Τάγμα του Αγίου Στεφάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ ± 2 κατηγορίες (με το HotCat)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 24:
Προκειμένου να ενταχθεί στο Τάγμα ένας [[αιτών]] θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον δεκαοκτώ ετών, να είναι σε οικονομική κατάσταση ικανή προκειμένου να είναι σε θέση να καλύψει τα έξοδα της ιδιότητας μέλους του, να είναι σε θέση να αποδείξει την ευγενή καταγωγή του και να μην είναι απόγονος [[αιρετικοί|αιρετικών]]. Η αρχική έδρα του Τάγματος βρισκόταν στην [[Έλβα]], προτού μετακινηθεί στην [[Πίζα]]. Η [[Πιάτζα ντέι Καβαλιέρι (Πίζα)|Πιάτζα ντέι Καβαλιέρι]] στην Πίζα, επί της οποίας βρίσκεται το [[Παλάτζο ντέι Καβαλιέρι|παλάτι]] τους, έχει πάρει την ονομασία της από το Τάγμα.<ref>{{cite book|last=Hutton|first=Edward|title=Florence and the cities of northern Tuscany: with Genoa|year=1907|publisher=Macmillan|location=New York|pages=125–26|url=http://books.google.com/books?id=kV8qAAAAYAAJ&dq=Grand%20Duke%20of%20Tuscany%20and%20Order%20of%20Saint%20Stephen&pg=PA125#v=onepage&q=Grand%20Duke%20of%20Tuscany%20and%20Order%20of%20Saint%20Stephen&f=false}}</ref> Ο Θυρεός του περιλαμβάνει έναν ερυθρό σταυρό με οκτώ κύκλους, πλαισιωμένο από χρυσά κρίνα.
 
Κατά τα πρώτα του χρόνια, το Τάγμα έλαβε μέρος με επιτυχία στους ισπανικούς πολέμους εναντίον των [[Οθωμανοί|Οθωμανών]], δίνοντας το παρών στην [[πολιορκία της Μάλτας (1565)]], τη [[ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571)]] και την κατάληψη, το 1607, της [[Μπόνα (Αλγερία)|ΑναμπάΆναμπα]] της Αλγερίας, υπό τον τότε ναύαρχο [[Τζάκοπο Ινγκιράμι]].<ref name="medici">{{cite web |url=http://documents.medici.org/people_details.cfm?personid=3323 |title=Person Detail – Inghirami, Iacopo |publisher=Medici Archive Project |accessdate=7 Δεκεμβρίου 2011}}</ref> Λεηλάτησαν την πόλη, έσφαξαν 470 ανθρώπους και πήραν 1.500 αιχμαλώτους.<ref>The Mediterranean in History, Oliver Rackham,Marlene Suano, page 241, 2011</ref> Αφότου οι στρατιωτικές του ικανότητες αναγνωρίστηκαν, το Τάγμα επικεντρώθηκε στην υπεράσπιση των ακτών της Μεσογείου απέναντι στους Τούρκους και τους Αφρικανούς πειρατές ασκώντας και το ίδιο με επιτυχία την πειρατεία εις βάρος μουσουλμανικών πλοίων<ref name="Πειρατεία">Αλεξάνδρα Κραντονέλλη, Ιστορία της Πειρατείας στους μέσους χρόνους της Τουρκοκρατίας 1538-1699, 2η Έκδοση, Αθήνα 2014, σσ. 136 κε</ref>. Ειδικότερα, οι Ιππότες πραγματοποίησαν ορισμένες επεμβάσεις στα [[Νησιά Αιγαίου Πελάγους|Νησιά του Αιγαίου]] τα οποία ήλεγχαν οι Τούρκοι, ενώ έλαβαν μέρος σε εκστρατείες στην [[Δαλματία]], το [[Νεγροπόντε]] και την [[Κέρκυρα]].
 
Μετά το 1640, οι στρατιωτικές του επεμβάσεις περιορίστηκαν. Το Τάγμα επικεντρώθηκε στην άμυνα των ακτών και στην υποδοχή νέων μελών, ωστόσο δεν έχασε την ευκαιρία να συνδράμει σε ενίσχυση της [[Δημοκρατία της Βενετίας|Δημοκρατίας της Βενετίας]], η οποία βρισκόταν, τότε, να [[Πόλεμος του Μωριά|πολεμά]] απελπισμένα ενάντια στην [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]]. Η τελευταία στρατιωτικής φύσεως δραστηριότητα του τάγματος χρονολογείται στο 1719. Ο Μέγας Δούκας [[Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Πέτρος Λεοπόλδος της Τοσκάνης]] προχώρησε στην αναδιοργάνωση του τάγματος, μεταβάλλοντάς το σε ένα εκπαιδευτικό κέντρο για τους γόνους των τοσκάνικων αριστοκρατικών οικογενειών.