Έλλη Λαμπέτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1941]] έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε, τόσο στη [[Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου|Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου,]] όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η [[Μαρίκα Κοτοπούλη]] όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης|Αριστοτέλη Βαλαωρίτη]]. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το [[1942]] στο έργο "[[Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο]]" του [[Γκέρχαρτ Χάουπτμαν]]. Η συνεργασία της με το [[Θέατρο Τέχνης]] το διάστημα '46-'48, είναι αυτή που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον "[[Γυάλινος κόσμος|Γυάλινο κόσμο]]", στην "Αντιγόνη" και στο πρώτο ανέβασμα του "[[Ο Ματωμένος Γάμος|Ματωμένου Γάμου]]" στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο [[Μάνος Χατζιδάκις|Μάνος Χατζιδάκις]]. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος", έργα που ξανανέβασε αρχές '60. Το 1952 συγκροτεί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.

[[File:Το_τελευταίο_ψέμμα_(αφίσα).jpg|thumb|right|Η αφίσα της ταινίας "Το Τελευταίο Ψέμμα"]]

 

Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα", ήταν υποψήφια για βραβείο [[BAFTA]] (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.