Λέσχη των Φεγιαντίνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 8:
| ιδρύθηκε = [[18 Ιουλίου]] [[1791]]
| διαλύθηκε = [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1792]]
| προκάτοχος = [[Λέσχη των Ιακωβίνων]]
| αρχηγείο = Οδός Σαιντ-Λαζαρέ, [[Παρίσι]]
| εφημερίδα = ''[[La Gazette (France)|La Gazette]]''
Γραμμή 16:
| χώρα = της Γαλλίας
}}
Η '''Κοινωνία των Φίλων του Συντάγματος''' ({{Lang-fr|Société des Amis de la Constitution}}), γνωστή ως '''Λέσχη των Φεγιαντίνων''' (<span class="cx-segment" data-segmentid="83">{{Lang-fr|Club des Feuillants}}), ήταν μια πολιτική ομάδα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]]. </span>Αποτελούνταν από φιλομοναρχικούς και αντιδραστικούς, που καθόταν στα δεξιά της [[Νομοθετική Συνέλευση (Γαλλική επανάσταση)|Νομοθετικής Συνέλευσης]] του 1791. Δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση της [[Λέσχη των Ιακωβίνων|Λέσχης των Ιακωβίνων]] (1791), σε μετριοπαθείς ('''Φεγιαντίνοι'''), που ήταν αντίθετοι στην έκπτωση του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] και υπέρμαχοι του προτεινόμενου σχεδίου της [[Εθνική Συντακτική Συνέλευση|Εθνοσυνέλευσης]] για [[Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία|συνταγματική μοναρχία]], και σε ριζοσπάστες ('''Ιακωβίνοι'''), οι οποίοι πίεζαν για την ανατροπή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και την εγκαθίδρυση αβασίλευτης δημοκρατίας.
Οι Φεγιαντίνοι αντιπρόσωποι της Εθνοσυνέλευσης ήρθαν σε ρήξη με τους Ιακωβίνους, όταν δημοσίευσαν ένα φυλλάδιο στις 16 Ιουλίου του 1791, διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση των τελευταίων να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στο πάρκο του [[Πεδίον του Άρεως (Παρίσι)|Πεδίου του Άρεως]], την επόμενη μέρα. Αρχικά η ομάδα είχε 264 πρώην Ιακωβίνους βουλευτές ως μέλη της, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων μελών από την επιτροπή αλληλογραφίας.
Γραμμή 23:
== Ιστορία ==
Όταν το [[Σύνταγμα του 1791]] άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή, πολλοί πρώην ριζοσπάστες βουλευτές όπως ο [[Ισαάκ Λε Σαπελιέ|Λε Σαπελιέ]] και ο Μπαρνάβ αποφάνθηκαν ότι η παρουσία των δημοφιλών πολιτικών λεσχών, όπως αυτή των Ιακωβίνων, στη παρούσα φάση της Επανάστασης δεν είχε νόημα. Ο ακτιβισμός των απλών ανθρώπων ήταν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της Επανάστασης κατά τις πρώτες ημέρες της Εθνοσυνέλευσης, αλλά τώρα ο σκοπός τους είχε εκπληρωθεί, και ήρθε η ώρα η άμεση δημοκρατία να περάσει στα χέρια των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιώθηκε με δραματικό τρόπο στις [[Σφαγή του Πεδίου του Άρεως|Σφαγές του Πεδίου του Άρεως]] (17 Ιουλίου 1791).
Εντός ολίγων ημερών, πραγματοποιήθηκε μαζική έξοδος μετριοπαθών βουλευτών, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Λέσχη των Ιακωβίνων για μια νέα οργάνωση, αυτή των Φεγιαντίνων. Αυτή η νέα λέσχη θα ξεκινούσε έναν αγώνα, (όλο το καλοκαίρι του 1791) ενάντια στους Ιακωβίνους, για να κερδίζει την εύνοια των επαρχιών και του Παριζιάνικου πλήθους, έναν αγώνα που τελικά έχασε. Σύμφωνα με την άποψη των Φεγιαντίνων, ο ρόλος των λεσχών έπρεπε να είναι αυτός της ιδιωτικής συζήτησης μεταξύ φίλων, και όχι της μετατροπή τους σε πολιτικές ομάδες πίεσης με συντονισμένη δράση στην Εθνοσυνέλευση.
Γραμμή 29:
Ο Λε Σαπελιέ, με την ιδιότητά του ως προέδρου της Συνταγματικής Επιτροπής, παρουσίασε στην Εθνοσυνέλευση, στις τελευταίες συνεδρίες της, έναν νόμο που περιόριζε τα δικαιώματα των πολιτικών λεσχών να αναλάβουν συντονισμένη πολιτική δράση, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να αλληλογραφούν η μια με το άλλη. Ο νόμος πέρασε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1791. Η υποστήριξη αυτού του νόμου από τους μετριοπαθείς Φεγιαντίνους, τους οδήγησε τελικά στην απαξίωση, ενώ οι ριζοσπάστες Ιακωβίνοι που τον αγνόησαν, αναδείχθηκαν στην πιο σημαντική πολιτική δύναμη της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]].
Το κύμα αποστροφής για τα λαϊκά κινήματα που ακολούθησε τις [[Σφαγή του Πεδίου του Άρεως|Σφαγές του Πεδίου του Άρεως]], προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο [[Αντουάν Μπαρνάβ]], μέσα από τη δραστηριότητά του στην Επιτροπή των Αναθεωρήσεων (αυτή η επιτροπή ήταν υπεύθυνη για τον διαχωρισμό των συνταγματικών νόμων από τους νόμους του κοινού δικαίου). Ο Μπαρνάβ και οι σύμμαχοί του, επιθυμώντας την εύνοια του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουβουβίκου ΙΣΤ΄,]] εξασφάλισαν στο Στέμμα εξουσίες που είχαν αφαιρεθεί μετά την Επανάσταση του 1789, όπως π.χ., διορισμούς πρέσβεων, στρατιωτικών διοικητών, υπουργών κλπ. Ο βασιλιάς ανταπέδωσε την χάρη κάνοντας τον Μπαρνάβ σύμβουλό του. Κατά την έναρξη της πρώτης συνεδρίας της [[Νομοθετική Συνέλευση (Γαλλική επανάσταση)|Νομοθετικής Συνέλευσης]], ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ απηύθυνε ομιλία, γραμμένη από τον Μπαρνάβ, και για τους επόμενους έξι μήνες, η [[Γαλλία]] είχε κυβέρνηση αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως '''Υπουργείο των Φεγιαντίνων.'''
Το Μάρτιο του 1792, ως αντίποινα για την αντίθεσή τους στον πόλεμο κατά της [[Αυστρία]]ς, οι Φεγιαντίνοι υπουργοί εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση από τους [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνους]]. Κατηγορούμενοι ως βασιλόφρονες από τους αντιπάλους τους, έγιναν εύκολος στόχος μετά την πτώση της μοναρχίας. Τον Αύγουστο του 1792, μια λίστα με 841 ονόματα Φεγιαντίνων δημοσιεύθηκε, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να δικαστούν για προδοσία. Ο Μπαρνάβ αποκεφαλίστηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1793.
| |||