Λιμός της Βεγγάλης (1943): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''λιμός της Βεγγάλης του 1943''' ήταν ένας [[λιμός]] που ξέσπασε στην [[επαρχία της Βεγγάλης]] στην [[Βρετανικές Ινδίες|Βρετανική Ινδία]] (της οποίας τα εδάφη ανήκουν πλέον στο [[Μπανγκλαντές|Μπαγκλαντές]] και στην [[ανατολική Ινδία]]) κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Υπολογίζεται 2.1 με 3 εκατομμύρια άτομα πέθαναν από πείνα, [[ελονοσία]] και άλλες ασθένειες, οι οποίες επιδεινώθηκαν από τον [[Δυσθρεψία|υποσιτισμό]], την [[Ανταλλαγή πληθυσμών|εκτόπιση πληθυσμού]], τις ανθυγιεινές συνθήκες και την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης. Ο πληθυσμός της περιοχής ήταν 60.3 εκατομμύρια άτομα εκείνη την εποχή. Εκατομμύρια άτομα εξαθλιώθηκαν καθώς η κρίση επηρέασε σοβαρά την οικονομία και διατάραξε καταστροφικά την κοινωνία. Πολλές οικογένειες διαλύθηκαν, ενώ άνδρες πούλησαν τις μικρές φάρμες τους και εγκατέλειψαν την κατοικία τους για να εργαστούν ή για να ενταχθούν στον [[Βρετανικός Ινδικός Στρατός|Βρετανικό Ινδικό Στρατό]], ενώ πολλά γυναικόπαιδα έγιναν άστεγοι μετανάστες , οι οποίοι συχνά ταξίδευαν στην [[Καλκούτα]] ή σε άλλες μεγάλες πόλεις αναζητώντας οργανωμένη ανθρωπιστική βοήθεια.{{Sfnm|1a1=Famine Inquiry Commission|1y=1945a|1p=67|2a1=Greenough|2y=1980|2pp=227–228}} Συνήθως οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν τον λιμό ως [[Ανθρωπογενές|ανθρωπογενή]],{{Sfnm|1a1=A. Sen|1y=1976|2a1=A. Sen|2y=1981a}}, υποστηρίζοντας ότι οι έκτακτες [[Αποικισμός|αποικιακές]] πολιτικές για τον πόλεμο ήταν η αφορμή για την δημιουργία και για την επιδείνωση, στη συνέχεια, της κρίσης. Υπάρχει μια μειοψηφική άποψη ότι ο λιμός ήταν αποτέλεσμα φυσικών αιτίων.{{Sfnm|1a1=Bowbrick|1y=1986|2a1=Tauger|2y=2003}}

Η χρηματοδότηση της στρατιωτικής κλιμάκωσης οδήγησε σε πολεμικό πληθωρισμό, καθώς χιλιάδες αγρότες έβλεπαν την γη τους να απαλλοτριώνεται. Πολλοί εργάτες αμείβονταν με χρήματα και όχι με κάποιο τμήμα της συγκομιδής.{{Sfn|Greenough|1980|p=212}} Όταν οι τιμές αυξήθηκαν απότομα, οι μισθοί απέτυχαν να αυξηθούν παρομοίως, με αποτέλεσμα να υπάρξει πτώση των πραγματικών μισθών και στην ικανότητα των αγροτών να αγοράσουν τρόφιμα. Κατά τη διάρκεια της Ιαπωνικής κατοχής της Βιρμανίας, πολλές εισαγωγές ρυζιού χάθηκαν καθώς οι προμήθειες της αγοράς και τα συστήματα μεταφοράς της περιοχής διαταράχθηκαν από το κάψιμο γης ως απάντηση των Βρετανών στους Ιάπωνες. Το [[Βεγγαλικό Εμπορικό Επιμελητήριο]] (αποτελούμενο κυρίως από Βρετανικές επιχειρήσεις),{{Sfn|Mukerjee|2010|p=95}} με την έγκριση της [[Κυβέρνηση της Βεγγάλης|Κυβέρνησης της Βεγγάλης]], σχεδίασε ένα Σχέδιο Διανομής Τροφίμων για την παροχή υψηλότερων ποσοτήτων αγαθών και υπηρεσιών σε ρόλους υψηλής σημασίας όπως είναι οι ένοπλες δυνάμεις, οι πολεμικές βιομηχανίες και οι κυβερνητικοί υπάλληλοι, ώστε να μη εγκαταλείψουν τη θέση τους.{{Sfn|Famine Inquiry Commission|1945a|p=30}} Αυτοί οι παράγοντες συνδυάστηκαν με περιορισμό της πρόσβασης σε σιτηρά: οι εγχώριες πηγές περιορίζονταν από τους έκτακτους διαεπαρχιακούς φράκτες εμπορίου, ενώ η βοήθεια από την [[Κυβέρνηση Πολέμου του Τσώρτσιλ]] ήταν περιορισμένη δήθεν λόγω έλλειψης ναυτιλιακών γραμμών λόγω του πολέμου. Άλλες αιτίες του λιμού ήταν οι μεγάλες φυσικές καταστροφές στην νοτιοδυτική Βεγγάλη (ένας [[Πεδίο χαμηλού βαρομετρικού|κυκλώνας]], παλιρροϊκά κύματα και πλημμύρες, καθώς και μια ασθένεια που έπληττε τις καλλιέργειες ρυζιού). Η σχετική επίδραση του κάθε παράγοντα στον αριθμό των θανάτων είναι θέμα αντιπαράθεσης. Η Βεγγάλη είναι ιδιαίτερα πεδινή περιοχή και είναι επιρρεπής σε πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές.

Η επαρχιακή κυβέρνηση αρνήθηκε ότι η επαρχία υπέφερε από λιμό ενώ η ανθρωπιστική βοήθεια ήταν αναποτελεσματική στους χειρότερους μήνες της κρίσης. Η κυβέρνηση αρχικά προσπάθησε να επηρεάσει την τιμή του [[Ρύζι|ρυζιού]], αλλά εντέλει δημιούργησε μια [[μαύρη αγορά]] η οποία ενθάρρυνε τους πωλητές να παρακρατήσουν τα αποθέματά τους, οδηγώντας σε υπερπληθωρισμό από την [[κερδοσκοπία]] και την [[συσσώρευση πόρων]] αφού οι έλεγχοι εγκαταλείφθηκαν. Η βοήθεια προς τον πληττόμενο λαό αυξήθηκε σημαντικά, όταν ο Βρετανικός Ινδικός Στρατός ανέλαβε τον έλεγχο της χρηματοδότησης τον Οκτώβριο του 1943. Ωστόσο αποτελεσματική βοήθεια για τον λαό ήρθε μετά από μια πολύ αποδοτική σοδειά τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Οι θάνατοι από πείνα μειώθηκαν, ωστόσο το 1944 κατεγράφησαν πάνω από τους μισούς θανάτους από λιμό, λόγω ασθενειών αυτή τη φορά, αφού η κρίση [[Διατροφική ασφάλεια|διατροφικής ασφάλειας]] είχε κοπάσει.{{Sfnm|1a1=A. Sen|1y=1977|1p=36|2a1=A. Sen|2y=1981a|2pp=55, 215}}