Αργό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το αργό περιέχεται, σε μικρές αναλογίες, στον [[ατμόσφαιρα|ατμοσφαιρικό αέρα]]. Χρησιμοποιείται ευρύτατα σε [[Ηλεκτρικός λαμπτήρας|λαμπτήρες]] φωτισμού. Ως στοιχείο ανακαλύφθηκε το [[1894]] από τον Άγγλο φυσικό [[Τζον Ουίλιαμ Στρατ]], γνωστό και ως Λόρδο Ρέιλυ. Το Αργό ήταν το δεύτερο [[ευγενή αέρια|ευγενές αέριο]] που ανακαλύφθηκε μετά το [[Ήλιο]].

Η ατμόσφαιρα του [[Άρης (πλανήτης)|Άρη]] περιέχει 1,6% αργό-40 και 5 ppm αργό-36. Στον [[Ερμής (πλανήτης)|Ερμή]] βρέθηκε το [[1973]] ότι η μικρή ατμόσφαιρά του αποτελούνταν κατά 70% από αργό, το οποίο θεωρείται ότι είναι προϊόν διασπάσεων ραδιενεργών υλικών στον [[πλανήτης|πλανήτη]]. Το [[2005]] επίσης ανακαλύφθηκε παρουσία αργού-40 στον [[Τιτάνας (δορυφόρος)|Τιτάνα]], του μεγαλύτερου δορυφόρου του [[Κρόνος (πλανήτης)|Κρόνου]].

Το αργό έχει μια συμπληρωμένη οκτάδα ηλεκτρονίων, άρα και πλήρεις τις ηλεκτρονιακές στοιβάδες s και p. Αυτό το επίπεδο της εξωτερικής ενέργειας κάνει το αργό πολύ σταθερό και εξαιρετικά ικανό να μη σχηματίζει ενώσεις με άλλα [[χημικό στοιχείο|χημικά στοιχεία]]. Πριν το [[1962]] το αργό και τα υπόλοιπα ευγενή αέρια θεωρούνταν ως χημικά αδρανή και ανίκανα να σχηματίσουν ενώσεις. Παρόλ’ αυτά ενώσεις των πιο βαρέων ευγενών αερίων έχουν δημιουργηθεί από τότε. Τον Αύγουστο του [[2000]] οι πρώτες ενώσεις του αργού παράχθηκαν από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του [[Ελσίνκι]]. Εκπέμποντας [[υπεριώδης ακτινοβολία|υπεριώδη ακτινοβολία]] σε παγωμένο αργό που περιείχε μικρές ποσότητες [[υδροφθόριο|υδροφθορίου]], σχηματίστηκε υδροφθοριούχο αργό (HArF).<ref name="findarticles-harf">