Partitio Terrarum Imperii Romaniae: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 4:
Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν το Λατινικό (ή Λομβαρδικό) [[Βασίλειο της Θεσσαλονίκης]], το [[Βασίλειο της Κάντια|Ενετικό Βασίλειο (ή Δουκάτο) της Κρήτης]], η [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]], η [[Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας]], το [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]], τα [[Δουκάτο του Αρχιπελάγους]] (ή Δουκάτα της Νάξου και της Άνδρου) κ.ά., ενώ στην Κωνσταντινούπολη συστάθηκε η [[Λατινική Αυτοκρατορία]] της Κωνσταντινούπολης. Περισσότερο ευνοημένη της συνθήκης αυτής ήταν η τότε θαλασσοκράτειρα Βενετία.
== Η Συνθήκη ==
Η συνθήκη αυτή, που φέρεται να συντάχθηκε από 24μελή επιτροπή στην οποία συμμετείχαν 12 Ενετοί και 12 εκπρόσωποι άλλων Σταυροφόρων καθώς και Ελλήνων Ευγενών της Κωνσταντινούπολης επικυρώθηκε περί τα τέλη του Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου του 1204 μετά από δύο γύρους ευρύτατων διαβουλεύσεων που είχαν ξεκινήσει από τον Μάιο του ίδιου έτους αμέσως μετά την άλωση. Σύμφωνα μ΄ αυτή ο νέος Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης έλαβε υπό τον άμεσο έλεγχό του το ένα τέταρτο, (ή δύο όγδοα), της άλλοτε βυζαντινής επικράτειας, ενώ η [[Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας]] τα τρία όγδοα αυτής, καθώς και τα τρία όγδοα της πόλης της Κωνσταντινούπολης, συμπεριλαμβανομένης της Αγίας Σοφίας. Τα δε υπόλοιπα τρία όγδοα της βυζαντινής επικράτειας κατανεμήθηκαν μεταξύ των άλλων αρχηγών των Σταυροφόρων και Ελλήνων Ευγενών.<br>
Ουσιαστικά μέσω της διανομής αυτής, η Βενετία έγινε η κύρια εξουσία στη Λατινική Ρωμανία, και η ουσιωδέστερη δύναμη αυτής, λαμβάνοντας υπόψη τη συμπλήρωση των τίτλων του Δόγη : Dominator quartae et dimidiae partis totius Romaniae (« Άρχοντας του τετάρτου και ημίσεος του τετάρτου πάσης Ρωμανίας »).
Γραμμή 19:
* [[Μαρίνος Δάνδολος]],ανιψιός του Ερρίκου (Ενετός)
* [[Ιάκωβος Β΄ ντ' Αβέν]] (Φράγκος)
==Ιστορία==
Η αρχική συμφωνία ήταν ο Βαλδουίνος να λάβει ο 1/4 της Ρωμανίας και ο υπόλοιπο να μοιραστεί εξίσου στον Βονιφάτιο και στους Ενετούς. Ο Βαλδουίνος θα έπαιρνε το ευρωπαϊκό τμήμα, εκτός της Πελοποννήσου, και ο Βονιφάτιος τη Μ. Ασία και την Πελοπόννησο. Όμως ο Βονιφάτιος, που ο αδελφός του Ρενέ είχε λάβει πριν 25 έτη από τον πεθερό του Μανουήλ Α΄ τη Θεσσαλονίκη, ζήτησε την περιοχή της. Αυτό θα διασπούσε τη συνοχή της επικράτειας του Βαλδουίνου, ο οποίος αρχικά δεν το δέχθηκε, για να μην ξεσπάσει όμως εμφύλιος, συγκατένευσε και έλαβε τη Θράκη και τη Μ. Ασία. Έτσι ο Βονιφάτιος έλαβε τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και ό,τι μπορούσε νοτιότερα να κατακτήσει, καθώς ο Λέων Σγουρός και άλλοι τοπικοί άρχοντες αντιστάθηκαν στον Βονιφάτιο. Επίσης έλαβε την Κρήτη (σύμφωνα με την υπόσχεση του Αλέξιου Δ΄, όταν πριν 15 μήνες ήταν στην Κέρκυρα), που πώλησε στους Βενετούς αντί 1000 αργυρών μάρκων. Οι Βενετοί θα έπαιρναν νησιά και λιμάνια: τις Κυκλάδες, τα νησιά του Ιονίου, τη Μεθώνη, κλπ. Όμως αυτά ήταν σχέδια επάνω στον χάρτη, καθώς στη Μ. Ασία είχε αποσυρθεί ο [[Κωνσταντίνος (ΙΑ΄) Λάσκαρης|Κωνσταντίνος Λάσκαρης]] Αυτοκράτορας των Ρωμαίων, που με τον αδελφό του Θεόδωρο Α΄ έθεσαν την έδρα της Αυτοκρατορίας στη Νίκαια· ο Λέων Σγουρός κατείχε την Κορινθία και την Αργολίδα, ενώ την Κεφαλληνία και τη Ζάκυνθο ο Μάιο/Ματθαίος Ορσίνι.
Ο Βονιφάτιος άρχισε την κατάκτηση: ο Λέων Σγουρός, που εν τω μεταξύ κατείχε τη Θήβα, έφθασε ως τη Λάρισσα. Ο Βονιφάτιος κατέλαβε τη Λάρισσα και την έδωσε στον Γουλιέλμο, ιππότη από τη Λομβαρδία, που ονομάστηκε Γουλιέλμος ντε Λάρσα. Ο ιππότης έλαβε και τον Αλμυρό. Στις Θερμοπύλες τον περίμενε ο Σγουρός, που όμως υποχώρησε στην Κόρινθο. Ο Βονιφάτιος έδωσε τις Θερμοπύλες στον Γκουίντο Παλαβιτσίνι ως μαρκιωνία της Βοδονίτσας. Προχωρώντας νότια, έδωσε το σημαντικό στενό της Γραβιάς στους αδελφούς Ιάκωβο και Νικόλαο ντε Σαιντ-Ομέρ, ενώ την Άμφισσα στον Θωμά ντε Στρομονκούρ ως βαρονία των Σαλώνων. Προχώρησε στη Θήβα και την αθήνα, που αυτή τη φορά ο μητροπολίτη της [[Άγιος Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος|Μιχαήλ Ακομινάτος]] δεν αντιστάθηκε, όπως πριν με τον Σγουρό. Ο Μιχαήλ αποσύρθηκε στην Κέα και ο Βονιφάτιος έδωσε τη Βοιωτία και την Αττική με τα Μέγαρα στον Όθωνα ντε Λα Ρος, που έγινε κύριος της αθήνας και της θήβας (μετέπειτα δούκας). Η Εύβοια δόθηκε στον ακόλουθο του Βονιφάτιου, τον Ιάκωβο Β΄ ντ' Αβέν, που συνέχισε την πορεία του με τον βασιλιά. Ο Βονιφάτιος στράφηκε στην Κόρινθο και κυρίευσε την οχυρωμένη κάτω πόλη, αλλά η Αροκόρινθος με τον Σγουρό μέσα φάνηκε απόρθητη. Έκτισε δύο κάστρα γύρω της και προχώρησε στη Ναυπλία.
Εν τω μεταξύ ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος, που είχε πάει στη Συρία για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, όταν άκουσε τα κατορθώματα των Σταυροφόρων και του ομώνυμου θείου του ιστορικού, πήρε ένα πλοίο για να τους συναντήσει. Όμως η τρικυμία τον ανάγκασε να καταφύγει στη Μεθώνη. Εκεί ένας τοπικός άρχοντας ζήτησε τη συνδρομή του σε μία επίθεση σε γείτονές του και ο Γοδεφρείδος τον βοήθησε. Έμαθε για τους Σταυροφόρους στη Ναυπλία και πήγε και τους συνάντησε. εκεί βρήκε τον παλιό φίλο κι συμπατριώτη του Γουλιέλμο Σαμπλίτ. Οι δύο τους πήραν στρατό από τον Βονιφάτιο και κατέλαβαν την Πάτρα· η Ανδραβίδα παραδόθηκε μόνη της, όπως και άλλες πόλεις της Ήλιδας. Κατέλαβαν το Ποντικόκαστρο (στο Κατάκωλο), την Καλαμάτα και την Κορώνη (η Μεθώνη είχε ερημωθεί). Οι Έλληνες συνασπίστηκαν εναντίον του με αρχηγό τον Μιχαήλ Α΄ Άγγελο της Ηπείρου και τον αντιμετώπισαν στον ελαιώνα των Κούντουρων (βορειο-ανατολικά της Μεσσηνίας). Νίκησαν αποφασιστικά οι Φράγκοι. Ο μεγαλόσωμος και στιβαρός Δοξαπατρής υπερασπίστηκε ηρωικά το κάστρο του Αράκλοβου στην Αρκαδία, όπως και η κόρη του Μαρία. Έμεινε ο Σγουρός στην Κόρινθο, το Άργος και τη Ναυπλία, ο Ιωάννης Χαμάρετος στη Λακωνία, η Μονεμβασιά, οι Τσακωνες, οι Μηλιγγοί, κ.ά. Την Κορωνη κατέλαβε από τους Φράγκους η Βενετία με τον Πρεμαρίνι και τον γιο του Δανδόλου. Οι Φράγκοι διατήρησαν τα Αυτοκρατορικά προνόμια και επικύρωσαν τους τίτλους των γαιών όσων είχαν παραδοθεί, ενώ μοίρασαν ό,τι εδάφη κατέλαβαν.
Όμως οι Έλληνες της Θράκης ζήτησαν τη βοήθεια των Βουλγάρων. Ο βασιλιάς τους νίκησε και αιχμαλώτισε τον Βαλδουίνο, που απεβίωσε εγκάθειρκτος ένα έτος μετά τη στέψη του. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ερρίκος. Ο Βονιφάτιος έλυσε την πολιορκία της Ναυπλίας και έσπευσε στη Μακεδονία, όπου πάντρεψε την κόρη του Αγνή με τον Ερρίκο. Σε μία αψιμαχία με τους Βου΄λγαρους σκοτώθηκε και ο βονιφάτιος. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Δημήτριος, που ως ανήλικος επιτροπεύθηκε από τον Ομπέρτο κόμη του Μπιαντράτε (πόλης του Πεδεμοντίου). Στη Νίκαια είχαν καταφύγει ο Πατριάρχης και οι Αυλή της Κωνσταντινούπολης, στην Τραπεζούντα ο Αλέξιος Κομνηνός, εγγονός του Ανδρονίκου Α΄, ίδρυσε κράτος, καθώς και ο Μιχαήλ Α΄ (εξάδελφος των Ισαακίου Β΄ και Αλεξίου Γ΄) στην Ήπειρο. Ο τελευταίος, όταν έμαθε τη δυσαρέσκεια των Ελλήνων του θέματος Νικόπολης (Ηπείρου-Αιτωλοακαρνανίας) προς τον Ρωμαίο διοικητή τους, πήγε στην Άρτα. Βρήκε να έχει αποβιώσει, έτσι νυμφεύτηκε τη χήρα του Μελισσηνή και ανακηρύχθηκε ηγεμόνας της περιοχής, που περιελάμβανε τα Ιωάννινα, τη Λευκάδα και το Δυρράχιο.
== Επιπτώσεις ==
| |||