Η Καθημερινή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 8363880 από τον 2A02:2149:8829:5E00:88B6:CD30:BBD:5F9C (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
|||
Γραμμή 35:
Το πολιτικό πρόγραμμα της Καθημερινής, που διακήρυξε στις [[13 Σεπτεμβρίου]] [[1920]], συνοψίζεται στη φράση «Κάτω ο Βενιζέλος» (Κ. Μάγερ,1957)<ref name=":0">Μάγερ, Κ. ([[1959]]). ''Ιστορία του Ελληνικού Τύπου: Αθηναϊκαί Εφημερίδες 1901-1959'', (Τόμ. Β) Αθήνα: Αθήναι.</ref>. Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε ναυαρχίδα του αντιβενιζελισμού, προσκείμενη σε αυταρχικές μορφές εξουσίας με φιλοβασιλικά «αισθήματα» (Γιανουλόπουλος,[[2008]])<ref>Γιανουλόπουλος, Γ. (2008). «Τα χρόνια του Μεσοπολέμου» :1923-1939. Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.) . ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου,'' 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 41-45.</ref> Εκείνες τις μέρες ο Γ.Βλάχος συνελήφθη και φυλακίστηκε με αποτέλεσμα η Καθημερινή να μη δημοσιευτεί για δώδεκα ημέρες. Εκτός από τις βιαιότητες εναντίον του Τύπου, κυριαρχεί ο έλεγχος και η πρακτική των λευκών στηλών. Οι τελευταίες ήταν απόρροια της λογοκρισίας και αντικαθιστούσαν, τα αφαιρεμένα από την κυβέρνηση, τμήματα των εφημερίδων (Μάγερ,[[1957]]).
Παρά την απομάκρυνση του Βενιζέλου και την άνοδο της «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» την ίδια χρονιά, η Καθημερινή συνέχιζε να διατηρεί κριτική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση και τις ενέργειές της, κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μ. Ασία. Στο ιστορικό άρθρο «Οίκαδε» ([[14 Αυγούστου]], [[1922]]) στηλιτεύει, τρόπον τινά, την κυβέρνηση και ζητά την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων οίκαδε, δηλαδή πίσω στην πατρίδα. Για το άρθρο τούτο αλλά και για το άρθρο «Πομερανοί», ο Γ.Βλάχος επικρίθηκε από αντίπαλους και φίλους, καθώς θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε στην ηθική κατάρρευση του μαχόμενου στρατού. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να ισχύει, εφόσον τα σώματα του ελληνικού στρατού είχαν ήδη δεχτεί το πρώτο πλήγμα από τον τουρκικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ (Μάγερ, 1957)<ref name=":0" />. Αντιθέτως, η επίθεση από τις τουρκικές δυνάμεις καταγράφεται ιστορικά στην Άγκυρα στις 16/8/1922. Αφότου εδέχθη επίθεση, ο ελληνικός στρατός «κινήθηκε προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ, απ’ όπου αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πρώτα προς τη Σμύρνη και, στη συνέχεια, προς τα παράλια της Μ. Ασίας». (Λεοντή, 1998, σελ. 156)<ref>Λεοντή, Α. (1998). ''Τοπογραφίες του Ελληνισμού: Χαρτογραφώντας την πατρίδα''. Αθήνα: Scripta.</ref>. Εντούτοις, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδοθεί η ήττα των Ελλήνων στις παρεμβάσεις του Τύπου. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα είχε αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα και είχε φτάσει στο απόγειό του ήδη από το 1919. Συνεπώς η υποχώρηση του ελληνικού Στρατού και η καταστροφή της Σμύρνης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένα (Βερέμης, <nowiki>[[2013]]</nowiki>)<ref name=":1">Βερέμης, Θ. (2013). ''Νεότερη Ελλάδα: Μια Ιστορία από το 1821''. Αθήνα: Πατάκη. </ref>.
Άμεσο επακόλουθο της ήττας, ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών που επιβλήθηκε με την επισφράγιση της συνθήκης της Λωζάνης (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) το [[1923]]. (Βερέμης, 2013)<ref name=":1" />. Η πολεμική στάση των γηγενών κατοίκων στη νέα «ανθρωπογεωγραφία» είναι φανερή και στον Τύπο της εποχής. Το ίδιο συνέβη και με την "Καθημερινή η οποία κράτησε έντονα αντιπροσφυγική στάση, προτείνοντας να μη δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους διωγμένους Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] και του [[Πόντος|Πόντου]]<ref>[http://www.patrides.com/may09/agtzidis.htm "Προσεγγίζοντας τον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό"]</ref><ref>[http://www.antibaro.gr/node/1328 Αναφορά στην "Καθημερινή" της εποχής (παραπομπή 31)]</ref>.Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει άρθρο της Καθημερινής στις 19/7/28, με σαφή επιχειρηματολογία εναντίον της συμμετοχής των προσφύγων, ως υποψηφίων στην εκλογική διαδικασία: ''Με έκπληξιν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το λαϊκόν κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί να τους περιλάβη; Επί τη βάσει ποίας ηθικής και επί τη βάσει ποίας σκοπιμότητος''; Και λίγο παρακάτω: ''Ας είνε και αδελφοί και εξάδελφοι. Όταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων-πράγμα το οποίον δε θα συμβή ποτέ-τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνο ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι'' (Στήλη: Καθημερινά).
| |||