[[Αρχείο:Panthir2 d72 hi.jpg|200px|thumb|Ο Πάνθηρ, αντιτορπιλικό του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού]]
{{πληροφορίες}}Σύμφωνα με τη [[Πολεμικό ναυτικό|ναυτική]] ορολογία, τα '''αντιτορπιλικά''' (Α/Τ, [[Αγγλική γλώσσα|αγγλικά]] ''destroyer'') είναι τύπος [[Πολεμικό πλοίο|πολεμικών πλοίων]], συνήθως [[Ταχύτητα|ταχυκίνητων]], ευέλικτων και μεγάλης αντοχής, που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν με κύριο σκοπό τη συνοδεία μεγαλύτερων σκαφών ενός πολεμικού [[Στόλος|στόλου]], [[Νηοπομπή|νηοπομπής]] ή μάχιμης ομάδας, με σκοπό την υπεράσπισή τους εναντίον μικρότερων, αλλά (σχετικά) ισχυρών επιτιθέμενων μονάδων μικρής ακτίνας δράσης. Αρχικά αναπτύχθηκαν κατά τα τέλη του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]], με σκοπό την άμυνα εναντίον των [[Τορπιλοβόλο|τορπιλοβόλων]]. Μάλιστα, μέχρι την εποχή του [[Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος|Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου]] του [[1904]], η πλήρης ονομασία του τύπου αυτού ήταν αρχικά «καταστροφείς τορπιλοβόλων» (''Torpedo Boat Destroyers'', ''TBDs''), που αποδόθηκε στα ελληνικά με τον τότε [[Νεολογισμός|νεολογισμό]] ως «αντιτορπιλικά». Τα πρώτα αντιτορπιλικά ήταν και τα ίδια τορπιλοβόλα, αλλά (σχετικά) μεγαλύτερα, αρκετά γρήγορα (ώστε να είναι εφικτή η καταδίωξη) και ισχυρότερα οπλισμένα από τον μέσο όρο των τότε τορπιλοβόλων, που ανέλαβαν τον ρόλο της άμυνας του στόλου έναντι των εχθρικών τορπιλοβόλων. Ο όρος ''TBD'' εμφανίστηκε περίπου το [[1892]], αλλά συντομεύθηκε για μεγαλύτερη ευκολία σε σκέτο ''destroyer'' και υιοθετήθηκε με παρόμοιους όρους από το πολεμικό ναυτικό όλων των κρατών μέχρι την έναρξη του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]].<ref>Lyon p. 8, 9</ref>
Πριν από το [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], τα αντιτορπιλικά ήταν ελαφρά σκάφη με μικρή αντοχή για [[Ωκεανός|ωκεάνιες]] επιχειρήσεις. Τυπικά, ένας αριθμός αντιτορπιλικών και ένα [[σκάφος διοικητικής μέριμνας αντιτορπιλικών]] επιχειρούσαν μαζί.
