Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σύμφωνα με την αυστραλιανή μελετήτρια Έμιλι Νταν, το 1991, ο οργανισμός ξεπερνούσε τα 1.000 μέλη. Αφού ερευνήθηκε και διώχθηκε από ένα τοπικό αστυνομικό σταθμό της επαρχίας Χεϊλονγκτσιάνγκ, ο Ζάο έφυγε από την επαρχία και συνέχισε την εργασία του στον οργανισμό στην [[κομητεία Τσινγκφένγκ]] του [[Χενάν]], όπου συνέχισε να επεκτείνεται.<ref>Dunn (2015), 48.</ref> Αργότερα αναγνωρίστηκε ως επικεφαλής και ιερέας της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Η εκκλησία θεωρεί ότι η ηγεσία της αποτελεί προσωπική υπόθεση του ατόμου που αναγνωρίζει ως Παντοδύναμο Θεό, και ότι ο Ζάο, "ο άνδρας που χρησιμοποιείται από το Άγιο Πνεύμα", είναι ο διοικητικός αρχηγός του κινήματος.<ref>Introvigne (2017c); Zoccatelli (2018), 9.</ref>

 

 

Despite governmental repression, and the fact that some leaders of Christian mainline churches accused The Church of Almighty God of [[heresy]],<ref>See e.g. China for Jesus (2002; upd. 2014); Chan and Bright (2005).</ref> the Church grew in China and, according to Chinese official sources, had reached three or even four million members in 2014,<ref>Li (2014), Ma (2014).</ref> although scholars regard these figures as somewhat exaggerated.<ref>Introvigne (2017c).</ref> Since the [[Zhaoyuan McDonald's Cult Murder]] of 2014, the repression in China intensified, and several thousand members escaped abroad, where they founded churches in South Korea, United States, Italy, France, Spain, Canada, and other countries, in addition to those established in Hong Kong and Taiwan, with non-Chinese members also joining the movement.<ref>Zoccatelli (2018), 10.</ref> An unattended consequence of the diaspora was the flourishing, in the countries where the Church of Almighty God can freely operate, of a considerable artistic production of paintings and movies, with some films winning awards in Christian movie festivals.<ref>Introvigne (2017b).</ref>