|
Η Βασιλική είναι άσχημη και βρωμερή. Εγώ όμως την αγαπώ πολύ πολύ πολύ!!!
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Λουδοβίκος''' (22 Ιανουαρίου 1397 - 18 Δεκεμβρίου 1415) από τον [[Οίκος των Βαλουά|Οίκο των Βαλουά]] ήταν διάδοχος της Γαλλίας ως γιος του Καρόλου ΣΤ΄. Είχε τον τίτλο του ''δελφίνου του Βιενουά'' (κόμη του Αλμπόν) και του δούκα του Γκυγιέν (Ακουιτανίας).
==Βιογραφία==
Ήταν γιος του [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Καρόλου ΣΤ΄]] της Γαλλίας και της Ισαβέλλας των Βίττελσμπαχ, κόρης του [[Στέφανος Γ΄ της Βαυαρίας|Στεφάνου Γ΄]] δούκα της Βαυαρίας. Γεννήθηκε στο Οτέλ Σαιν-Πολ στο Παρίσι και βαπτίσθηκε την επόμενη ημέρα από τον αρχιεπίσκοπο του Βιέν{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}. Ένας από τους τρεις αναδόχους του ήταν ο θείος του [[Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης|Λουδοβίκος Α΄]] δούκας της Ορλεάνης.
===Στην κατοικία της μητέρας του===
Το 1401 απεβίωσε τριών ετών ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάρολος, οπότε ο Λουδοβίκος έγινε διάδοχος και κληρονόμησε το Δελφινάτο. Την επόμενη ημέρα ο πατέρας του τον περιέβαλε με το αξίωμα του δούκα του Γκυγιέν (Ακουιτανίας), πράγμα που τον ενέταξε στους τιτλούχους της χώρας. Αρχικά τα έσοδα της επαρχίας πήγαιναν στο θησαυροφυλάκιο της μητέρας του. Τα έσοδα επιβλεπόταν από τον μεγάλο θείο του [[Ιωάννης του Μπερί|Ιωάννη του Μπερύ]] υποδιοικητή του Λανγκεντόκ{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}. Το 1403 αρραβωνιάστηκε τη μνηστή του αποβιώσαντος αδελφού του Καρόλου, κόρη του [[Ιωάννης της Βουργουνδίας|Ιωάννη Βαλουά]] δούκα της Βουργουνδίας. Αυτό δυσαρέστησε τον δούκα της Ορλεάνης, που ήλπιζε η κόρη του να γίνει μνηστή του διαδόχου. Όταν ο Λουδοβίκος έγινε 8 ετών, απέκτησε δική του κατοικία (hôtel) και θησαυροφυλάκιο{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}.
===Στη δική του κατοικία===
Το 1403 αποφασίστηκε η αδελφή του Μιχαέλα να παντρευτεί τον [[φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππο Βαλουά]] κόμη του Χαρολαί (μετέπειτα δούκα της Βουργουνδίας), αδελφό της Μαργαρίτας. Επειδή ο Λουδοβίκος και η Μαργαρίτα ήταν δεύτερα εξαδέλφια και ο γάμος απαγορευόταν, περίμεναν την παπική έγκριση και ο γάμος έγινε το 1404 στη Νοτρ-Νταμ του Παρισιού{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}.
Ο πατέρας του υπέφερε από αυξανόμενη παράνοια και η επιρροή στον Λουδοβίκο από τις αντίπαλες μερίδες ήταν σημαντική για την πολιτική. Το 1404 ο πεθερός του Ιωάννης Α΄ έγινε δούκας της Βουργουνδίας. Το επόμενο έτος ο δούκας της Ορλεάνης και η βασίλισσα Ισαβέλλα θέλησαν να τον αποσπάσουν από την επιρροή του ΙωάννηΑ΄ : όταν ο βασιλιάς κάλεσε τον δούκα της Βουργουνδίας στο Παρίσι, εκείνοι έφυγαν και πήραν κρυφά μαζί τους τον Λουδοβίκο, που ήταν άρρωστος και τον μετέφεραν με φορείο. Ωστόσο ανακαλύφθηκε και ο Ιωάννης Α΄ και ο γιος του Φίλιππος τον μετέφεραν πίσω στο Λούβρο{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}. Ο δούκας της Βουργουνδίας έβαλε έμπιστούς του για καγκελάριο και επιστάτη του οίκου (maître d'hôtel) του Λουδοβίκου, ενώ ο δούκας της Ορλεάνης έβαλε δικό του άτομο ως οικονόμο του διαδόχου. Ο καθένας προσπαθούσε να κάνει τον Λουδοβίκο να αγοράζει από τους δικούς του προμηθευτές{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}.
===Ο εμφύλιος πόλεμος και το τέλος===
Το 1407 ο δούκας της Ορλεάνης δολοφονήθηκε· οι Αρμανιάκ εναντιώθηκαν στην αυξανόμενη επιρροή της Βουργουνδίας. Ο διάδοχος παρενέβη για να ειρηνεύσει τις δύο μερίδες το 1409, το 1410 και το 1412. Το 1413 εξεγέρθηκαν οι Καμποσιέν και ο Ιωάννης Α΄ κυριάρχησε στην Αυλή του διαδόχου, όπου έβαλε δικό του θησαυροφύλακα. Μετά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, καθώς κυριάρχησαν οι Αρμανιάκ{{sfn|Lebailly|2005|pp=357–59}}. Ο Λουδοβίκος δεν συμμετείχε στη μάχη του Αζενκούρ το 1415 και απεβίωσε το ίδιο έτος, μάλλον από δυσεντερία.
===Στη λογοτεχνία===
Ο Λουδοβίκος είναι μάλλον ο αυθεντικός παραλήπτης του ''Ημερολογίου Σατωρού''. Η Κριστίν ντε Πιζάν έγραψε γι' αυτόν το ''Βιβλίο φύλαξης του σώματος'' (1406-07) και το ''Βιβλίο της ειρήνης'' (1412-13) ως οδηγίες προς τον νεαρό ηγεμόνα. Είναι ο δελφίνος του θεατρικού έργου ''Ερρίκος Ε΄'' του Σαίξπηρ.
==Οικογένεια==
Το 1403 νυμφεύτηκε τη [[Μαργαρίτα του Νεβέρ|Μαργαρίτα των Βαλουά]], κόρη του [[Ιωάννης της Βουργουνδίας|Ιωάννη]] δούκα της Βουργουνδίας. Δεν απέκτησαν απογόνους.
==Υποσημειώσεις==
<references />
==Πηγές==
{{refbegin}}
*Autrand, Françoise. ''Charles VI le roi fou''. Fayard, 1986. {{ISBN|2-213-01703-4}}
*Famiglietti, Richard Carl. ''The French Monarchy in Crisis, 1392–1415, and the Political Role of the Dauphin, Louis of France, Duke of Guyenne''. Ph.D. diss. City University of New York, 1982.
*Famiglietti, Richard Carl. ''Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420''. New York, 1986.
*Kennedy, Angus J. "Christine de Pizan, Blasphemy, and the Dauphin, Louis de Guyenne", ''Medium Aevum'' '''83''', 1 (2014): 104–20.
*Lebailly, Emilie. [http://www.persee.fr/doc/bulmo_0007-473x_2005_num_163_4_1578 "Le dauphin Louis, duc de Guyenne, et les arts précieux (1409–1415)"], ''Bulletin Monumental'' '''163''', 4 (2005): 357–74.
{{refend}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|Louis, Duke of Guyenne}}
| 