Γερμανός Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ επιμέλεια, προσθήκες |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 10:
Επί των ημερών της Πατριαρχίας του ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Βουλγαρικής Εκκλησίας. Το [[1235]], με Συνοδικό Τόμο αναγνωρίστηκε περιορισμένη «πατριαρχική τιμή» στην Αρχιεπισκοπή Τυρνόβου, υπό τον όρο της μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχη και της διατήρησης των οικονομικών υποχρεώσεων έναντι του Πατριαρχείου. Με την απόφαση αυτή ο Γερμανός φρόντισε να μη θιγεί ο θεσμός της [[Πατριαρχείο|πενταρχίας των Πατριαρχών]], ο οποίος τηρούνταν απαρέγκλιτα ως τότε. Έτσι, ο Πατριάρχης Τυρνόβου δεν γράφτηκε στα [[Εκκλησιαστικά Δίπτυχα|Δίπτυχα]] μαζί με τα πέντε παλαίφατα Πατριαρχεία. Η απόφασή του αυτή υπάκουε σε πολιτικές αναγκαιότητες, συγκεκριμένα την συμμαχία του Βατάτζη με τον Τσάρο [[Ιβάν Ασέν Β΄]], αλλά ήταν και μια απαραίτητη κίνηση για την απαγκίστρωση της Βουλγαρικής Εκκλησίας από την Παπική επιρροή, στην οποία είχε περιέλθει μετά το [[1204]]. Παρόμοιο ήταν και το σκεπτικό του αναφορικά με την [[Αυτοκεφαλία]] της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας<ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=552}}</ref>.
Ο Γερμανός ξεκίνησε επίσης διαπραγματεύσεις με την Αρμενική Εκκλησία για Ένωση, αλλά ο θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια αυτή. Όσον αφορά το θέμα των σχέσεων με τη [[Καθολική Εκκλησία|Δυτική Εκκλησία]], ο Γερμανός, αν και συνέγραψε ο ίδιος πλήθος αντι-καθολικών κριτικών<ref name=Kazhdan/>, εντούτοις δεν ήταν καταρχήν αντίθετος στην επαναπροσέγγιση και συνέχισε τον θεολογικό διάλογο. Παράλληλα, αντάλλαξε επιστολές με τον Πάπα [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄|Γρηγόριο Θ΄]]{{efn|Σώζεται στο Βατικανό [[Βατικανό παλίμψηστο|επιστολή του προς τον Πάπα]], η οποία χρονολογείται στο [[1232]], και με την οποία διερευνά το ζήτημα της Ένωσης των Εκκλησιών.}} και το Λατίνο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να υπερασπιστεί το ορθόδοξο πλήρωμα από τις καταπιέσεις των Φράγκων κατακτητών. Καθώς ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Δούκας Βατάτζης επιδίωκε προσέγγιση με τη Δύση για να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την Ένωση των Εκκλησιών. Ο Γερμανός απέστειλε στον Πάπα μία ομάδα [[Φραγκισκανοί|Φραγκισκανών]] μοναχών, από το πάθος των οποίων για επανένωση είχε εντυπωσιαστεί, ζητώντας μια [[Οικουμενική σύνοδος|Οικουμενική Σύνοδο]] που θα στόχευε στην Ένωση των Εκκλησιών<ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=553}}</ref>. Κατά τη Σύνοδο του [[Νυμφαίο Ιωνίας|Νυμφαίου]] (Ιανουάριος-Μάιος 1234) που ακολούθησε, έλαβε μέρος ο Πατριάρχης Γερμανός, τέσσερεις εκπρόσωποι του Πάπα, ορθόδοξοι [[επίσκοπος|επίσκοποι]] και θεολόγοι. Οι συζητήσεις εκεί επικεντρώθηκαν στις δυτικές απόψεις περί [[φιλιόκβε]] και αζύμων, αλλά απέβησαν άκαρπες. Το γεγονός ότι ο Γερμανός απέκρουσε τις λατινικές διδασκαλίες και τις προτάσεις υποταγής στον Πάπα, δεν επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι ακολουθούσε φιλενωτική πολιτική, προκειμένου ο Πάπας να του παραχωρήσει τον (υπό κατάληψη) Θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αντιθέτως, το γεγονός ότι η Σύνοδος διακήρυξε την ορθόδοξη διδασκαλία ως μοναδικό κριτήριο για την Ένωση των Εκκλησιών αποδεικνύει ότι ο Γερμανός διαφοροποιήθηκε από τη φιλοδυτική πολιτική του Αυτοκράτορα της Νίκαιας και κατέκτησε τον τίτλο του ενθουσιώδους απολογητή και υπερασπιστή της ορθόδοξης πίστης. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς [[Γεώργιος Ακροπολίτης]], [[Θεόδωρος Σκουταριώτης]], [[Νικηφόρος Γρηγοράς]] και [[Νικηφόρος Κάλλιστος]] εκφράζονται επαινετικά για το πρόσωπό του.
==Συγγραφικό έργο==
| |||