Ενδοτράχυνση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Θαλάσσιος Ασφόδελος (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό InternetArchiveBot Ετικέτα: Επαναφορά |
||
Γραμμή 1:
[[Εικόνα:Work-hardening-CuNi9Sn2.svg|220px|right|thumb|Η επίδραση της ενδοτράχυνσης με ψυχρή έλαση στην αντοχή και την ολκιμότητα κράματος [[χαλκονικέλιο|χαλκονικελίου]] CuNi9Sn2. CW: ποσοστό μείωσης της διατομής με ψυχρή έλαση· σ<sub>y</sub>: συμβατικό όριο διαρροής για μόνιμη παραμόρφωση 0,2%· σ<sub>u</sub>: όριο θραύσης· A: μέγιστη επιμήκυνση πριν την θραύση.]]
Η παραμόρφωση πέρα από το [[όριο διαρροής]] οδηγεί σε δραματική αύξηση της πυκνότητας των διαταραχών — γραμμικών και διεπιφανειακών — στο εσωτερικό των κρυστάλλων του υλικού. Για παράδειγμα, σε ένα [[ανόπτηση|ανοπτημένο]] μεταλλικό υλικό, η πυκνότητα διαταραχών είναι της τάξης των 10<sup>10</sup>/m<sup>2</sup>, ενώ σε ένα υλικό που έχει πάθει ψυχρή ολκή ή έλαση, η πυκνότητα διαταραχών είναι της τάξης των 10<sup>15</sup>/m<sup>2</sup>. Καθώς μεγαλώνει η παραμόρφωση του υλικού, οι διαταραχές μετακινούνται (ολισθαίνουν), τέμνονται, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και συσσωρεύονται σε ορισμένα σημεία, με αποτέλεσμα να εμποδίζει η μία την κίνηση της άλλης. Με την αύξηση της πυκνότητας των ατελειών, την αλλαγή της κατανομής τους και την παρεμπόδιση της κίνησής τους, το υλικό χάνει την ολκιμότητά του και γίνεται πιο σκληρό.
|