Αιγάλεω: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Προσθήκη στοιχείου |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 41:
Τότε μοιράσθηκαν στους πρόσφυγες και τα πρώτα οικόπεδα, γύρω από την Ι. Οδό, αλλά και πέριξ του σημερινού ναού του Αγ. Σπυρίδωνα. Ο νέος οικισμός καταλάμβανε έκταση 139 οικοδομικών τετραγώνων. Δημιουργήθηκαν τελικά (σύμφωνα με τα από 7 Μαρτίου 1932 σχεδιαγράμματα του πολιτικού μηχανικού Δημ. Κηλαηδόνη) 1.301 άρτια και οικοδομήσιμα οικόπεδα, στα οποία αρχικά ανεγέρθηκαν 378 κατοικίες (των 36 τ.μ. η κάθε μία), που παραχωρήθηκαν σε πρόσφυγες, «έναντι της απωλεσθείσας περιουσίας τους στη Μικρά Ασία» και με αξία τιμήματος 60.000 δραχμών εκάστη<ref>''Μαρία Ι. Βαμβακοπούλου, "Αιγάλεω, οι δρόμοι της προσφυγιάς", σελ. 45-46''</ref>. Καταφύγιο στην περιοχή βρήκαν ακόμη οι λεγόμενοι «''Ασσύριοι''» (χριστιανοί της [[Μεσοποταμία]]ς)<ref>[http://mikrasiatis.gr/to-spiti-ton-assyrion-sto-aigaleo/ ''"Το σπίτι των Ασσυρίων στο Αιγάλεω"'']</ref> αλλά και [[Πόντος|Πόντιοι]]<ref>[http://www.pontos-news.gr/permalink/22180.html ''Ποντιακό πανηγύρι στο Αιγάλεω'']</ref> που προσπαθούσαν να αποφύγουν το θάνατο, λόγω της εθνοκάθαρσης που εφάρμοσαν στην ευρύτερη περιοχή τους αρχικά οι [[Κίνημα των Νεοτούρκων|νεότουρκοι]] και στη συνέχεια ο [[Κεμάλ Ατατούρκ]]. Αυτές ήταν οι τρεις αρχικές πληθυσμιακές ομάδες από την πρόσμιξη των οποίων διαμορφώθηκε ο κοινωνικός χαρακτήρας του πρώην οικισμού, μετατρέποντάς τον πλέον σε πόλη. Στα [[1934]] εκλέχθηκε ο [[Αθανάσιος Παπαδόπουλος|πρώτος κοινοτάρχης]] της περιοχής, που τότε αριθμούσε ήδη 7.805 κατοίκους<ref>{{Cite web |url=http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=731012 |title=Μικρασιάτικη αύρα στο Μπαρουτάδικο |accessdate=2014-10-07 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20140612203911/http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=731012 |archivedate=2014-06-12 |url-status=dead }}</ref>. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1936|Εθνικές Εκλογές του 1936]] στην τότε κοινότητα Αιγάλεω ψήφισαν συνολικά 527 άτομα (άρρενες) σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν την επόμενη ημέρα σε εφημερίδα της εποχής<ref>[http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=27&db=1&da=1936 Εφημερίδα [[Ριζοσπάστης]], φύλλο της [[27 Ιανουαρίου]] του 1936, σελ. 3: "''Τα εκλογικά αποτελέσματα στα εκλ. τμήματα της Αθήνας''"]</ref> Το φθινόπωρο του ίδιου έτους την κοινότητα έπληξε η πρώτη καταστροφή καθώς, λόγω της καταρρακτώδους βροχής που σημειώθηκε, υπερχείλισε η κοίτη του Κηφισσού με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο από πνιγμό δεκάδες εργάτες της βραδινής βάρδιας του εργοστασίου της ΕΤΜΑ<ref>[http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=122751 "''Μεταξένιο το νήμα της εξέλιξης''"]</ref> <ref>[http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38037&colid=&catid=30&dt=2009-02-15%200:0:0 "Ο Δήμος Αιγάλεω χάλασε τα σχέδια της ΕΤΜΑ"]</ref> που επέστρεφαν στα σπίτια τους<ref>[[Νίκος Μιχιώτης]], "60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω, 1936-[[1996]]", σελ. 18</ref>
===Διοικητική συγκρότηση
Όλοι οι πρώτοι συνοικισμοί που δημιουργήθηκαν από το 1920 έως το 1933 και που συγκροτούσαν την κοινότητα των '''Νέων Κυδωνιών''' ανήκαν διοικητικά στο [[Δήμος Αθηναίων|Δήμο Αθηναίων]] Ωστόσο, το 1934 (ΦΕΚ υπ' αριθμόν Α' 22 18 Ιανουαρίου<ref>Φύλλο εφημερίδας 'Έθνος' της [[18 Ιανουαρίου]] [[1934]], σελ. 8: "''Τα Διατάγματα περί χωρισμού δημοσιεύονται απόψε''"</ref> και ΦΕΚ υπ' αριθμόν Β' 14 29 Ιανουαρίου<ref>Μαρία Ι. Βαμβακοπούλου, "Αιγάλεω, οι δρόμοι της προσφυγιάς", σελ. 73, Αιγάλεω [[2012]]</ref>) δώδεκα οικισμοί αφαιρέθηκαν από τη διοικητική εποπτεία της πρωτεύουσας και αυτονομήθηκαν στο πλαίσιο μιας διοικητικής μεταρρύθμισης<ref>Φύλλο εφημερίδας 'Έθνος' της [[21 Αυγούστου]] [[1935]], σελ. 8: "''Τα έσοδα των νέων Δήμων και Κοινοτήτων Αττικής''"</ref>. Γεννήθηκε έτσι η κοινότητα Αιγάλεω, την οποία αποτελούσαν οι εξής οικισμοί<ref>[http://www.courses.arch.ntua.gr/fsr/122845/Gianpapa%20Karafylli%20Karafylli.pdf Ιστορική εξέλιξη του Δήμου Αιγάλεω]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}</ref>: Αγία Βαρβάρα, Νέες Κυδωνίες, Σωτηράκι, Χαϊδάρι, Κτήμα Αλεξάνδρου Λούμη, Αγία Ελεούσα, Νέα Φώκαια, Σκαραμαγκάς, Δαφνί και Πυριτιδοποιείο. Ακολούθως, με το ΦΕΚ υπ' αριθμόν 179Α - 08/05/1935 ΦΕΚ, αποσπάσθηκαν από την τότε κοινότητα Αιγάλεω οι οικισμοί [[Δήμος Χαϊδαρίου|Χαϊδαρίου]], [[Δαφνί Αττικής|Δαφνίου]], [[Σκαραμαγκάς Αττικής|Σκαραμαγκά]] και Νέων Φώκαιων και ενσωματώθηκαν στη δημιουργούμενη κοινότητα Χαϊδαρίου<ref>[http://www.eetaa.gr:8080/metaboles/show_metaboles_ota.jsp?toponymio_code=5839 Διοικητικές μεταβολές των ΟΤΑ]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}</ref>. Με το ΦΕΚ υπ' αριθμόν 22 Α' της [[29 Ιανουαρίου]] [[1943]]) η κοινότητα Αιγάλεω αναβαθμίσθηκε σε δήμο.
===Ονοματοδοσία===
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την οριστική ονομασία της πόλης, υπήρξαν δύο προτάσεις, αυτή των γηγενών (που προτιμούσαν το "Πυριτιδοποιείον") και εκείνη των προσφύγων που προέκριναν τις "Νέες Κυδωνίες". Ως μέση, συμβιβαστική λύση, επικράτησε τελικά το όνομα "Αιγάλεω", λόγω της παρουσίας στην περιοχή, του ομώνυμου, [[Όρος Αιγάλεω|ιστορικού όρους]].
===Κατοχή - Αντίσταση - Δεκεμβριανά===
[[Αρχείο:Sfagh Egaleo 003.jpg|thumb|Μαρμάρινη στήλη με τα ονόματα των σφαγιασθέντων από τους Γερμανούς κατακτητές]]
Στις 7 Νοεμβρίου του 1941 μέλη αντιστασιακών οργανώσεων του Αιγάλεω οργανώνουν σαμποτάζ σε βάρος των αρχών κατοχής, καταστρέφοντας καλώδια επικοινωνιακών γραμμών που βρίσκονταν επί του [[Αιγάλεω (όρος)|Όρους Αιγάλεω]]<ref>Νίκος Μιχιώτης, "60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω", σελ. 25</ref> Τον πρώτο [[Εθνική Αντίσταση|αντιστασιακό πυρήνα]] του [[ΕΑΜ]] Αιγάλεω αποτέλεσαν οι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού [[Σταύρος Μαυροθαλασσίτης]], [[Στέλιος Τριανταφυλλίδης]], Γιάννης Πασχαλίδης και Στέφανος Μιχιώτης, καθώς και οι Φ. Γεωργαντάς, Ι. Κιθαρατζής, Αθ. Μαυράκης, Β. Μίλησης, Γ. Μουτάφης, Γ. Χονδρόπουλος, Ι. Χυτόπουλος, Κ. Μπόζεμπεργκ, Τ. Παπαεμμανουήλ, Στ. Κυπραίος και μια γυναίκα, η οδοντίατρος Νίνα<ref>Μαρία Ι. Βαμβακοπούλου, "ΑΙΓΑΛΕΩ, δρόμοι της προσφυγιάς", σελ. 137</ref>
====Ολοκαύτωμα 1944====
| |||