Πινακοθήκη Κουρτώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ σήμανση για έλλειψη παραπομπών
μ μ.επιμέλεια
Γραμμή 4:
 
==Ιστορικό ίδρυσης==
Το 1932, ο Σάμιουελ Κουρτώ (Samuel Courtauld, 1876 – 19471876–1947), ένας βιομήχανος υφασμάτων και φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης, ο υποκόμης Λη του Φαίαρχαμ (Lee of Fareham, 1868 – 19471868–1947) και ο ιστορικός της Τέχνης Ρόμπερτ Ουίτ (Robert Witt), ίδρυσαν το Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ.
 
Το 1932, ο Σάμιουελ Κουρτώ (Samuel Courtauld, 1876 – 1947), ένας βιομήχανος υφασμάτων και φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης, ο υποκόμης Λη του Φαίαρχαμ (Lee of Fareham, 1868 – 1947) και ο ιστορικός της Τέχνης Ρόμπερτ Ουίτ (Robert Witt), ίδρυσαν το Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ.
 
Η πινακοθήκη του ινστιτούτου απαρτίστηκε από τις συλλογές των ιδρυτών Κουρτώ (διάσημα έργα των Γάλλων εμπρεσιονιστών και μετεμπρεσιονιστών ζωγράφων), Λη (έργα των μεγάλων αναγεννησιακών δασκάλων) και Ουίτ (επίσης Παλαιοί Δάσκαλοι και σχέδια Άγγλων ζωγράφων). Στα κατοπινά χρόνια, η πινακοθήκη πλουτίστηκε με τη δωρεά της συλλογής του Άγγλου ζωγράφου Ρότζερ Φράυ (Fry, 1866 – 1934), με πίνακες Γάλλων και άλλων ζωγράφων που έδρασαν πριν από τον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και με το κληροδότημα Gambier – Parry, με λαμπρά έργα Ιταλών ζωγράφων του 14ου και 15ου αιώνα.
Γραμμή 11 ⟶ 10 :
==Οι συλλογές ζωγραφικής==
{{κύριο|Κατάλογος έργων της Πινακοθήκης Κουρτώ}}
 
[[Αρχείο:Paul Cézanne, Les joueurs de carte (1892-95).jpg|thumb|righjt|300px|"Οι χαρτοπαίκτες" (1892-95) του [[Πωλ Σεζάν]]]]
Μεταξύ των πιο αξιόλογων έργων του Ινστιτούτου Τέχνης Κουρτώ περιλαμβάνονται η αριστουργηματική «''Στέψη της Παρθένου''» (περ. 1390/91) του Ιταλού ζωγράφου από τη Σιένα [[Λορέντσο Μόνακο]] (Lorenzo Monaco, περ. 1370 – 1425), «''Αδάμ και Εύα''» (1526) του [[Λούκας Κράναχ]] (Cranach, 1472 – 1553), «''Η Παναγία με το Βρέφος''» (1525 -1527) του [[Παρμιτζιανίνο]] (Parmigianino, 1503 – 1540) και η «''Αποκαθήλωση''» του [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς|Ρούμπενς]] (Rubens, 1577 – 1640), που είχε αποτελέσει πρότυπο για το ίδιο έργο που υπάρχει στο μεγάλο βωμό του καθεδρικού ναού της [[Αμβέρσα]]ς.
 
Η τόσο αντιπροσωπευτική συλλογή με έργα της ιμπρεσιονιστικής και μεταϊμπρεσιονιστικής γαλλικής τέχνης, που κατέχει το Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ, περιλαμβάνει: «''Γυναίκα στο παράθυρο''» (1875 – 1878) του [[Εντγκάρ Ντεγκά]] (Degas, 1834 – 1917), «''Μπαρ στο Φολί – Μπερζέρ''» (1882) του [[Εντουάρ Μανέ]] (Manet, 1832 – 1883), «''Τοπίο στην Αρλ''» (1889) και «''Αυτοπροσωπογραφία με κομμένο αυτί''» (1889) του [[Βίνσεντ βαν Γκογκ]] (Van Gogh, 1853 – 1890), «''Νέα γυναίκα που πουδράρεται''» (1890) και «''Γέφυρα στο Κουρμπεβουά''» (1886 – 1887) του [[Ζωρζ Σερά]] (Seurat, 1859 – 1891), «''Η Ζαν Αβρίλ με γάντια''» (1893) και «''Στο σεπαρέ του “Rat Mort”»'' (1899) του [[Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ]] (Toulouse-Lautrec, 1864 – 1901), «''Te Rerioa''» (1897) και «''Ποτέ πια – Nevermore''» (1897) του [[Πωλ Γκωγκέν]] (Gauguin, 1848 – 1903), «''Οι χαρτοπαίκτες''» (1892-95), «''Ο άνθρωπος με το τσιμπούκι''» (περ. 1892), «''Νεκρή φύση με ερωτιδέα''» (1895), «''Το βουνό Σαιντ-Βικτουάρ''» και «''Η [[λίμνη τηςτου Αννεσύ]]''» (1896) του [[Πωλ Σεζάν]] (Cezanne, 1839 – 1906), «''Το θεωρείο''» (1874), «''Πορτρέτο του Αμπρουάζ Βολάρ''» (1908), «''Γυναίκα που δένει τα κορδόνια της''» (περ. 1916) και το μπρούντζινο γλυπτό «''Η πλύστρα''» (La Laveuse) του [[Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ]] (Renoir, 1841 – 1919), «''Γυμνό καθισμένο''» (περ. 1914) του [[Αμεντέο Μοντιλιάνι]] (Modigliani, 1884 – 1920) κ. ά.
 
 
==Πηγές==
Γραμμή 21 ⟶ 20 :
* Σοφία Σφήκα: "''Οι πρωτεύουσες της Ευρώπης: Λονδίνο, Οξφόρδη και Καίμπριτζ''", σελ. 56 – 57, 'Εκδοση: Γραφείο Διοικητικών και Οικονομικών Μελετών και Εκδόσεων ΕΠΕ, Αθήνα, 1981.
* «ΛΟΝΔΙΝΟ» (Οδηγοί του Κόσμου), σελ. 117: «''Πινακοθήκη Ινστιτούτου Κουρτό''», Εκδόσεις Καθημερινή/Dorling Kindersley Ltd (ελληνική έκδοση), Αθήνα, 1998.
 
 
{{DEFAULTSORT:Κουρτω}}
 
[[Κατηγορία:Εκπαιδευτικά ιδρύματα στο Λονδίνο]]
[[Κατηγορία:Μουσεία τέχνης στην Αγγλία]]