Ελένη Βιτάλη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέος δίσκος |
|||
Γραμμή 15:
Συνέπεια αυτών είναι η πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα που είχε όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στο [[Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης|φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης]] (με το τραγούδι ''Χωρίς δεκάρα'') και να μπει στο χώρο της δισκογραφίας. Κάνει την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση το [[1973]], στο πλευρό της [[Σωτηρία Μπέλλου|Σωτηρίας Μπέλλου]] («Δεν περισσεύει υπομονή» [[Αργύρης Κουνάδης|Α. Κουνάδη]]-[[Βαγγέλης Γκούφας|Β. Γκούφα]]), και με το «Αϊ γαρούφαλό μου» ως καθοριστικό στοιχείο στην ταυτότητά της (και την παράλληλη συμμετοχή στο Φεστιβάλ με τον «Μανωλιό») γίνεται αμέσως γνωστή. Με το ξεκίνημά της, η Βιτάλη φανερώνει το βασικό χαρακτηριστικό, που θα καθορίσει, εξ αρχής, την πορεία της: την συνύπαρξη εντός της, δύο κόσμων, συμπληρωματικών αλλά και συχνά αντιφατικών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη έκταση και η χροιά της φωνής της.
Στις αρχές της [[Δεκαετία 1980|δεκαετίας του 1980]], δραστηριοποιείται στο λαϊκό τραγούδι συνεργαζόμενη με τους καλύτερους του είδους ([[Χρήστος Νικολόπουλος]], Τ. Σούκας κ.ά.). Ταυτόχρονα συμμετέχει σε δουλειές έντεχνων συνθετών ([[Σταμάτης Σπανουδάκης|Μίκης Θεοδωράκης, Σταμάτης Σπανουδάκης]], [[Νότης Μαυρουδής]], Σπύρος Σαμοΐλης, [[Διονύσης Σαββόπουλος]], [[Γιώργος Ανδρέου]], [[Αντώνης Μιτζέλος]], [[Σταμάτης Κραουνάκης]], [[Γιώργος Σταυριανός]], [[Νίκος Πορτοκάλογλου]] κ.ά.) και ηχογραφεί επανεκτελέσεις [[Ρεμπέτικη μουσική|ρεμπέτικων]], παλιών λαϊκών και [[Δημοτικό τραγούδι|δημοτικών]].
Το [[1989]] ηχογραφεί το [[Ελένη Βιτάλη - "Απέναντι Μπαλκόνι|«Απέναντι Μπαλκόνι»]] και το [[1993]] το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε δικούς της στίχους και μουσική μπαίνοντας σε μια περίοδο ωριμότητας, που εν έτει [[2000]] με το άλμπουμ «Προσκήνιο» ανακεφαλαιώνεται.
| |||