Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας''' ([[18 Μαΐου]] [[1868]] – [[17 Ιουλίου]] [[1918]], στα [[ρωσική γλώσσα|ρωσικά]]: Никола́й II,Νικολάι ΙΙ) από τον [[Οίκος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γκόττορπ|Οίκο του Σ.Χ.Γκόττορπ]] υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της [[Ρωσία|Ρωσίας]], Βασιλιάς της Πολωνίας και Μεγάλος Δούκας της Φινλανδίας. Κυβέρνησε από το [[1894]] μέχρι τη αναγκαστική παραίτησή του από τον θρόνο το [[1917]]. Ο Νικόλαος Β΄αποδείχθηκε ανίκανος να διαχειριστεί μια χώρα που βρισκόταν σε πολιτική αναταραχή καθώς και να διοικήσει τον στρατό της στη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|A΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Η περίοδος της διακυβέρνησης του τελείωσε με την έναρξη της [[Ρωσική Επανάσταση|Ρωσικής Επανάστασης]] το 1917, οπότε και εκτελέστηκε<ref>http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=17784</ref> τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκους]], παρόλο ότι είχε προηγουμένως παραιτηθεί. Το πλήρες όνομα του Νικολάου ήταν Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ρομάνοφ (Никола́й Алекса́ндрович Рома́нов). Ο επίσημος τίτλος του ήταν Νικόλαος Β΄, Αυτοκράτορας και Μονοκράτορας πασών των Ρωσιών. Κάποιες φορές αναφέρεται ως ο Νικόλαος ο Μάρτυρας εξαιτίας της δολοφονίας του ή και ως ο Αιματοβαμμένος Νικόλαος εξαιτίας των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ενθρόνισής του και της ακόλουθης εναντίωσης της κυβέρνησής του. Αγιοκατατάχθηκε από τη [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία]] με το όνομα "Άγιος Νικόλαος ο το Πάθος Φέρων"<ref>http://gr.euronews.com/2015/09/24/russia-reopens-tsar-nicolas-murder-case</ref>.

Ως μονάρχης (και πατέρας τεσσάρων κορών μέχρι τη γέννηση του Τσαρέβιτς το 1904) μέχρι το 1905, ο Νικόλαος Β΄ είχε την απόλυτη δύναμη να τροποποιήσει το νόμο του τσάρου [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλου]] (Pauline) για τη διαδοχή στη Ρωσική Αυτοκρατορία, ώστε οι κόρες του να μπορούν να τον διαδεχτούν στον θρόνο. Του έλειπε ωστόσο η θέληση να το πράξει. Ο νόμος του τσάρου Παύλου (Pauline) είχε εισαχθεί από τον Τσάρο Παύλο Α΄ μετά τον θάνατο της μητέρας του, [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β΄]] περισσότερο ως εκδίκηση προς αυτήν. Αυτοί οι νόμοι εμπόδιζαν μια γυναίκα να γίνει μονάρχης της Ρωσίας εκτός και αν όλοι οι άρρενες διάδοχοι εξέλειπαν. Δεδομένης της ευαίσθητης υγείας του Τσαρέβιτς και της απόλυτης δύναμης του Τσάρου, είναι περίεργο που ο νόμος δεν άλλαξε.{{πηγή}}

Το ξέσπασμα του πολέμου την 1η Αυγούστου 1914, βρήκε τη Ρωσία καθ' όλα απροετοίμαστη. Παρόλα αυτά διατάχθηκε μια άμεση επίθεση εναντίον της Γερμανικής επαρχίας της Ανατολικής Πρωσίας, όπου οι Γερμανοί εκεί παρατάχθηκαν πολύ αποτελεσματικά και νίκησαν ολοκληρωτικά τα δύο Ρωσικά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει. Η [[Μάχη του Τάνενμπεργκ (1914)|Μάχη του Τάνενμπεργκ]], όπου ένα ολόκληρο Ρωσικό στράτευμα εξολοθρεύτηκε, έριξε μια απειλητική σκιά πάνω στο μέλλον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι αφοσιωμένοι αξιωματικοί που χάθηκαν, ήταν ακριβώς αυτοί που έπρεπε να μείνουν για να προστατέψουν την δυναστεία.{{πηγή}}

Τα σώματα του Νικολάου Β΄ και της οικογένειας, αφού πρώτα ποτίστηκαν σε οξύ και κάηκαν, για καιρό πιστευόταν ότι είχαν ταφεί κάτω από ένα ναρκοπέδιο σε μια τοποθεσία που λέγεται "τα Τέσσερα Αδέλφια". Αυτό πράγματι ίσχυε για τη νύχτα της εκτέλεσης. Το επόμενο πρωί ο Γιουρόβσκι απομάκρυνε τα σώματα και αποφάσισε να τα κρύψει αλλού. Όταν το όχημα που κουβαλούσε τα πτώματα χάλασε, στον δρόμο για την επόμενη τοποθεσία, ο Γιουρόβσκι άλλαξε τα πλάνα και έθαψε τα περισσότερα από τα πτώματα σε ένα μυστικό και σφραγισμένο σημείο στην οδό Κοπτιάκι, έναν εγκαταλελειμμένο σήμερα καρόδρομο 12 μίλια βόρεια της Αικατερίνενμπουργκ. Τα υπολείμματα της οικογένειας και των ακολούθων τους με εξαίρεση δύο παιδιών βρέθηκαν το 1991. H ρωσική Κυβέρνηση τους ξέθαψε και έκανε μια κρατική τελετή κηδείας. H διαδικασία αναγνώρισης των υπολειμμάτων ήταν εξαντλητική. Δείγματα στάλθηκαν στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για εξέταση DNA. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι πέντε από τους σκελετούς ήταν μέλη της οικογένειας και τέσσερις όχι. Τρεις από τους πέντε διαπιστώθηκε ότι ήταν παιδιά. Η μητέρα συνδεόταν με τη Βρετανική Βασιλική οικογένεια, άρα ήταν η Αλεξάνδρα. (Ο πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου, εγγονός της μεγαλύτερης αδερφής της Αλεξάνδρας Βικτωρίας, Μαρκησίας του Μίλφορντ-Χάβεν (Milford-Haven), έδωσε δείγμα DNA το οποίο ταίριαξε με αυτό του σκελετού). Ο πατέρας διαπιστώθηκε ότι σχετίζεται με τον Μέγα Δούκα [[Γεώργιος Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας|Γεώργιο Αλεξάνδροβιτς]], μικρότερο αδελφό του Νικολάου Β΄. Οι Βρετανοί επιστήμονες ισχυρίστηκαν πως ήταν πάνω από 98,5% σίγουροι ότι τα απομεινάρια ανήκαν στον Αυτοκράτορα, την οικογένεια του και των ακολούθων τους. Το εναπομείναν σημάδι από τη δολοφονική επίθεση που είχε δεχτεί ο Νικόλαος Β΄ στην [[Ιαπωνία]] δεν ήταν αρκετά αξιόπιστο στοιχείο εξαιτίας μόλυνσης που είχε υποστεί.{{πηγή}}

Μια τελετή Χριστιανικής ταφής πραγματοποιήθηκε 80 χρόνια μετά τη εκτέλεση τους το 1998. Τα σώματά τους αναπαύτηκαν με τιμές κράτους στον Παρεκκλήσιο της Αγίας Αικατερίνης στο οχυρό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη, όπου αναπαυόταν όλοι οι Ρώσοι Αυτοκράτορες από τον [[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)|Μεγάλο Πέτρο]] και έπειτα. Ο Πρόεδρος [[Μπορίς Γιέλτσιν|Γέλτσιν]] και η κυρία του παρακολούθησαν την τελετή μαζί με τους συγγενείς των Ρομανόφ, συμπεριλαμβανομένου του [[Μιχαήλ του Κεντ|Μιχαήλ]] πρίγκιπα του Κεντ.{{πηγή}} Η τελευταία Αυτοκρατορική Οικογένεια της Ρωσίας αγιοκατατάχθηκε όχι μόνο από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και από τον [[Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄|Πατριάρχη Αλέξιο Β΄]] στη [[Μόσχα]].

ΟΤο 1981 ο Νικόλαος Β΄ και οι πρώτου βαθμού συγγενείς του ανακηρύχθηκαναγιοκατατάχθηκαν από τη [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία]] ως παθοφόροιμάρτυρες στις 14 Αυγούστου 2000. Δεν έγιναν μάρτυρες, αφού ο θάνατος τους δεν σχετιζόταν άμεσα με τη χριστιανική πίστη. Αντ' αυτού ονομάστηκαν ''παθοφόροι (страстотерпцы - στραστοτιέρπτσι)''.