Φρανθίσκο Φράνκο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ αφαιρέθηκε η Κατηγορία:Εθνικισμός; προστέθηκε η Κατηγορία:Εθνικιστές (με το HotCat) |
κατάχρηση άχρηστων συνδέσμων στις ημερομηνίες και άλλα |
||
Γραμμή 22:
}}
Ο '''Φρανθίσκο Φράνκο Μπααμόντε''' ([[ισπανικά]]: ''Francisco Franco Bahamonde'',
==Καριέρα πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο==
Γεννήθηκε ως Φρανθίσκο Παουλίνο Ερμενεχίλντο Τεόδουλο Φράνκο Βααμόντε στο [[Φερρόλ]] ([[Λα Κορούνια]]). Ήταν γιος αξιωματικού του Ναυτικού, που είχε παρατήσει την οικογένειά του. Η μητέρα του τον πίεσε να ακολουθήσει τη ναυτική καριέρα ως αποκατάσταση του γοήτρου της οικογένειας, αλλά από έλλειψη θέσεων στη Ναυτική Ακαδημία τελικά τον δέχτηκαν στο Στρατό Ξηράς. Το
Το 1931 αποφασίζεται με δημοψήφισμα η αποπομπή του βασιλιά Αλφόνσο XIII και ακολουθεί η εγκαθίδρυση της 2ης Ισπανικής Δημοκρατίας, στην οποία υπερισχύουν οι κεντροαριστεροί. Ο φόβος των πολιτικών απέναντι στους στρατιωτικούς, που επί χρόνια είχαν επέμβει με πραξικοπήματα στην πολιτική ζωή του τόπου, δημιουργεί δυσπιστία στο πρόσωπο του αρχαιότερου στρατηγού, Χουάν Σανχούρχο, ο οποίος μετατίθεται στην ηγεσία των τελωνοφυλάκων και εκτός του στρατού. Στη συνέχεια, ο τότε πρωθυπουργός, [[Μανουέλ Αθάνια]], δημιουργεί ένα σύστημα πρόωρων αποχωρήσεων από το στράτευμα, στοχεύοντας κυρίως στους περί τον Σανχούρχο αξιωματικούς. To 1932 ο Σανχούρχο, δυσαρεστημένος, οργανώνει πραξικόπημα με τη βοήθεια του πλέον δραστήριου νεότερου στρατηγού, [[Εμίλιο Μόλα]], ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους του Καρλιστικού Κινήματος, ο οποίος εξελίσσεται σε οργανωτή με το γενικό πρόσταγμα. Ο Φράνκο καλείται να συμμετάσχει, αλλά αρνείται, γιατί βρίσκει το όλο σχέδιο επιπόλαιο. Το πραξικόπημα αποτυγχάνει παταγωδώς και ο Σανχούρχο εξορίζεται στην [[Πορτογαλία]], ενώ ο Μόλα μετατίθεται στη φρουρά της [[Ναβάρρα]]. Στη συνέχεια η κυβέρνηση συζητά την [[Εθνική αυτοδιάθεση|αυτοδιάθεση]] των Καταλανών και των Βάσκων. Οι περισσότεροι στρατιωτικοί ηγέτες αντιτίθενται στη διάσπαση της Ισπανίας, ο Φράνκο παίρνει την πρωτοβουλία να στείλει σχετική επιστολή στη Βουλή. Στις αρχές του 1933 ο [[Μανουέλ Αθάνια|Αθάνια]] τον μεταθέτει δυσμενώς στις [[Βαλεαρίδες Νήσοι|Βαλεαρίδες Νήσους]] ως Γενικό Διοικητή, ουσιαστικά για να τον απομακρύνει από τη Μαδρίτη. Μετά το θρίαμβο της κεντροδεξιάς στις νέες εκλογές το 1933, προβιβάστηκε σε στρατηγό τριών αστέρων, το
Το
Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του
==Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1936-1939)==
Γραμμή 38:
{{Κύριο|Ισπανικός Εμφύλιος}}
Μετά τη δολοφονία του Χοσέ Κάλβο Σοτέλο, ηγέτη του κόμματος της αντιπολίτευσης [[Renovación Española]], οι Σανχούρχο-Μόλα σχηματίζουν μία ομάδα (Χούντα) η οποία οργανώνεται σε όλες τις στρατιωτικές περιφέρειες της χώρας. Ο Φράνκο δε βρίσκεται σε αυτήν, αλλά ένας εκ των συνωμοτών επιμένει ότι τούς είναι πολύ χρήσιμα τα αποικιακά στρατεύματα στην Αφρική τα οποία ο Φράνκο διοίκησε επί χρόνια και που τον αναγνωρίζουν ως φυσικό τους ηγέτη. Το κίνημα ξεσπάει στις
Στις
Με το Διάταγμα Νº 138 της 29/9/1936, γραμμένο από το Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας, με πρόεδρο τον στρατηγό Καμπανέγιας, ο Φράνκο ονομάζεται "Αρχηγός της Κυβέρνησης του Ισπανικού Κράτους" και αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες του νέου κράτους. Ο ίδιος ο Φράνκο όμως και ο ισπανικός τύπος αναφέρονται σε αυτόν ως Αρχηγό του Κράτους και Ύπατο Στρατηγό όλων των στρατιών, προς αποφυγήν οποιασδήποτε υπόνοιας ότι το αξίωμα είχε μόνο προσωρινό χαρακτήρα.
Στις
Στις
==Ο Φράνκο κατά τον
[[File:Coat of arms of Family Franco Bahamonde until 1940.svg|thumb|right|150px|Το οικόσημο της οικογένειας του Φράνκο μέχρι το 1940]]
Τον Σεπτέμβριο του 1939 ξεκίνησε ο [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος]]. Στις 23 Οκτωβρίου 1940, ο Χίτλερ και ο Φράνκο συναντήθηκαν στο Hendaye στη Γαλλία για να συζητήσουν τη δυνατότητα εισόδου της Ισπανίας στην πλευρά του Άξονα. Τα αιτήματα του Φράνκο, συμπεριλαμβανομένου του εφοδιασμού με τρόφιμα και καύσιμα, καθώς και ο ισπανικός έλεγχος του Γιβραλτάρ και της Γαλλικής Βόρειας Αφρικής, αποδείχτηκαν πάρα πολύ για τον Χίτλερ. Ο Φράνκο είχε λάβει σημαντική υποστήριξη από τον τον Χίτλερ και τον Μπενίτο Μουσολίνι κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, και είχε υπογράψει το Σύμφωνο Αντί-Κομιντέρν. Περιέγραψε την Ισπανία ως μέρος του Άξονα σε επίσημα έγγραφα, προσφέροντας διάφορα είδη υποστήριξης στην Ιταλία και τη Γερμανία. Άφησε Ισπανούς στρατιώτες να προσχωρήσουν εθελοντικά για να πολεμήσουν στο γερμανικό στρατό εναντίον της ΕΣΣΔ (η [[Κυανή Μεραρχία]]), αλλά απαγόρευαν στους Ισπανούς να πολεμήσουν εναντίων των δυτικών συμμάχων ενάντια στις δημοκρατίες.<ref name=ljoqp,,a>Lochner, Louis P. (ed.) (1948). ''The Goebbels Diaries'', London: Hamish Hamilton, 25 October 1940, 153.</ref><ref>Reagan, Geoffrey (1992) ''Military Anecdotes''. Guinness Publishing. {{ISBN|0-85112-519-0}}. p. 51</ref> <ref>{{cite web |url=http://www.iiipublishing.com/religion/catholic/popes/pius_xi_franco.html |title=Pius XI and the Rise of General Franco |first=William P. |last=Meyers |publisher=III Publishing}}</ref>
Με βάση πολύ νεότερα δεδομένα, που αναφέρονται στη δράση του Φον Κανάρις, από το 1938 και εντεύθεν ο Γερμανός ναύαρχος ηγείτο αντι-χιτλερικής ομάδας και βρισκόταν σε συνεννόηση με την αγγλική υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών ΜΙ6, με αρχηγό τον Σερ Στιούαρτ Μέντζις <ref>γνωστό ως 'Μ' από τις ταινίες του Τζέημς Μπόντ</ref>, αν και πρόκειται για το ίδιο ιστορικό πρόσωπο. Αυτοί οι δύο συμφώνησαν να πείσουν τον Φράνκο, και ειδικά τον Σούνερ, να κρατηθεί μακριά από κάθε προσφορά ή και απαίτηση του Χίτλερ για διέλευση γερμανικών στρατευμάτων μέσω Ισπανίας προς το Μαρόκο και την Αφρική. Πράγματι, ο Φράνκο, σε συνάντησή του στο Εδίγια με τον Χίτλερ τού ζήτησε εξόχως υπερβολικά ανταλλάγματα για συνεργασία, σε σημείο που να κάνει την αποδοχή τους εντελώς ,ασύμφορη<ref>Ρειμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου'', Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Πρακτικά απαίτησε όλη τη Βόρεια Αφρική, από το Μαρόκο έως και την Τυνησία, την ίδια στιγμή που ο Πεταίν υπέγραφε ανακωχή με τον Χίτλερ και, ουσιαστικά, του παραχωρούσε τη συνεργασία των γαλλικών αποικιών της Β. Αφρικής. Έτσι, η πρόταση του Φράνκο δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον για τον Χίτλερ.<ref>{{Cite book|title = Η Μεσόγειος κατά τον Β' παγκόσμιον πόλεμον 1939-1945
Γραμμή 84:
Οι εξεγέρσεις των φοιτητών στα πανεπιστήμια στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 καταστάλθηκαν βίαια από την έντονα Policía Armada. Η μυστική αστυνομία εργάστηκε στα ισπανικά πανεπιστήμια και η επιβολή από τις δημόσιες αρχές των παραδοσιακών καθολικών αξιών ήταν ο σκοπός του καθεστώτος, κυρίως με τη χρήση νόμου (Ley de Vagos y Maleantes, Act Vagrancy) που θέσπισε η [[Azaña]]. Μέσω αυτού του νόμου, η ομοφυλοφιλία και η πορνεία έγιναν ποινικά αδικήματα το 1954.<ref>{{cite web|url=http://search.boe.es/datos/imagenes/BOE/1954/198/A04862.tif |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080626065607/http://search.boe.es/datos/imagenes/BOE/1954/198/A04862.tif |archivedate=26 June 2008 |title=4862 – 17 julio 1954 – B.O. del E. – Núm. 198 |publisher=Boletín Oficial del Estado |deadurl=yes |df=mdy }}</ref><ref>{{cite web|url=http://search.boe.es/g/es/bases_datos/tifs.php?coleccion=gazeta&anyo=1933&nbo=217&lim=A&pub=BOE&pco=874&pfi=877 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071012090326/http://search.boe.es/g/es/bases_datos/tifs.php?coleccion=gazeta&anyo=1933&nbo=217&lim=A&pub=BOE&pco=874&pfi=877 |archivedate=12 October 2007 |title=Gazeta histórica: Referencia: Páginas TIFF |publisher=Boletín Oficial del Estado |deadurl=yes |df=mdy }}</ref>
====O ρόλος της γυναίκας====
Ο Φράνκο έδειξε μια λατρεία στον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, αυτή ήταν η αγαπημένη κόρη και αδελφή για τους γονείς και τους αδελφούς της, μια πιστή σύζυγος που κατοικεί με την οικογένειά της. Η επίσημη προπαγάνδα περιόρισε τον ρόλο των γυναικών στην
====Οικονομική πολιτική====
Ο εμφύλιος πόλεμος κατέστρεψε την ισπανική οικονομία. Οι υποδομές του κράτους είχαν υποστεί ζημιά, οι εργαζόμενοι είχαν σκοτωθεί και οι καθημερινές εργασίες
Στο χείλος της πτώχευσης, ένας συνδυασμός πιέσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΔΝΤ και, κυρίως, τους τεχνοκράτες από το Opus Dei, κατάφερε να πείσει το καθεστώς να υιοθετήσει μια ελεύθερη οικονομία της αγοράς. Πολλοί από την "παλιά φρουρά" που ήταν υπεύθυνοι για την οικονομία αντικαταστάθηκαν από τεχνοκράτες, παρά την αρχική αντίθεση του Φράνκο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 παρατηρήθηκε μέτρια επιτάχυνση της οικονομικής δραστηριότητας μετά από κάποιες μικρές μεταρρυθμίσεις και χαλάρωση των ελέγχων. Ωστόσο, η ανάπτυξη αποδείχθηκε υπερβολική για την οικονομία, καθώς οι ελλείψεις και ο πληθωρισμός ξέσπασαν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1950.{{πηγή}}
Όταν ο Φράνκο αντικατέστησε τους
Παράλληλα με την απουσία κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και τη μετατόπιση της οικονομικής δύναμης, ξεκίνησε μια μαζική μετανάστευση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, σε μικρότερο βαθμό, στη Νότια Αμερική. Η μετανάστευση βοήθησε το καθεστώς με δύο τρόπους. Η χώρα έχασε τους πληθυσμούς που δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει στην εργασία και οι μετανάστες έδωσαν στη χώρα τα αναγκαία χρηματικά εμβάσματα.{{πηγή}}
|