Καινή Διαθήκη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

::6. ''προς Ρωμαίους'', 7. ''προς Κορινθίους ΑΑ΄'', 8. ''προς Κορινθίους ΒΒ΄'', 9. ''προς ΓαλατάςΓαλάτας'', 10. ''προς Εφεσίους'', 11. ''προς Φιλιππησίους'', 12. ''προς Κολοσσαείς'', 13. ''προς Θεσσαλονικείς ΑΑ΄'', 14. ''προς Θεσσαλονικείς ΒΒ΄'', 15. ''προς Τιμόθεον ΑΑ΄'', 16. ''προς Τιμόθεον ΒΒ΄'', 17. ''προς Τίτον'', 18. ''προς Φιλήμονα'', 19. ''προς Εβραίους''<ref>{{Cite web|url=http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm|title=ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ|last=|first=|ημερομηνία=|website=users.sch.gr|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2019-12-04}}</ref>

::20. ''Ιακώβου'', 21. ''Πέτρου ΑΑ΄'', 22. ''Πέτρου ΒΒ΄'', 23. ''Ιωάννου ΑΑ΄'', 24. ''Ιωάννου ΒΒ΄'', 25. ''Ιωάννου ΓΓ΄'', 26. ''Ιούδα''<ref>{{Cite web|url=http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Katholikes_epistoles.htm|title=ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ|website=users.sch.gr|accessdate=2019-12-04}}</ref>

Κατά τη διάρκεια του [[1ος αιώνας|1ου αιώνα]], μ.Χ. ο κανόνας ιερών συγγραμμάτων της χριστιανικής εκκλησίας αποτελούνταν αποκλειστικά από τις εβραϊκές «Γραφές» ([[Παλαιά Διαθήκη]]), οι οποίες θεωρούνταν θεόπνευστες. ([[s:Προς Τιμόθεον Β'#3|2 Τιμ. 3:16]]· [[s:Πέτρου Β'#1|2 Πέτρ. 1:20]]) Τα συγγράμματα που αργότερα έγιναν γνωστά ως ''Καινή Διαθήκη'' χρησιμοποιούνταν σε τακτική βάση από τις εκκλησίες κατά τη [[λατρεία]], ως κριτήριο εκκλησιαστικής τάξης, για κατηχητική εκπαίδευση και για θεολογικούς σκοπούς. Αυτά τα νέα χριστιανικά συγγράμματα περιείχαν αναφορές σε άλλα χριστιανικά συγγράμματα της εποχής, χαρακτηρίζοντάς τα μάλιστα ως «Γραφές», σε σημείο ώστε μέχρι τα τέλη του δεύτερου αιώνα να αναφέρονται έτσι τα συγγράμματα της Καινής Διαθήκης<ref>«In 2 Peter 3:16 Paul’s epistles are actually called ‘Scriptures’, and a gospel is identified as ‘the Scripture’ in 1 Timothy 5:18. The use of ‘Scripture(s)’ to denote NT writings became increasingly common through the 2nd century and by the end of it was normal». (''New Dictionary of Biblical Theology, 2001)</ref>. Χριστιανικά έργα εκείνης της περιόδου όπως η ''Επιστολή Βαρνάβα'' και η ''Δεύτερη Επιστολή Κλήμεντος'' εισαγάγουν χωρία από αυτά τα χριστιανικά συγγράμματα με τον τρόπο που συνέβαινε ως τότε για τις εβραϊκές Γραφές: «Γέγραπται». Καθώς υπήρχε ακόμη διαθέσιμη η ζωντανή προφορική παράδοση των λόγων του Ιησού αλλά και η παρουσία των [[Απόστολοι|αποστόλων]], των μαθητών των αποστόλων και των [[Προφήτης|προφητών]] δεν υφίστατο καν η έννοια ενός κλειστού κανόνα αποδεκτών κειμένων<ref>«There is no sense, at this stage, of a Canon of Scripture, a closed list to which addition may not be made. This would appear to be due to two factors: the existence of an oral tradition and the presence of apostles, apostolic disciples, and prophets, who were the foci and the interpreters of the dominical traditions». (''New Bible Dictionary, 1982.</ref>. Μόνο κατά τη διάρκεια του [[2ος αιώνας|2ου αιώνα]] τα [[Ευαγγέλια]] και οι επιστολές του [[Απόστολος Παύλος|αποστόλου Παύλου]] αναβαθμίστηκαν στο επίπεδο του «κανόνα».<ref name="trobisch-2000">{{cite book|title=The First Edition of the New Testament|first=David|last=Trobisch|publisher=Oxford University Press|isbn=0-19-511240-7|year=2000|location=New York|pages=43–44}}</ref>

Πρώτος ο [[Μέγας Αθανάσιος|Μ. Αθανάσιος]] χρησιμοποιεί τον όρο ''κανών'' προς δήλωση του σώματος των βιβλίων της Αγίας Γραφής ή κατ' άλλους, για να δηλώσει τα έγκυρα βιβλία της Αγίας Γραφής σε αντίθεση με τα ''«απόκρυφα»'' ή ''«ακανόνιστα»''<ref>Ο [[Μπρους Μέτζγκερ]] (Bruce M. Metzger) ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πρίνσετον, μέλος του συμβουλίου της [[Αμερικανική Βιβλική Εταιρία|Αμερικανικής Βιβλικής Εταιρίας]] (American Bible Society) και συνεκδότης του κειμένου της Καινής Διαθήκης των [[Ενωμένες Βιβλικές Εταιρίες|Ενωμένων Βιβλικών Εταιριών]] (United Bible Societies), αναφέρει: