Κυριάκος Σκούρτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά τη διάρκεια των [[Ελληνικός Εμφύλιος 1823 - 1825|εμφυλίων συγκρούσεων της περιόδου 1823 - 1825]] τάχτηκε στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων του [[Γεώργιος Κουντουριώτης|Γεωργίου Κουντουριώτη]]<ref name=PLM/>. Μάλιστα, τον Μάιο του [[1824]], από κοινού με τον [[Χατζή Χρήστος Ντάγκοβιτς|Χατζηχρήστο]], νίκησε τις αντικυβερνητικές δυνάμεις των [[Νικηταράς|Νικηταρά]], [[Δημήτρης Πλαπούτας|Πλαπούτα]], [[Δημήτριος Τσώκρης|Τσώκρη]] και [[Πάνος Κολοκοτρώνης|Πάνου Κολοκοτρώνη]] στις μάχες της Δαλαμανάρας ([[8 Μαΐου]]) και των Μύλων ([[12 Μαΐου]])<ref>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', Εκδοτική Αθηνών, 1975, τ. ΙΒ', σ. 333.</ref>. Μετά τη λήξη του εμφυλίου και την επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων ο Σκούρτης μετέφερε στην Ύδρα ως κρατούμενους μερικούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αντίπαλης παράταξης όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι αδελφοί Δεληγιάννη, δύο μέλη της οικογένειας Νοταρά, ο [[Μητροπέτροβας]] κλπκ.ά<ref>Κωστή Παπαγιώργη, ''Κανέλλος Δεληγιάννης'', εκδόσεις Καστανιώτη, πέμπτη έκδοση, Αθήνα 2001, σελ. 265-266.</ref>.

Όταν το [[1825]] οι δυνάμεις του [[Ιμπραήμ Πασάς|Ιμπραήμ πασά]] αποβιβάστηκαν στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], ο Σκούρτης, όντας ευνοούμενος του [[Γεώργιος Κουντουριώτης|Κουντουριώτη]] και παρά το γεγονός πως ήταν ναυτικός, διορίστηκε από την κυβέρνηση αρχιστράτηγος των χερσαίων δυνάμεων, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια και απειθαρχία ακόμη και στις τάξεις των φιλοκυβερνητικών οπλαρχηγών<ref name=PLM/><ref>Στασινόπουλου, 1979, Δ', σ. 252 - 253.</ref><ref>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', 1975, ΙΒ', σ. 377.</ref>. Ακολούθησε στις [[7 Απριλίου]] του [[1825]] η καταστροφική για τις ελληνικές δυνάμεις, [[μάχη του Κρεμμυδίου]] κατά την οποία η έλλειψη γνώσεων του Σκούρτη πάνω στην τακτική χερσαίων πολεμικών επιχειρήσεων, η κακή διάταξη με την οποία παρέταξε το στράτευμα (το τμήμα που διοικούσε, το οποίο υπερασπιζόταν το κέντρο της ελληνικής παράταξης δεν οχυρώθηκε στα ταμπούρια) και ορισμένα φημολοηγούμενα περιστατικά όπως η εκφώνηση ναυτικών παραγγελμάτων από τον ίδιο, σε συνδυασμό με την ανώτερη πολεμική τακτική των [[Αίγυπτος|αιγυπτιακών]] δυνάμεων, οδήγησε τους [[Έλληνες]] σε δεινή ήττα, με τις απώλειές τους να ανέρχονται σε 600 περίπου νεκρούς<ref name=Stasinopoulos>Στασινόπουλου, 1979, Δ', σ. 253.</ref><ref>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', 1975, ΙΒ', σ. 379 - 380.</ref>.

Η ήττα των επαναστατών προκάλεσε την οργή των υπόλοιπων οπλαρχηγών που συμμετείχαν στη σύγκρουση, ενώ ο Σκούρτης θεωρήθηκε ως ο βασικός υπεύθυνος για το ανεπιτυχές αποτέλεσμα με επακόλουθο να αντικατασταθεί από τον [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης|Θεόδωρο Κολοκοτρώνη]], που μέχρι τότε ήταν φυλακισμένος ως αντικυβερνητικός<ref name=PLM/><ref>''Ιστορία Ελληνικού Έθνους'', 1975, ΙΒ', σ. 380.</ref>. Μετά τη λήξη της επανάστασης και τη δημιουργία του [[Ελλάδα|ελληνικού κράτους]], παραχωρήθηκαν στον Σκούρτη αγροτικές εκτάσεις στον Δαμαλά της Αργολίδας<ref name=Stasinopoulos/>.