Giallo: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο όρος ''τζάλο'' εμφανίστηκε αρχικά σαν νεολογισμός για να περιγράψει μια σειρά φθηνών μυθιστορημάτων τσέπης, με αστυνομικές ιστορίες και ιστορίες μυστηρίου, που εξέδωσε το [[1929]] ο εκδοτικός οίκος ''Mondadori'' (''Giallo Mondadori''). Στα κίτρινα εξώφυλλα τους εμφανίζοταν αστυνομικές ιστορίες αντίστοιχες με αυτές που υπήρχαν στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]] και την [[Αμερική]] ([[pulp fiction]]) στις δεκαετίες του '20 και του '30. Η συνάφεια αυτή τονίζοταν επίσης με την υιοθέτηση ψευδωνύμων αγγλικής προελεύσεως από τους πρώτους συγγραφείς του είδους ([[Αγκάθα Κρίστι]], Έλερι Κουίν, Έντγκαρ Γουάλας, Εντ Μακμπέιν, Ρεξ Στάουτ και [[Ρέημοντ Τσάντλερ]])<ref name="Needham"/><ref name="Sound on Sight"/>, καθώς και από το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα βιβλία ήταν όντως μεταφράσεις βιβλίων από την [[αγγλική γλώσσα]].

Αυτές οι ξεχωριστές "θεματικές και στιλιστικές αλληγορίες" συνιστούν έναν ασαφή όρο για το είδος, ο οποίος είναι ευρέως συνεχής, αν και ποικίλοι κριτικοί έχουν προτείνει ελαφρώς διαφορετικές χαρακτηριστικές λεπτομέρειες (οι οποίες συνεπώς δημιουργούν μερική σύγχυση για το ποιες ταινίες μπορούν να θεωρηθούν τζάλο).<ref name="Needham"/><ref name="koven"/><ref name="How To Spot">{{cite web|url=https://www.telegraph.co.uk/culture/film/10377468/Violence-mystery-and-magic-how-to-spot-a-giallo-movie.html|title=Violence, mystery and magic: how to spot a giallo movie|publisher=The Tekegraph|author=Anne Billson|date=October 14, 2013|accessdate= August 29, 2014}}</ref> Ο συγγραφέας Μάικλ Μακένζι έγραψε ότι τα ''τζάλο'' μπορούν να διαιρεθούν στα επικεντρωμένα στον άνδρα ''m. gialli'', τα οποία συνήθως παρουσιάζουν έναν άνδρα να παρίσταται μάρτυρας σε μια δολοφονία και μπαίνει στο στόχαστρο του δολοφόνου όταν επιχειρεί να βρει λύση στο έγκλημα, και τα ''f. gialli'', τα οποία παρουσιάζουν γυναίκα πρωταγωνίστρια που μπλέκεται σε μια περισσότερο σεξουαλική και ψυχολογική ιστορία, συνήθως επικεντρώνεται στη σεξουαλικότητα, το ψυχικό κόσμο και την εύθραυστη ψυχολογική της κατάσταση.<ref>{{cite web|url=https://nerdist.com/giallo-horror-subgenre-need-to-explore/|title=Giallo is the horror subgenre you need to explore|author=Kyle Anderson|publisher=Nerdist|date= 2 January 2019|accessdate=19 January 2019}}</ref>

Ο σύνηθες πρωταγωνιστής των ''τζάλο'' είναι κατά μία έννοια περιθωριοποιημένος, συχνά είναι ταξιδευτής ή τουρίστας, και συνήθως είναι νεαρή γυναίκα (τα τζάλο σπάνια περιλαμβάνουν ειδικευμένους αστυνομικούς ως πρωταγωνιστές, κάτι που είναι χαρακτηριστικό του πολιτσιοτέσκι είδους).<ref name="Needham"/><ref name="Abrams"/> Οι πρωταγωνιστές είναι γενικά ασύνδετοι με τις δολοφονίες προτού ξεκινήσουν, και βοηθάνε στην εύρεση του δολοφόνου μέσω του ρόλου τους ως μάρτυρες σε έναν από του φόνους.<ref name="Abrams"/> Το μυστήριο είναι η ταυτότητα του δολοφόνου, που συχνά αποκαλύπτεται στην κορύφωση, και να είναι ένας χαρακτήρας-κλειδί, που αποκρύπτει την ταυτότητά του ή της με τη μεταμφίεση (συνήθως κάποιος συνδυασμός καπέλου, μάσκας, γυαλιών ηλίου, γαντιών και καπαρντίνας).<ref name="koven 4"/> Συνεπώς το λογοτεχνικό "whodunit" (ποιος το έκανε) στοιχείο των ''τζάλο'' μυθιστορημάτων διατηρείται, ενώ φιλτράρεται μέσω των στοιχείων τρόμου και της ιταλικής παράδοσης για την όπερα και του γκραν γκινιόλ επί σκηνής. Η δομή των ''τζάλο'' συχνά θυμίζει την αποκαλούμενη "παράξενη απειλή" των παλπ περιοδικών.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ενώ τα περισσότερα ''τζάλο'' περιλαμβάνουν στοιχεία της βασικής δομής πλοκής, ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις. Κάποιες ταινίες (για παράδειγμα ''Ο Σαδιστής'' (1970, Il rosso segno della follia) του Μάριο Μπάβα, που παρουσιάζει το δολοφόνο ως πρωταγωνιστή) μπορεί να αλλάξουν ριζικά την παραδοσιακή δομή ή να την αλλάξουν τελειωτικά και ακόμη να θεωρούνται ''τζάλο'' λόγω της αισθητικής και θεματικής αλληγορίας. Ένα σταθερό στοιχείο του είδους, είναι η ασυνήθιστη έλλειψη εστίασης στη λογική αφήγηση.<ref name="Abrams"/> Ενώ τα περισσότερα έχουν ουσιαστική μυστηριακή δομή, μπορεί να περιλαμβάνουν περίεργα ή φαινομενικά παράλογα στοιχεία πλοκής και αδιαφορία για το ρεαλισμό στην υποκριτική, το διάλογο και το κίνητρο του χαρακτήρα.<ref name="Sound on Sight"/><ref name="koven"/><ref name="Kannas"/> Όπως έγραψε ο Τζον Άμπραμς, "Ξεχωριστά, κάθε ''[τζάλο]'' είναι σαν μια βελτίωση στην άσκηση του φόνου, με κάθε παραγωγό να έχει πρόσβαση σε χειροπιαστά μοιρασμένα βοηθήματα και θέματα. Μαύρα γάντια, σεξουαλική ασάφεια, και ψυχοαναλυτικό τραύμα που μπορεί να είναι στην καρδιά κάθε ταινίας, αλλά το είδος από μόνο του είναι αφηγηματικό χωρίς συνέπεια."<ref name="Abrams"/>