Σύμβαση της Χαλέπας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Σύμβαση αυτή υπήρξε προϊόν της διεθνούς [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)|Συνθήκης του Βερολίνου]] που συνομολογήθηκε τρεις μήνες πριν, στις [[13 Ιουλίου]] του [[1878]] στο [[Βερολίνο]] μεταξύ [[Αγγλία]]ς, [[Γαλλία]]ς, [[Αυστρία]]ς, [[Ρωσία]]ς, [[Ιταλία]]ς αφενός, και [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] αφετέρου, κατά την οποία η τελευταία υποχρεώνονταν να εισάγει «διοικητικές μεταρρυθμίσεις» σε όσες επαρχίες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας υπήρχε ισχυρό χριστιανικό στοιχείο.

 

Με βάση την παραπάνω συνθήκη και με την μεσολάβηση της Αγγλίας, προκειμένου να επέλθει ειρήνευση στη Κρήτη, ένεκα της κρίσης που είχε ξεσπάσει από το 1875 και συνεχίζονταν, κατέφθασαν στη νήσο κατ΄ εντολή του Σουλτάνου [[Αβδούλ Χαμίτ Β΄]] ο στρατηγός Μουχτάρ Πασάς συνοδευόμενος από τον Σελίμ Εφέντη όπου σε συνεννόηση με τον διορισμένο τότε πρώτο Έλληνα [[Βαλής|Βαλή]] της Κρήτης [[Αδοσίδης πασάς|Κωστάκη Αδοσίδη Πασά]] ήλθαν σε επαφή με τους εκπροσώπους της Επαναστατικής Συνέλευσης για την εξέταση της κατάστασης και τη συνομολόγηση σχετικής διμερούς συμφωνίας στο πνεύμα των επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων.

 

Τέλος σημειώνονταν ότι οι διατάξεις αυτών των μεταρρυθμίσεων υπερίσχυαν όπου συγκρούονταν με άλλες κείμενες διατάξεις (φιρμάνια), ή ακόμα και με άρθρα του συντάγματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

Τη σύμβαση αυτή προσυπόγραψαν εκ μέρους του Σουλτάνου οι παραπάνω αναφερόμενοι εκπρόσωποί του, εκ μέρους δε της Επαναστατικής Συνέλευσης η ενδεκαμελής Επαναστατική Επιτροπή που τη συγκροτούσαν οι: [[Αντώνιος Μιχελιδάκης]], (πρόεδρος της επιτροπής), Γρηγ. Παπαδοπετράκης, Κ. Βολουδάκης, Κ. Μητσοτάκης, Ι. Σφακιανάκης, Χαρ. Ασκούτσης, Στυλ. Σταυρούδης, Αντ. Σήφακας, Κυρ. Χατζηδάκης, Α. Μενεγίδης και Ζ. Θειακάκης,.