Μονή Στουδίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Image:One of the exterior facades of the St. John Stoudios (Imrahor) Monastery.jpg|thumb|right|250px|Τα ερείπια της Μονής Στουδίου, όπως είναι σήμερα]]

Η '''Μονή Στουδίου''' (ή των ''ακοιμήτων μοναχών'') ήταν ένα σπουδαίο μοναστήρι, χτισμένο στον Ξηρόλοφο<ref>κοντά στην παραλία της [[Προποντίδα|Προποντίδος]], αριστερά από τη Χρυσόπορτα των Θεοδοσιανών τειχών, κοντά στα Ψαμαθιά</ref>, τον έβδομο λόφο της («''επταλόφου''») [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]].

 

Ιδρύθηκε το [[462]] από κάποιον Συγκλητικό ονόματι Στούδιος, ο οποίος είχε αναδειχθεί ύπατος της Κωνσταντινούπολης από το [[457]] και από τον οποίο πήρε και το όνομά της. Αυτός θαύμαζε το μοναχικό βίο και μέσα σε μια μεγάλη έκταση που κατείχε, έκτισε μια τρίκλιτη βασιλική, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον πρώτο ασκητή. Εκεί εγκαταστάθηκε αδελφότητα μοναχών, που ονομάστηκαν ''ακοίμητοι'', καθώς προσεύχονταν αδιάλειπτα νυχθημερόν.

 

Μεγάλη ακμή γνώρισε επί των ημερών του [[Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης|Θεοδώρου Στουδίτη]] και ύστερα. Στους αιώνες που λειτούργησε απέκτησε μεγάλη φήμη και αποτέλεσε πνευματικό κέντρο της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Αυτοκρατορίας]]. Οι μοναχοί της ονομάζονταν Στουδίτες και η οργάνωση του βίου τους αποτέλεσε πρότυπο για ολόκληρο τον [[Ορθοδοξία|ορθόδοξο]] κόσμο. Τρεις Αυτοκράτορες<ref>ο [[Μιχαήλ Ε'|Μιχαήλ Ε' ο Καλαφάτης]] (1042), ο [[Ισαάκιος Α'|Ισαάκ Κομνηνός]] (1059) και ο [[Μιχαήλ Ζ'|Μιχαήλ Ζ' ο Δούκας]] (1078)</ref> αποσύρθηκαν εκεί και έγιναν Στουδίτες, ενώ τρεις Στουδίτες έγιναν Πατριάρχες<ref>Ο [[Αντώνιος Γ΄ ο Στουδίτης|Αντώνιος]], ο [[Αλέξιος ο Στουδίτης|Αλέξιος]] και ο [[Δοσίθεος από Ιεροσολύμων|Δοσίθεος]] έγιναν [[Οικουμενικός Πατριάρχης|Οικουμενικοί Πατριάρχες]], ενώ ο Δοσίθεος προηγουμένως διετέλεσε και Πατριάρχης [[Ιεροσόλυμα|Ιεροσολύμων]]</ref>. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο κατά την [[Εικονομαχία]], κατά τη διάρκεια της οποίας υπέφερε πολλά, καθώς οι μοναχοί της αναδείχτηκαν αγωνιστές της [[Ορθοδοξία|Ορθοδοξίας]] και υπερασπιστές της τιμής των εικόνων. Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας έκλεισε, καθώς της επιβλήθηκαν όροι που οι μοναχοί αρνήθηκαν να δεχθούν. Ανασυστήθηκε το [[1294]] και λειτούργησε μέχρι την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης]], το [[1453]]. Τον 14ο αιώνα κατείχε την κορυφαία θέση μεταξύ των μονών της Αυτοκρατορίας και ο εκάστοτε ηγούμενός της συμμετείχε στις εργασίες της Πατριαρχικής Συνόδου.

 

Περί το [[1481]], η βασιλική μετετράπη σε τέμενος από τον ιπποκόμο του Σουλτάνου [[Βαγιαζήτ Β΄]], [[Αλβανία|Αλβανό]] Ελιά Μπέη και πήρε το όνομα ''Μιραχόρ'' ή ''Ιμραχόρ τζαμί'' ή «''Τζαμί του ιπποτρόφου''». Το [[1782]] κάηκε, το [[1894]] επλήγη από σεισμό, ενώ το [[1920]] κάηκε ξανά. Σήμερα υπάρχουν τα ερείπιά της.

 

==Σημειώσεις==

<references />