, το καθεστώς δεν παρέλειψε την τακτική της λαφυραγώγησης (Εγκληματική Πολιτική) : Από την Τσεχοσλοβακία "απέσπασε" τα εργοστάσια της [[Škoda Auto|Σκόντα]] (Škoda), εξειδικευμένα εκείνη την εποχή στην κατασκευή μέσων και βαρέων όπλων εξαιρετικής ποιότητος αλλά και οχημάτων και κινητήρων. Από την [[Γαλλία]] επισκεύασε περίπου 900 από τα άρματα, που είχαν περιπέσει στα χέρια των γερμανικών στρατευμάτων, και τα χρησιμοποίησε συγκροτώντας νέες θωρακισμένες μεραρχίες, ενώ χρησιμοποίησε και χιλιάδες οχήματα μεταφοράς της ίδιας προέλευσης στην εκστρατεία εναντίον της ΕΣΣΔ. Από το Βέλγιο "αγόρασε" (με χρήματα που είχε αποσπάσει από τα Βελγικά ταμεία) 18.500 αυτοκίνητα, 1.086 ατμομηχανές και 22.120 εμπορικά βαγόνια.<ref>[http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=260566&ct=56 Παρουσίαση βιβλίου του Aly Götz στην εφημ. ''Το Βήμα'']</ref> Ανάλογες δραστηριότητες αναπτύχθηκαν και σε όλες τις κατακτημένες χώρες, στην Ελλάδα, μάλιστα, η λεηλασία των τροφίμων ήταν τέτοια, που επήλθε ο [[Μεγάλος Λιμός στην Ελλάδα|μεγάλος λιμός των Αθηνών]] (1942), με αποτέλεσμα τον θάνατο από πείνα πολλών χιλιάδων Αθηναίων.<ref>Mazower, ό.π.</ref>

== Η κατάρρευση (Τhe Collapse). ==

Από την ημέρα της καταστροφής στο [[Στάλινγκραντ]] (Ρωσική Άμυνα και αντιμετώπιση κατά της Γερμανίας) γίνεται εμφανές στα ανώτερα στρατιωτικά κλιμάκια ότι ο Χίτλερ είναι πλέον εκτός ελέγχου (Οut of Control). Οι αποφάσεις του γίνονται ολοένα και περισσότερο παράλογες, η ανυπομονησία του υπερβαίνει τα φυσικά όρια του χρόνου, η κρίση του μόνο διαυγής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Το "αλάθητο του Φύρερ" αμφισβητείται πλέον ανοικτά από μεγάλο μέρος των Γερμανών Στρατηγών και αξιωματούχων, όχι όμως και από τα μέλη του Κόμματος. Οι στρατιωτικοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο εξόντωσής του (είτε πολιτικής είτε φυσικής), [ Έγκλημα] είναι όμως στρατιωτικοί με ισχυρό το αίσθημα του καθήκοντος και της τιμής και δεσμεύονται από τον όρκο πίστης που του έχουν δώσει. Στις [[20 Ιουλίου]] [[1944]], μετά από την οργάνωση μιας συνωμοσίας, (Πραξικόπημα), ο Συνταγματάρχης [[Κλάους φον Στάουφενμπεργκ]] (Claus Schenk Graf von Stauffenberg) αποπειράται να δολοφονήσει τον Χίτλερ στο "[[Λημέρι του λύκου]]" (Wolfsschanze), ένα από τα στρατηγεία του που βρισκόταν στην Ανατολική Πρωσία.Ο Στάουφενμπεργκ προσπάθησε 17 φορές να σκοτώσει τον Χίτλερ. Η απόπειρα αποτυγχάνει και οι πρωτεργάτες της συλλαμβάνονται και εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες.<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου'', τόμος Β΄, Πάπυρος, Αθήνα, 1966</ref> Ο Χίτλερ υποπτεύεται πλέον όλους τους Στρατάρχες και τους Στρατηγούς του, εξαναγκάζοντας έτσι σε αυτοκτονία (ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΈΓΚΛΗΜΑ) αρκετούς από αυτούς, μεταξύ των οποίων οι [[Γκίντερ φον Κλούγκε]] και [[Έρβιν Ρόμελ]]. Η [[Βέρμαχτ]] χάνει έτσι μεγάλο μέρος από τη δύναμή της, καθώς ο Χίτλερ αναθέτει τη διοίκηση μεγάλων μονάδων σε άτομα που ναι μεν εμπιστεύεται, δεν είναι όμως κατάλληλα γι' αυτή τη δουλειά, όπως είναι ο [[Ζεπ Ντίτριχ|Γιόζεφ (Ζεπ) Ντίτριχ]], πρώην υπάλληλος κρεοπωλείου και προσωπικός του οδηγός στο παρελθόν. Το καθεστώς έχει αρχίσει να καταρρέει και οι στρατιωτικές ήττες διαδέχονται η μία την άλλη. (ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ).

[[Αρχείο:Bundesarchiv Bild 183-J31345, Berlin, Zerstörung nach Luftangriff.jpg|right|thumb|250px|Βερολίνο. Φεβρουάριος 1945. Φωτ.Deutsches Bundesarchiv]]

Εν τω μεταξύ, οι δύο "παλατίνοι" του Χίτλερ [[Βίλχελμ Κάιτελ]] (Wilhelm Keitel) και [[Άλφρεντ Γιοντλ]] (Alfred Jodl) αναπτύσσουν όση δραστηριότητα μπορούν, για να συντονίσουν τα σκόρπια γερμανικά στρατεύματα στην άμυνα του Ράιχ. Τα νέα που στέλνουν μέσω ασυρμάτου στο Καταφύγιο δεν είναι καθόλου ευχάριστα: Τόσο οι Σοβιετικοί όσο και οι Δυτικοί Σύμμαχοι προελαύνουν στο εσωτερικό της χώρας και αρχίζει [[η Μάχη του Βερολίνου]]. Το Βερολίνο είναι πολιορκημένο από τους Σοβιετικούς και ανθίσταται σθεναρά, (ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΊΝΟΥ), ενώ η [[Στρατιά Βενκ]], που είχε συγκροτήσει ο ίδιος ο Χίτλερ, έχει εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις της απέναντι στη συντριπτική υπεροχή του εχθρού. Τα ξημερώματα της 30ής Απριλίου ο στρατηγός [[Χέλμουτ Βάιντλινγκ]], διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων του Βερολίνου, φθάνει στο Καταφύγιο, αναλύει την κατάσταση και προτείνει να επιχειρηθεί έξοδος από αυτό. Ο Χίτλερ αρνείται κατηγορηματικά.

Ο Χίτλερ καλεί στο καταφύγιο τον εκπρόσωπο της πολιτικής αρχής. Καταφθάνει ο Βάλτερ Βάγκνερ, φορώντας το περιβραχιόνιο της "Εθνοφυλακής" ([[Volkssturm]]). Με μάρτυρες τους [[Μάρτιν Μπόρμαν]] και [[Γιόζεφ Γκέμπελς]] ο [[Χίτλερ]] νυμφεύεται την [[Εύα Μπράουν]], με την οποία διατηρεί μακρόχρονη σχέση. Στη συνέχεια συντάσσει μια πολιτική και μια προσωπική διαθήκη. Η ανώτατη ηγεσία του Ράιχ περιμένει την έκβαση της μάχης. Όταν ο στρατηγός Βάιντλινγκ τους ενημερώνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, τους προτείνει έξοδο από το Καταφύγιο. Ο Χίτλερ αρνείται ξανά. Δίνει διαταγή να θανατώσουν την Μπλόντι, την αλσατική σκυλίτσα του και τις επόμενες ώρες αποχαιρετά το προσωπικό του καταφυγίου: Τις γραμματείς του [[Τράουντλ Γιούνγκε]], [[Γκέρντα Κρίστιαν]] και [[Έλζε Κρίγκερ]] καθώς και τη μαγείρισσά του (ειδική στη χορτοφαγία) [[Κονστάντσε Μαντζιάρλυ]]. Αποχαιρετά, επίσης, τους συνεργάτες του και αποσύρεται με τη σύζυγό του στο δωμάτιό τους. Ύστερα από λίγο ακούγεται ένας πυροβολισμός. Οι υπασπιστές του σπεύδουν στο δωμάτιο. Ο Χίτλερ έχει αυτοκτονήσει (ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ) με μια σφαίρα στο στόμα και η κ. Χίτλερ με μια κάψουλα υδροκυανίου. (ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ). Όπως έχει εκ των προτέρων διατάξει τον οδηγό του [[Έριχ Κέμπκα]], τα σώματά τους μεταφέρονται στον κήπο της Καγκελαρίας και αποτεφρώνονται με τη βοήθεια 180 λίτρων βενζίνης. Ο Γκέμπελς έχει συντάξει και αυτός διαθήκη - παράρτημα στην πολιτική διαθήκη του Φύρερ του, στον οποίο παραμένει απόλυτα αφοσιωμένος. Αναφέρει ότι πάντα τον υπάκουε αλλά αυτή τη φορά δεν θα πειθαρχήσει. Θα μείνει να πεθάνει μαζί του, όπως και ολόκληρη η οικογένεια του: Η σύζυγός του Μάγδα και τα έξι παιδιά τους, εφόσον η ζωή χωρίς Εθνικοσοσιαλισμό δεν είναι γι' αυτούς νοητή. Η Μάγδα, με τη βοήθεια του γιατρού του Καταφυγίου, που παρασκεύασε υπνωτικό, έχει ήδη θανατώσει με υδροκυάνιο τα έξι παιδιά τους. (ΈΓΚΛΗΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ). Ανεβαίνει μαζί με το σύζυγό της στην αυλή της Καγκελαρίας, όπου στρατιώτες τους εκτελούν με πιστόλι και τους αποτεφρώνουν. (ΕΓΚΛΗΜΑ). Η έλλειψη βενζίνης δεν επιτρέπει την πλήρη αποτέφρωσή τους. Τα σώματα θα ανευρεθούν μετά την πτώση του Βερολίνου και θα αναγνωρισθούν.

Η είδηση του θανάτου του Φύρερ έχει διαφορετικά αποτελέσματα στα μέλη του Κόμματος. Άλλοι αυτοκτονούν, (Αυτοχειρία) άλλοι προσπαθούν να αλλάξουν ταυτότητα και να εξαφανισθούν στην ανωνυμία του πλήθους και άλλοι, όπως οι [[γκαουλάιτερ]] Χάνκε του [[Αμβούργο]]υ και [[Έριχ Κοχ]] της Πρωσίας διαφεύγουν, ο ένας με αεροσκάφος και ο άλλος με πλοίο, και χάνονται μέσα στο πλήθος των προσφύγων. Οι περισσότεροι, ωστόσο, είτε συλλαμβάνονται από τους Ρώσους και τους Συμμάχους, είτε διαφεύγουν στη Νότια [[Αμερική]], όπως οι [[Άντολφ Άιχμαν]] και [[Γιόζεφ Μένγκελε]], με την βοήθεια της [[Οργάνωση Γκέλεν|Οργάνωσης Γκέλεν]].

[[Αρχείο:Wilhelm Keitel Kapitulation.jpg|right|thumb|200px|Ο Κάιτελ υπογράφει την παράδοση της Γερμανίας (07-05-1945). Η Γερμανία Παραδίδεται. ]]

Στις [[7 Μαΐου]] [[1945]] υπογράφεται και το έγγραφο που απαίτησε ο Στάλιν, στο προάστειο Καρλχορστ (Karlhorst) του Βερολίνου στο κτίριο μιας σχολής υπαξιωματικών. Εκ μέρους της Γερμανίας παρίστανται ο Στρατάρχης [[Βίλχελμ Κάιτελ]], εκπρόσωπος του (διαδόχου του Χίτλερ) Ντένιτς, ο Ναύαρχος Φρίντενμπουργκ, εκπρόσωπος του [[Kriegsmarine|Ναυτικού]], και ο Πτέραρχος Στουμπφ, εκπρόσωπος της [[Luftwaffe|Λουφτβάφφε]]. Όσοι από τους ηγέτες του καθεστώτος έχουν επιζήσει συλλαμβάνονται, ο Χίμλερ παραδίδεται σε ένα αγγλικό φυλάκιο, αλλά τη στιγμή της σωματικής έρευνας αυτοκτονεί με υδροκυάνιο.(ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ). Το καθεστώς της Ναζιστικής Γερμανίας καταλύεται και μαζί του παύει να υφίσταται νομικά και η Γερμανία ως χώραΧΩΡΑ. [ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ].

Στις [[5 Ιουλίου]] [[1945]] συγκροτείται το [[Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου]] (Allied Control Council), το οποίο αναλαμβάνει την πλήρη κυριαρχία της ηττημένης Γερμανίας.<ref>[http://germanhistorydocs.ghi-dc.org/sub_document.cfm?document_id=2298 German Historical Institute, ''he Establishment of the Allied Control Council (June 5, 1945)'']</ref>(Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ). Η σύσταση αυτού του Συμβουλίου επιτρέπει τη συνέχιση της ύπαρξης της Γερμανίας ως χώρας.

Με τη [[Διάσκεψη του Πότσδαμ]] τον Αύγουστο του [[1945]], στην οποία παρίστανται οι ηγέτες των νικητριών χωρών, αποφασίζεται η τύχη των ηττημένων.<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/472799/Potsdam-Conference Encyclopedia Britannica: ''Potsdam Conference'']</ref> Η [[Γερμανία]] διαμελίζεται σε δύο τομείς κυριαρχίας(ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ) : Την Δυτική Γερμανία (πρωτεύουσα [[Βόννη]]), στη σφαίρα επιρροής των Δυτικών Συμμάχων, και την Ανατολική Γερμανία (πρωτεύουσα [[Βερολίνο]]), στη σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ. Η χώρα επανέρχεται στα προ του [[1937]] σύνορα, χάνοντας παράλληλα και εδάφη στο ανατολικό τμήμα της, τα οποία αποδίδονται στην [[Πολωνία]].

Οι νικητές του πολέμου δεν είχαν σκοπό να αφήσουν ατιμώρητες τις ναζιστικές ωμότητες. (ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ). Κατά τη διάρκεια των επιθέσεών τους εναντίον της Γερμανίας, τόσο οι Σοβιετικοί όσο και οι Δυτικοί Σύμμαχοι ανακάλυψαν τα [[στρατόπεδα συγκέντρωσης]] (ΟΧΥΡΑ

ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ) και διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι τις φρικαλεότητες που είχαν διαπραχθεί εκεί. Δεν ξεχνούν, επίσης, τις φρικαλεότητες που διέπραξαν οι δυνάμεις Κατοχής (κυρίως η [[Γκεστάπο]] και την [[SS]] στις κατακτημένες χώρες. Δεν είναι ακόμη η εποχή του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]] και διαπιστώνεται και από τις δύο πλευρές η ανάγκη δημιουργίας ενός Διεθνούς Οργανισμού - διαδόχου της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]], ο οποίος θα ενεργεί έτσι ώστε να αποτρέπει τόσο τις ένοπλες διενέξεις όσο και τη διάπραξη παρόμοιων φρικαλεοτήτων στο μέλλον. Δημιουργείται, έτσι, ο [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών]] (ΟΗΕ).

Μια από τις πρώτες ενέργειες του νέου Οργανισμού είναι αρχικά η σύσταση επιτροπών ανά χώρα για την συλλογή στοιχείων περί εγκλημάτων Πολέμου, ήδη από το 1943. Με τη λήξη του πολέμου η επιτροπή προχωρά σε σύσταση Διεθνούς Δικαστηρίου, στο οποίο θα προσέλθουν όσοι Γερμανοί κρίνονται ύποπτοι για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου.<ref>[http://www.enotes.com/united-nations-war-crimes-commission-reference/united-nations-war-crimes-commission e-Notes: ''United Nations War Crimes Commission'' from «Genocide and Crimes Against Humanity», 2005 Gale Cengage]</ref> Το Δικαστήριο αποφασίζεται να συνεδριάζει στην πόλη της [[Νυρεμβέργη]]ς, (ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ). επειδή το Δικαστικό μέγαρο της πόλης είναι σχεδόν ανέπαφο και διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για τη διεξαγωγή μιας παρόμοιας δίκης, αλλά και για λόγους γοήτρου (τα Συνέδρια του [[NSDAP]] γίνονταν στην πόλη αυτή). Η δίκη αυτή είναι γνωστή ως [[Δίκη της Νυρεμβέργης]], στην οποία καταδικάζονται όσοι στυλοβάτες του Ναζιστικού καθεστώτος έχουν συλληφθεί. Μερικοί καταδικάζονται σε θάνατο με απαγχονισμό, άλλοι σε ισόβια κάθειρξη ενώ τρεις μόνον αθωώνονται. (ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ.) Η Δίκη αυτή αποκάλυψε και άλλες περιπτώσεις εγκλημάτων πολέμου και κατά της Ανθρωπότητας, που εκδικάστηκαν σε ιδιαίτερες δίκες, [[Δίκη της Νυρεμβέργης#Δίκες που προέκυψαν από τη διαδικασία|συνακόλουθες της κύριας Δίκης]]. (Εγκλήματα Κατά της Ανθρωπότητας).

Δεν είναι, επίσης, διατεθειμένοι και οι [[Ισραήλ|Ισραηλινοί]] να αφήσουν ήσυχους τους δημιουργούς και εκτελεστές του [[Ολοκαύτωμα|Ολοκαυτώματος]]. (ΕΓΚΛΗΜΑ). Τόσο οι επίσημες υπηρεσίες του νεοδημιουργημένου [[Ισραήλ|Ισραηλινού κράτους]] όσο και οργανώσεις ιδιωτών, όπως το [[Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ]]<ref>[http://www.wiesenthal.com/site/pp.asp?c=lsKWLbPJLnF&b=4441293 S. Wiesenthal Center: "About Simon Wiesenthal"]</ref> κυνηγούν τους εγκληματίες Πολέμου που έχουν καταφέρει να διαφύγουν και τεκμηριώνουν τις πράξεις τους. Σημειώνουν αρκετές επιτυχίες, από τις μεγαλύτερες των οποίων είναι η αναγνώριση και σύλληψη του [[Άντολφ Άιχμαν]] στην [[Αργεντινή]] το [[1961]]. Το επίσημο γερμανικό κράτος συμβάλλει με κάθε τρόπο σε όλες αυτές τις ενέργειες και δίνει όσα στοιχεία μπορεί να συγκεντρώσει. Οι Γερμανοί προσπαθούν να ξεχάσουν τον Πόλεμο, τα δεινά που επέφερε και τον Εθνικοσοσιαλισμό.