Λέσχη των Φεγιαντίνων

Η Κοινωνία των Φίλων του Συντάγματος (γαλλικά: Société des Amis de la Constitution‎‎), γνωστή ως Λέσχη των Φεγιαντίνων (γαλλικά: Club des Feuillants‎‎), ήταν μια πολιτική ομάδα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Αποτελούνταν από φιλομοναρχικούς και αντιδραστικούς, που καθόταν στα δεξιά της Νομοθετικής Συνέλευσης του 1791. Δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση της Λέσχης των Ιακωβίνων (1791), σε μετριοπαθείς (Φεγιαντίνοι), που ήταν αντίθετοι στην έκπτωση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και υπέρμαχοι του προτεινόμενου σχεδίου της Εθνοσυνέλευσης για συνταγματική μοναρχία, και σε ριζοσπάστες (Ιακωβίνοι), οι οποίοι πίεζαν για την ανατροπή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και την εγκαθίδρυση αβασίλευτης δημοκρατίας.

Λέσχη των Φεγιαντίνων
Πρόεδρος	Αντουάν Μπαρνάβ Αλεξαντρέ ντε Λαμέ Αντριέν Ντιπόρ
Ίδρυση	18 Ιουλίου 1791
Διάλυση	21 Σεπτεμβρίου 1792
Προκάτοχος	Λέσχη των Ιακωβίνων
Έδρα	Οδός Σαιντ-Λαζαρέ, Παρίσι
Εφημερίδα	La Gazette
Ιδεολογία	Συνταγματική μοναρχία Συντηρητικός φιλελευθερισμός
Πολιτικό φάσμα	Δεξιά
Πολιτικό σύστημα της Γαλλίας Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Οι Φεγιαντίνοι αντιπρόσωποι της Εθνοσυνέλευσης ήρθαν σε ρήξη με τους Ιακωβίνους, όταν δημοσίευσαν ένα φυλλάδιο στις 16 Ιουλίου του 1791, διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση των τελευταίων να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως, την επόμενη μέρα. Αρχικά η ομάδα είχε 264 πρώην Ιακωβίνους βουλευτές ως μέλη της, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων μελών από την επιτροπή αλληλογραφίας.

Η λέσχη πραγματοποιούσε τις συναντήσεις της στο πρώην μοναστήρι των Φεγιαντίνων μοναχών, στην οδό Σαιντ-Λαζαρέ, στο Παρίσι, και έγινε ευρέως γνωστή με το όνομα Λέσχη των Φεγιαντίνων. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Φίλους του Συντάγματος. Της λέσχης ηγείτο ο Αντουάν Μπαρνάβ, ο Αλεξάντρ ντε Λαμέ και ο Αντριάν Ντυπόρ.

Ιστορία

Όταν το Σύνταγμα του 1791 άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή, πολλοί πρώην ριζοσπάστες βουλευτές όπως ο Λε Σαπελιέ και ο Μπαρνάβ αποφάνθηκαν ότι η παρουσία των δημοφιλών πολιτικών λεσχών, όπως αυτή των Ιακωβίνων, στη παρούσα φάση της Επανάστασης δεν είχε νόημα. Ο ακτιβισμός των απλών ανθρώπων ήταν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της Επανάστασης κατά τις πρώτες ημέρες της Εθνοσυνέλευσης, αλλά τώρα ο σκοπός τους είχε εκπληρωθεί, και ήρθε η ώρα η άμεση δημοκρατία να περάσει στα χέρια των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Αυτή η πεποίθηση επιβεβαιώθηκε με δραματικό τρόπο στις Σφαγές του Πεδίου του Άρεως (17 Ιουλίου 1791).

Εντός ολίγων ημερών, πραγματοποιήθηκε μαζική έξοδος μετριοπαθών βουλευτών, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Λέσχη των Ιακωβίνων για μια νέα οργάνωση, αυτή των Φεγιαντίνων. Αυτή η νέα λέσχη θα ξεκινούσε έναν αγώνα, (όλο το καλοκαίρι του 1791) ενάντια στους Ιακωβίνους, για να κερδίζει την εύνοια των επαρχιών και του Παριζιάνικου πλήθους, έναν αγώνα που τελικά έχασε. Σύμφωνα με την άποψη των Φεγιαντίνων, ο ρόλος των λεσχών έπρεπε να είναι αυτός της ιδιωτικής συζήτησης μεταξύ φίλων, και όχι της μετατροπή τους σε πολιτικές ομάδες πίεσης με συντονισμένη δράση στην Εθνοσυνέλευση.

Ο Λε Σαπελιέ, με την ιδιότητά του ως προέδρου της Συνταγματικής Επιτροπής, παρουσίασε στην Εθνοσυνέλευση, στις τελευταίες συνεδρίες της, έναν νόμο που περιόριζε τα δικαιώματα των πολιτικών λεσχών να αναλάβουν συντονισμένη πολιτική δράση, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να αλληλογραφούν η μια με το άλλη. Ο νόμος πέρασε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1791. Η υποστήριξη αυτού του νόμου από τους μετριοπαθείς Φεγιαντίνους, τους οδήγησε τελικά στην απαξίωση, ενώ οι ριζοσπάστες Ιακωβίνοι που τον αγνόησαν, αναδείχθηκαν στην πιο σημαντική πολιτική δύναμη της Γαλλικής Επανάστασης.

Το κύμα αποστροφής για τα λαϊκά κινήματα που ακολούθησε τις Σφαγές του Πεδίου του Άρεως, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Αντουάν Μπαρνάβ, μέσα από τη δραστηριότητά του στην Επιτροπή των Αναθεωρήσεων (αυτή η επιτροπή ήταν υπεύθυνη για τον διαχωρισμό των συνταγματικών νόμων από τους νόμους του κοινού δικαίου). Ο Μπαρνάβ και οι σύμμαχοί του, επιθυμώντας την εύνοια του Λουβουβίκου ΙΣΤ΄, εξασφάλισαν στο Στέμμα εξουσίες που είχαν αφαιρεθεί μετά την Επανάσταση του 1789, όπως π.χ., διορισμούς πρέσβεων, στρατιωτικών διοικητών, υπουργών κλπ. Ο βασιλιάς ανταπέδωσε την χάρη κάνοντας τον Μπαρνάβ σύμβουλό του. Κατά την έναρξη της πρώτης συνεδρίας της Νομοθετικής Συνέλευσης, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ απηύθυνε ομιλία, γραμμένη από τον Μπαρνάβ, και για τους επόμενους έξι μήνες, η Γαλλία είχε κυβέρνηση αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως Υπουργείο των Φεγιαντίνων.

Το Μάρτιο του 1792, ως αντίποινα για την αντίθεσή τους στον πόλεμο κατά της Αυστρίας, οι Φεγιαντίνοι υπουργοί εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση από τους Γιρονδίνους. Κατηγορούμενοι ως βασιλόφρονες από τους αντιπάλους τους, έγιναν εύκολος στόχος μετά την πτώση της μοναρχίας. Τον Αύγουστο του 1792, μια λίστα με 841 ονόματα Φεγιαντίνων δημοσιεύθηκε, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να δικαστούν για προδοσία. Ο Μπαρνάβ αποκεφαλίστηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1793.

Το όνομα των Φεγιαντίνων χρησιμοποιήθηκε για λίγο καιρό ως βρισιά για τους μετριοπαθείς, τους βασιλόφρονες και τους αριστοκράτες.

Ιδεολογία και απόψεις

Η Λέσχη των Φεγιαντίνων δημιουργήθηκε για να προστατεύσει μια συγκεκριμένη αντίληψη εξουσίας. Δηλαδή ο σκοπός της ήταν να εξουδετερώσει τους βασιλικούς, κερδίζοντας την υποστήριξη από τη μετριοπαθή δεξιά, να απομονώσει τους δημοκράτες από την πλειοψηφία των βουλευτών του Πατριωτικού Κόμματος, να αντισταθεί στις επιρροές των Ιακωβίνων, και να εξουδετερώσει τις πολιτικές λέσχες που απειλούσαν το έθνος και την ανεξαρτησία της Εθνοσυνέλευσης.

Η λέσχη ήταν κατά της κατάταξης των παθητικών πολιτών στους κόλπους της Εθνικής Φρουράς. Πίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει ένας ισχυρός στρατός, ήταν η σωστή οργάνωση του από ενεργούς πολίτες και επαγγελματίες. "Ευνοώντας την αποβολή των "παθητικών πολιτών" από την Εθνική Φρουρά (27 Απριλίου του 1791), παραμένοντας αδιάφοροι κατά τη διάρκεια της συζήτησης σχετικά με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και αντιτιθέμενοι στην πολιτική χειραφέτηση των μαύρων (Μάιος 11-15, 1791), οι Φεγιαντίνοι έχασαν τη δημοτικότητά τους μέσα σε διάστημα λίγων μηνών". Η ομάδα ήξερε ότι αν ο νόμος για την πολιτική χειραφέτηση των μαύρων περνούσε, η κύρια πηγή εσόδων της Γαλλίας θα χανόταν.

Πηγές

• Dendena, Francesco. "A new look at Feuillantism: the triumvirate and the movement for war in 1791," French History (2012) 26#1 pp 6–33. 
• Diefendorf, Barbara B. "A Monastery in Revolt: Paris's Feuillants in the Holy League." Historical Reflections/Réflexions Historiques (2001): 301-324. 
• Furet, Francois, and Mona Ozouf, eds. A Critical Dictionary of the French Revolution (1989) pp 343–50. 
• Schama, Simon. Citizens: A Chronicle of the French Revolution (1989).

Βιβλιογραφία

• «Η Γαλλική Επανάσταση για Αρχάριους», Μάρτιν Μακ Κρόρυ και Ρομπερτ Μούλντερ. Εκδόσεις Επιλογή, ISBN 978 960 8097 66 7

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Feuillant Club στο Wikimedia Commons