Ινδική αστρονομία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ιστορικά, η '''ινδική [[αστρονομία]]''' (''Jyotiṣa'') αναπτύχθηκε ως μία «Βεντάνγκα», δηλαδή ως ένα από τα 6 βοηθητικά πεδία σπουδής για τη μελέτη των ιερών κειμένων του [[Ινδουισμός|Ινδουισμού]], που είναι οι [[Βέδες]].<ref name=Sarma-Ast-Ind>Sarma (2008), ''Astronomy in India''</ref>. Το αρχαιότερο κείμενο αστρονομίας από την [[Ινδία]] είναι η πραγματεία του Λαγκάντα, που χρονολογείται στους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες και ειδικότερα στη [[Αυτοκρατορία των Μαουρύα|Μαουρυανή περίοδο]].

Καθώς λοιπόν συνέβη και με άλλους πολιτισμούς, η αρχική εφαρμογή της αστρονομίας στον ινδικό πολιτισμό ήταν θρησκευτική και [[Αστρολογία|αστρολογική]]. Η αρχή της επιστημονικής ινδικής αστρονομίας συνδέεται με την επίδραση σε αυτή της [[Αρχαία ελληνική αστρονομία|ελληνικής αστρονομίας]], από τον [[4ος αιώνας π.Χ.|4ο αιώνα π.Χ.]] και μετά,<ref name="Andersen">Highlights of Astronomy, Volume 11B: As presented at the XXIIIrd General Assembly of the IAU, 1997. Johannes Andersen Springer, 31 January 1999 – Science – 616 pages. σελ. 721 [http://books.google.com/books?id=gQYscrT0fgQC&pg=PA721&dq=yavanajataka&hl=en&sa=X&ei=7l0YUfGMNuibygHmiIDgCg&ved=0CDQQ6AEwAQ#v=onepage&q=yavanajataka&f=false]</ref><ref name="LeveringtonEvans">BabylonThe to VoyagerHistory and Beyond: A HistoryPractice of PlanetaryAncient Astronomy. DavidJames LeveringtonEvans. CambridgeOxford University Press, 291 MayOctober 20031998 – ScienceHistory – 568496 pages. σελΣελ. 41393 [http://books.google.com/books?id=6Hpi202ybn8CLVp_gkwyvC8C&pg=PA41PA393&dq=greek+astronomy+india&hl=en&sa=X&ei=zlsYUcn9MtHbqwGFvoCoBw&ved=0CDAQ6AEwAA0CDwQ6AEwAg#v=onepage&q=greek%20astronomy%20india&f=false]</ref><ref name=Evans"Leverington">TheBabylon Historyto Voyager and PracticeBeyond: A History of AncientPlanetary Astronomy. JamesDavid EvansLeverington. OxfordCambridge University Press, 129 OctoberMay 19982003 – HistoryScience – 496568 pages. Σελσελ. 39341 [http://books.google.com/books?id=LVp_gkwyvC8C6Hpi202ybn8C&pg=PA393PA41&dq=greek+astronomy+india&hl=en&sa=X&ei=zlsYUcn9MtHbqwGFvoCoBw&ved=0CDwQ6AEwAg0CDAQ6AEwAA#v=onepage&q=greek%20astronomy%20india&f=false]</ref>, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη ''Γιαβανατζατάκα''<ref name="Andersen"/> και τη ''Ρομάκα Σιντάντα'', μία μετάφραση ελληνικού κειμένου από τον [[2ος αιώνας|2ο αιώνα μ.Χ.]]<ref name="Naskar">Foreign Impact on Indian Life and Culture (c. 326 B.C. to C. 300 A.D.). Satyendra Nath Naskar. Abhinav Publications, 1 January 1996 – History – 253 pages. σσ. 56–57 [http://books.google.com/books?id=SuEBGgRHHuIC&pg=PA57&dq=greek+astronomy+india&hl=en&sa=X&ei=zlsYUcn9MtHbqwGFvoCoBw&ved=0CFQQ6AEwBg#v=onepage&q=greek%20astronomy%20india&f=false]</ref>.

Η ινδική αστρονομία άνθισε κατά τον [[6ος αιώνας|6ο αιώνα μ.Χ.]] με τον [[Αριαμπάτα]], του οποίου το έργο ''[[Αριαμπατίγια]]'' αντιπροσωπεύει την κορύφωση των αστρονομικών γνώσεων της εποχής, και επηρέασε σημαντικά τη μεσαιωνική [[ισλαμική αστρονομία]]. Στην κλασική αυτή εποχή της ινδικής αστρονομίας εντάσσονται και άλλοι αστρονόμοι, που βασίσθηκαν στο έργο του Αριαμπάτα, όπως οι [[Βραχμαγκούπτα]], [[Βαραχαμιχίρα]] και [[Λάλλα]].

Η διάκριτη γηγενής ινδική αστρονομική παράδοση παρέμεινε ενεργή συνεχώς μέχρι τον [[16ος αιώνας|16ο]] ή [[17ος αιώνας|17ο αιώνα]], ιδίως στα πλαίσια της Σχολής αστρονομίας και μαθηματικών της [[Κεράλα]].

Ορισμένες κοσμολογικές έννοιες βρίσκονται στις Βέδες, όπως και αναφορές σχετικές με τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων κατά τη διάρκεια του έτους.<ref name=Sarma-Ast-Ind/>. Η Jyotiṣa Vedānga ως η επιστήμη της μελέτης των ουρανών με σκοπό την ορθή τέλεση των βεδικών θυσιών εμφανίζεται μετά το τέλος της [[Βεδική περίοδος|Βεδικής Περιόδου]], από τον [[6ος αιώνας π.Χ.|6ο]] μέχρι τον [[4ος αιώνας π.Χ.|4ο αιώνα π.Χ.]],<ref>Ōhashi (1993)</ref>, και η πραγματεία του Λαγκάντα αντλεί από αυτές τις προγενέστερες παραδόσεις.

Οι ελληνικές αστρονομικές ιδέες άρχισαν να εισέρχονται στην Ινδία κατά τον [[4ος αιώνας π.Χ.|4ο αιώνα π.Χ.]] ως επακόλουθο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.<ref name="Andersen"/><ref name="Leverington"/><ref name="Evans"/><ref name="Naskar"/>/\. Μέχρι τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, η ελληνική επίδραση στην παράδοση της Βεντάνγκα είναι εμφανής, με κείμενα όπως οι ''Γιαβανατζατάκα''<ref name="Andersen"/> και ''Ρομάκα Σιντάντα''.<ref name="Naskar"/>. Μεταγενέστεροι αστρονόμοι αναφέρουν την ύπαρξη διάφορων [[σιντάντα]] (Siddhanta) αυτής της περιόδου, όπως η ''Σούρυα Σιντάντα''. Αλλά αυτά δεν ήταν τόσο παγιωμένα κείμενα όσο μία προφορική παράδοση γνώσεων και το περιεχόμενό τους είναι περιορισμένο. Το κείμενο που είναι σήμερα γνωστό ως ''Σούρυα Σιντάντα'' χρονολογείται στην [[Περίοδος Γκούπτα|περίοδο Γκούπτα]] και το είχε δεχθεί ο Αριαμπάτα ως δώρο.

Η κλασική εποχή της ινδικής αστρονομίας αρχίζει κατά την ύστερη εποχή Γκούπτα, τον [[5ος αιώνας|5ο]] και τον [[6ος αιώνας|6ο αιώνα]]. Η ''Pañcasiddhāntikā'' (Βαραχαμιχίρα, [[575]] μ.Χ.) προσεγγίζει τη μέθοδο για τον προσδιορισμό της διευθύνσεως του [[Μεσημβρινός|μεσημβρινού]] από οποιεσδήποτε τρεις θέσεις της σκιάς ενός [[Γνώμονας|γνώμονα]].<ref name=abraham08/>. Την εποχή του Αριαμπάτα η κίνηση των πλανητών θεωρείτο ήδη ελλειπτική και όχι κυκλική.<ref name=Hayashi08Aryabhata/>. Επίσης ορίζονταν διάφορες μονάδες χρόνου, έκκεντρα και επικυκλικά μοντέλα πλανητικών κινήσεων, καθώς και διορθώσεις του γεωγραφικού μήκους με τη βοήθεια πλανητών για διάφορες γήινες τοποθεσίες.<ref name=Hayashi08Aryabhata/>.

Οι υποδιαιρέσεις του έτους έγιναν στη βάση θρησκευτικών τελετών και των εποχών (''[[Ρτου]]'').<ref name=van_Buitenen08>J.A.B. van Buitenen (2008)</ref>. Η περίοδος από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα μέσα Μαΐου αντιστοιχούσε στην άνοιξη (''vasanta''), από τα μέσα Μαΐου ως τα μέσα Ιουλίου στο θέρος (''grishma''), από τα μέσα Ιουλίου ως τα μέσα Σεπτεμβίου στην εποχή των βροχών (μουσώνων) (''varsha''), από τα μέσα Σεπτεμβρίου ως τα μέσα Νοεμβρίου στο φθινόπωρο, από τα μέσα Νοεμβρίου ως τα μέσα Ιανουαρίου στον χειμώνα και από τα μέσα Ιανουαρίου ως τα μέσα Μαρτίου στη «δρόσο» (''Shishira'').<ref name=van_Buitenen08/>.

Σύμφωνα με τη Vedānga Jyotiṣa το έτος αρχίζει με το χειμερινό [[ηλιοστάσιο]].<ref>Bryant (2001), 253</ref>. Η μέτρηση των ετών (χρονολόγηση) αρχίζει από διαφορετικά σημεία στα διάφορα ινδικά ημερολόγια:

* Το Χιντού, από την αρχή της [[Kali Yuga]], μετρά από τις [[23 Ιανουαρίου]] [[3102 π.Χ.]]. (ημερομηνία στο δικό μας, [[γρηγοριανό ημερολόγιο]]).

* Το [[Βικράμα Σαμβάτ]], που εισάχθηκε περί τον [[12ος αιώνας|12ο αιώνα]], μετρά από το 56–57[[56 π.Χ.|56]] – [[57 π.Χ.]].

* Η «Εποχή Σάκα» (Saka), σε χρήση από μερικά ινδουιστικά ημερολόγια και στο [[Εθνικό Ινδικό Ημερολόγιο]], αρχίζει κοντά στην εαρινή [[ισημερία]] του έτους [[78|78 μ.Χ.]].

* Το ημερολόγιο [[Σαπταρσί]] αρχίζει το [[3076 π.Χ.]].<ref>Βλ. A. Cunningham (1883), ''A Book of Indian Eras''.</ref>.

Ο J.A.B. van Buitenen ([[2008]]) γράφει για τα ινδικά ημερολόγια: