Κάρλο Τζελόζο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{Πληροφορίες
|όνομα = Κάρλο Τζελόζο
|γέννηση = 20 Αυγούστου 1879
|θάνατος = {{ηθηλ|1957|07|23|1879|08|20}}
|εικόνα = [[Αρχείο:Carlo Geloso.jpg|250px]]
|τόπος γέννησης = [[Παλέρμο]], [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]]
|τόπος θανάτου = [[Ρώμη]], [[Ιταλία]]
|χώρα = {{flag|Kingdom of Italy|Βασίλειο της Ιταλίας}}
|κλάδος = [[Ιταλικός Βασιλικός Στρατός]]
|εν ενεργεία = 1898–1943, 1947
|βαθμός = Στρατηγός
|μονάδες = [[21η Μεραρχία Πεζικού Γρεναδιέρων Σαρδηνίας]]<br>[[XXVI Σώμα Στρατού (Ιταλία)|XXVI Σώμα Στρατού]]<br>[[11η Στρατιά Ιταλίας]]
}}
Ο '''Κάρλο Τζελόζο''' ([[Ιταλική γλώσσα|ιταλικά]]: '''Carlo Geloso''', 20 Αυγούστου 1879 - 23 Ιουλίου 1957) ήταν [[Ιταλός]] στρατηγός κατά τη διάρκεια του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]]. Το 1939, ανέλαβε τη διοίκηση των Ιταλικών Δυνάμεων στην Αλβανία. Την επόμενη χρονιά. κατά τη διάρκεια του [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941)|Ελληνοϊταλικού Πολέμου]], τέλεσε ανώτατος διοικητής της [[11η Στρατιά Ιταλίας|11ης Στρατιάς της Ιταλίας]]. Ήταν διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων κατοχής στην Ελλάδα από το 1941 μέχρι το 1943. Όταν η Ιταλία εντάχθηκε στους Συμμάχους, ο Τζελόλο κρατήθηκε ως [[αιχμάλωτος πολέμου]] από τους Γερμανούς και μετά τη γερμανική παράδοση, κρατήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα από τους Σοβιετικούς και αφέθηκε ελεύθερος το 1946.
==Βιογραφία==
Γεννημένος στο [[Παλέρμο]] στις 20 Αυγούστου 1879 με γονείς τους Μποναβεντούρα Τζελόζο και Φορτουνάτα Μπούρτζιο ντι Βιλανόβα,{{sfn|Massignani|1999}} ο Κάρλο Τζελόζο μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία Πυροβολικού και Μηχανικών του [[Τορίνο]] στις 27 Οκτωβρίου 1898. Μετά την αποφοίτηση, έλαβε στις 26 Αυγούστου 1901 τη θέση του ανθυπολοχαγού του πυροβολικού και συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Εφαρμογών Πυροβολικού και Μηχανικών του Τορίνο. Αποφοίτησε το 1903 και προάχθηκε σε υπολοχαγό στις 11 Αυγούστου,{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=396}} ενώ διορίστηκε στο 3ο Φρούριο του Πυροβολικού Συντάγματος. Στις 28 Δεκεμβρίου 1907, παντρεύτηκε την Άντζελα Ροκάλια και τον Απρίλιο του 1909 μεταφέρθηκε στο 15ο Πεδίο Πυροβολικού Συντάγματος. Το 1910, ολοκλήρωσε με επιτυχία το μάθημα γενικού προσωπικού στο Τορίνο και στις 30 Νοεμβρίου 1911, προάχθηκε σε λοχαγό κατά επιλογή (δηλαδή πριν την κανονική περίοδο προαγωγής). Μέχρι το 1912 υπηρέτησε στο προσωπικό των Εδαφικών Στρατιωτικών Τμημάτων της [[Ρώμη]]ς και στη συνέχεια στη [[Νάπολη]].{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=396}} Τον Ιούλιο του 1912, αναχώρησε για την [[Ιταλική Τριπολιτία|Τριπολιτία]] για τη δημιουργία επιτροπής για το Ιταλικό εκστρατευτικό σώμα στη Ζουάρα. Επέστρεψε στην Ιταλία στις 5 Αυγούστου, αλλά παρέμεινε διοικητής της επιτροπής μέχρι τον Απρίλιο του 1914, οπότε και διορίστηκε στο 9ο Φρούριο του Πυροβολικού Συντάγματος.{{sfn|Massignani|1999}}
===Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος===
Μετά την είσοδο της Ιταλίας στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], ο Τζελόζο στάλθηκε για να υπηρετήσει σε θέση προσωπικού στο μέτωπο των [[Ιουλιανές Άλπεις|Ιουλιανών Άλπεων]] και στις 9 Νοεμβρίου 1915 προάχθηκε σε ταγματάρχη.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=396}} Τον Μάιο του 1916, διορίστηκε επικεφαλής της 31ης Μεραρχίας Πεζικού και η συμμετοχή του με τη μεραρχία στην [[Έκτη Μάχη του Ιζόντσο]], του χάρισε το πρώτο [[Ασημένιο Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας]].{{sfn|Massignani|1999}} Τον Φεβρουάριο του 1917, μεταφέρθηκε στο γενικό προσωπικό. Τον Μάιο κέρδισε το δεύτερο Ασημένιο Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας για τη συμμετοχή του στη [[Δέκατη Μάχη του Ιζόντσο]] στην περιοχή του Μπόσκο Μάλο-Ποντ Χορίτε και, στις 31 Μαΐου, προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη.{{sfn|Massignani|1999}} Ως επικεφαλής της 65ης Μεραρχίας Πεζικού από τον Ιούλιο, πολέμησε στην [[Ενδέκατη Μάχη του Ιζόντσο]] στην περιοχή Μέσνιακ, κερδίζοντας το τρίτο του Ασημένιο Μεταλλιο, κι έπειτα στην καταστροφική [[Μάχη του Καπορέττο]].{{sfn|Massignani|1999}} Από τον Απρίλιο του 1918 ήταν επικεφαλής της 34ης Μεραρχίας Πεζικού. Η οργανωτική του ικανότητα αναγνωρίστηκε τον Σεπτέμβριο κι έλαβε το βραβείο του ιππότη στο [[Στρατιωτικό Τάγμα της Σαβοΐας]].{{sfn|Bregantin|2010|pp=396–397}} Μετά την ανακωχή, πέρασε κάποιο διάστημα στην περιοχή [[Τονάλε]]-[[Λίμνη Γκάρντα|Γκάρντα]] πριν πάρει τη θέση του διοικητή στην [[Πάντοβα]] κι έπειτα στη φρουρά της Ρώμης και του γενικού επιτελείου.{{sfn|Massignani|1999}}
===Περίοδος μεσοπολέμου===
Παρά τη διακεκριμένη, αν όχι ασυνήθιστη, καριέρα του, από τις 20 Ιουλίου 1920 μέχρι τις 7 Μαρτίου 1925 υποβιβάστηκε σε «Ειδική Βοηθητική Θέση», μία ειδική διευθέτηση που είχε ως σκοπό τη διαχείριση του μεγάλου αριθμού των αξιωματικών μετά το τέλος του πολέμου.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=397}} Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στις 4 Μαΐου 1921 έγινε μέλος του Ιταλικού Φασιστικού Κινήματος και στις 31 Δεκεμβρίου 1924 προάχθηκε σε συνταγματάρχη.{{sfn|Massignani|1999}}
Το 1925 και κατά την επιστροφή του στην ενεργό δράση, διορίστηκε στη Γενική Γραμματεία της Ανώτατης Επιτροπής Άμυνας όπου, τον Φεβρουάριο του 1926. έγινε επικεφαλής της υπηρεσίας.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=397}} Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι την 1η Μαρτίου 1928, οπότε και στάλθηκε να διοικήσει το 6ο Βαρύ Πεδίο Πυροβολικού Συντάγματος.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=397}}
Στις 25 Ιανουαρίου 1931 προάχθηκε σε ταξίαρχο και τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, επέστρεψε στη Ρώμη ως επικεφαλής προσωπικού του VIII Σώματος Στρατού. Έπειτα, το 1933, υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολικού του III Σώματος Στρατού στο [[Μιλάνο]] και στη συνέχεια, διορίστηκε ως ενεργός επικεφαλής του X Σώματος Στρατού στη [[Νάπολη]] και του VI Στρατού Σώματος στην [[Μπολόνια]] το 1934 και 1935 αντίστοιχα.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=398}} Στις 25 Νοεμβρίου 1935, διορίστηκε στην υψηλού κύρους και περιζήτητη θέση του διοικητή της [[21η Μεραρχία Πεζικού Γρεναδιέρων Σαρδηνίας|21ης Μεραρχίας Πεζικού Γρεναδιέρων της Σαρδηνίας]] (''Granatieri di Sardegna'') στη Ρώμη.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=398}}
===Αιθιοπία και Αλβανία===
Τον Μάρτιο του 1936 στάλθηκε στην [[Ιταλική Σομαλιλάνδη]] για να διοικήσει το Ειδικό Τμήμα Πεζικού «Λάγκι» κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Ιταλο-Αιθιοπικός Πόλεμος|Β΄ Ιταλο-Αιθιοπικού Πολέμου]]. Εκεί κατέλαβε την περιοχή των λιμνών του ισημερινού και νίκησε τον Αιθίοπα [[Ντέστα Ντάμτου]]. Τον Οκτώβριο του 1936, έγινε κυβερνήτης της περιοχής, σημερινό κυβερνείο Γκάλα-Σιντάμο, καθώς και διοικητής της τοπικής Ιταλικής φρουράς. Για τις υπηρεσίες του προάχθηκε τον Δεκέμβριο σε στρατηγό τμήματος κι έλαβε μία επιπλέον διάκριση Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1938.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=398–399}} Η βίαιη καταστολή της Αιθιοπικής αντίστασης, ειδικά μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του αντιβασιλέα [[Ροδόλφο Γκραζιάνι]] τον Φεβρουάριο του 1937, οδήγησε την κυβέρνηση της Αιθιοπίας να τον συμπεριλάβει στον κατάλογο των εγκληματιών πολέμου και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να τον εκδώσει στην Αιθιοπία μετά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]].{{sfn|Massignani|1999}}
Το 1938 επέστρεψε στη Ρώμη όπου μέχρι τις 3 Αυγούστου ήταν Επίτιμος Κυβερνήτης του Γκάλα-Σιντάμο, αλλά το 1939 προάχθηκε σε στρατηγό του Σώματος Στρατού και στάλθηκε να διοικήσει το Σώμα Στρατού Μπαρί. Τον Οκτώβριο στάλθηκε να διοικήσει αρχικά το VII Σώμα Στρατού στην [[Τεργέστη]] και μετέπειτα, την 1η Δεκεμβρίου, το [[XXVI Σώμα Στρατού (Ιταλία)|XXVI Σώμα Στρατού]], το οποίο περιελάμβανε την Ιταλική φρουρά στην [[Ιταλικό Προτεκτοράτο της Αλβανίας (1939-1943)|κατεχόμενη τότε από Ιταλούς Αλβανία]].{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=399}}
Ο Τζελόζο παρέμεινε στην Αλβανία μέχρι τις 6 Ιουνίου 1940. Κατά τη διάρκεια της θητείας του σχεδίαζε να επιτεθεί στην Ελλάδα και στοιχεία των σχεδίων του χρησιμοποιήθηκαν στη μετέπειτα [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα]] αλλά, κάτω από τις συνθήκες και τις δυνάμεις που θα συμμετείχαν σε αυτήν, πολύ διαφοροποιημένα από αυτό που είχε οραματιστεί.{{sfn|Bregantin|2010|p=399}} Αν και ικανός οργανωτής, ήταν αβοήθητος στους παρασκηνιακούς πολιτικούς ελιγμούς που χαρακτήριζαν το Φασιστικό καθεστώς. Στις 23 Απριλίου 1941, μετά τη διαφωνία του με τον [[Γκαλεάτσο Τσιάνο]], Υπουργό Εξωτερικών και φυσικό κληρονόμο του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]], κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης για πιθανό πόλεμο με την Ελλάδα, αντικαταστάθηκε από τον [[Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα]].{{sfn|Massignani|1999}}
===Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και κατοχή της Ελλάδας===
Η είσοδος της Ιταλίας στον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] τον βρήκε επικεφαλής του Τρίτου Ιταλικού Τάγματος, αλλά στις 15 Νοεμβρίου 1940 επέστρεψε στην Αλβανία για να αναλάβει τη διοίκηση του νεοσυσταθεν Ενδέκατου Ιταλικού Τάγματος στον εν εξελίξει πόλεμο κατά της Ελλάδας.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=399}} Τον Σεπτέμβριο του 1941, μετά τη [[γερμανική εισβολή στην Ελλάδα]] και την έναρξη της [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχής στη χώρα]], ονομάστηκε Ανώτατος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων στην Ελλάδα, ενώ παρέμεινε διοικητής του Ενδέκατου Τάγματος. Διατήρησε και τις δύο θέσεις μέχρι την απόλυσή του τον Μάιο του 1943. Τον Οκτώβριο του 1942, προάχθηκε σε στρατηγό.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=399}}
Η θητεία του στην Ελλάδα προσέλκυσε επικρίσεις από πολλές πλευρές. Οι Έλληνες ως ήταν φυσικό τον μισούσαν ως τον επικεφαλής διοικητή των Ιταλικών δυνάμεων κατοχής και επέδειξαν βαρβαρότητα κατά τις αντιστασιακές επιχειρήσεις, αφού λάμβαναν υπόψη πως και οι Γερμανοί σύμμαχοι των Ιταλών τον θεωρούσαν «αδύναμο» και αναποτελεσματικό, παρά τη φήμη που είχε ως αφοσιωμένος οπαδός των [[Δυνάμεις του Άξονα|Δυνάμεων του Άξονα]]. Ο Τζελόζο εναντιώθηκε στα αιτήματα των Γερμανών για πιο σκληρά αντίποινα, και μάλιστα εναντιώθηκε στις απαιτήσεις για εφαρμογή διακριτικών μέτρων εναντίον των Ελλήνων Εβραίων στην Ιταλική ζώνη κατοχής.{{sfn|Massignani|1999}} Από την άλλη, την άνοιξη του 1943, ο Τζελόζο ενέκρινε τον θεσμό της συλλογικής τιμωρίας εναντίον του άμαχου πληθυσμού ως αντίποινα στις αντιστασιακές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων και μέτρων όπως «από αέρος βομβαρδισμοί και πυροβολισμοί με πολυβόλα», «λεηλασία των προμηθειών φαγητού» και «απέλαση των αρχηγών των χωριών και όλων των αντρών που απάρτιζαν τα κοινοτικά συμβούλια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Αυτή η διαταγή οδήγησε στο διάστημα των επόμενων μηνών σε μία σειρά θηριωδιών, όπως [[Σφαγή του Δομένικου|η σφαγή ή ολοκαύρωμα του Δομένικου]].<ref>{{cite journal|first=Lidia |last=Santarelli |year=2004 |title=Muted violence: Italian war crimes in occupied Greece |journal=Journal of Modern Italian Studies |volume=9 |issue=3 |pages=280–299 |doi=10.1080/1354571042000254728}}</ref>
Την ίδια στιγμή, η σχέση του με τους Γερμανούς γινόταν όλο και πιο τεταμένη, καθώς φρουρούσε με ζήλο τα Ιταλικά προνόμια στην Ελλάδα εναντίον της Γερμανικής καταπάτησης, ειδικά μετά το διορισμό του συνταγματάρχη [[Αλεξάντερ Λερ]] ως τον Γερμανό επικεφαλής στις νοτιοανατολικές περιοχές τον Δεκέμβριο του 1942. Αυτός ο διορισμός ήρθε ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης της κατάστασης στο Βόρειο Αφρικανικό μέτωπο, κάτι το οποίο έκανε την απόβαση Συμμάχων στην Ελλάδα όλο και πιο πιθανή. Οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν εμπιστεύονταν την ικανότητα των Ιταλών να αντικρούσουν μία τέτοια επίθεση, άρχισαν να μετακινούν περισσότερους από τους δικούς τους στρατιώτες στην Ελλάδα και προσπάθησαν να αντικαταστήσουν τους Ιταλούς σε μερικές στρατηγικές περιοχές, όπως η Αθήνα και ο [[Σιδηρόδρομος Αθηνών-Θεσσαλονίκης]], με την αιτιολογία πως με αυτόν τον τρόπο καθιστούσαν διαθέσιμα επιπλέον Ιταλικά στρατεύματα για την άμυνα στη Δυτική Ελλάδα. Ο Τζελόζο αρνήθηκε κατηγορηματικά να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο και πρότεινε πως οποιαδήποτε επιπλέον στρατιωτική Γερμανική δύναμη φτάσει στην Ελλάδα, θα πρέπει να βρίσκεται υπό τις δικές του διαταγές. Με την υποστήριξη της Ιταλικής ανώτατης διοίκησης, η κατάσταση δεν επιλύθηκε, με τον Τζελόζο να προτείνει μέχρι και τη δημιουργία μίας «Ανατολικής Στρατιωτικής Ομάδας», η οποία θα περιελάμβανε όλες τις Ιταλικές δυνάμεις που βρίσκονταν στις κατεχόμενες περιοχές των Βαλκανίων και της οποίας θα ήταν επικεφαλής ο ίδιος, ως αντιστάθμισμα των δυνάμεων των οποίων ήταν επικεφαλής ο Λερ.{{sfn|Bregantin|2010|pp=319–333}}
Αν και ο επικεφαλής του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου, [[Ούγκο Καβαλλέρο]], του απέδιδε μεγάλους επαίνους ως «ίσως ο καλύτερος από τους στρατηγούς μας, τεχνικά προετοιμασμένος, ενεργητικός και με τακτ», ο Τζελόζο απολύθηκε στις 3 Μαΐου 1943 και τέθηκε υπό τη διάθεση του Υπουργείου Πολέμου. Ο πιθανότερος λόγος της απόλυσής του ήταν η τελευταία του διαφωνία με τον Λερ σε μία συνάντηση που έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν την απόλυση. Ο Λερ απαίτησε από τους Ιταλούς μία σειρά μέτρων για τον περιορισμό της επέκτασης του κινήματος της [[Εθνική Αντίσταση (Ελλάδα)|Εθνικής Αντίστασης]], συμπεριλαμβανομένων και των συλλήψεων αξιωματικών του Ελληνικού στρατού, της κατάσχεσης όλων των ραδιοφωνικών σταθμών και της παράδοσης όλων των Εβραίων που βρίσκονταν στην Ιταλική ζώνη στον έλεγχο των Γερμανών.{{sfn|Massignani|1999}}
===Φυλάκιση, απελευθέρωση και τελευταία χρόνια===
Στις 20 Ιουνίου 1943, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, τοποθετήθηκε στο αποθεματικό του στρατού, αλλά ανακλήθηκε για να υπηρετήσει στο Υπουργείο του Πολέμου. Τις μέρες πριν την [[ανακωχή του Κασίμπιλε]], τέθηκε ως διοικητής των στρατευμάτων που προορίζονταν να υπερασπιστούν τη Ρώμη, αλλά στην πραγματικότητα δεν έδωσε ποτέ κάποια εντολή σε πεδίο μάχης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς στις 23 Σεπτεμβρίου και στάλθηκε σε ένα Όφλαγκ{{efn|Στρατόπεδο συγκέντρωσης αξιωματικών αιχμαλώτων πολέμου}} στην πόλη Σκόκι. Απελευθερώθηκε με την άφιξη των στρατιωτών του [[Κόκκινος Στρατός|Κόκκινου Στρατού]], στάλθηκε στο [[Χάρκοβο]] και κατόπιν, στις 9 Οκτωβρίου 1945, επέστρεψε στην Ιταλία.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=400}} Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Τζελόζο έγραψε στον τότε Υπουργό Πολέμου της [[Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία|Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας]] (RSI), [[Ροντόλφο Γκρατσιάνι]], ζητώντας του να μεσολαβήσει για την ασφαλή απελευθέρωσή του. Ωστόσο, δεν φαίνεται να είχε ενταχθεί στην RSI.{{sfn|Bregantin|2010|p=401}} Με την επιστροφή του στην Ιταλία, του ζητήθηκε να συντάξει έναν κατάλογο με τα ονόματα των συντρόφων του και των συνεργατών τους που βρίσκονταν σε αιχμαλωσία.{{sfn|Bregantin|2010|p=401}}
Την 1η Φεβρουαρίου 1946 τέθηκε σε άδεια, αλλά ανακλήθηκε για να υπηρετήσει προσωρινά από τις 27 Απριλίου μέχρι τις 30 Ιουνίου 1947. Στις 28 Μαΐου 1947, με την Ιταλική μοναρχία να [[Ιταλικό δημοψήφισμα του 1946|έχει καταργηθεί την προηγούμενη χρονιά]], έδωσε όρκο πίστης στη νέα [[Ιταλία|Ιταλική Δημοκρατία]]. Την 1η Μαΐου 1954, λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, τέθηκε σε μόνιμη άδεια και απεβίωσε περίπου τρία χρόνια αργότερα, στις 23 Ιουλίου 1957, στη Ρώμη.{{sfn|Massignani|1999}}{{sfn|Bregantin|2010|p=401}}
==Σημειώσεις==
{{notelist}}
==Παραπομπές==
<references />
==Πηγές==
* {{cite thesis | last = Bregantin | first = Lisa | title = L’occupazione dimenticata. Gli italiani in Grecia 1941-1943 | type = PhD | language = Ιταλικά | publisher = Università Ca’ Foscari di Venezia | year = 2010 | url = http://dspace.unive.it/handle/10579/970 | ref=harv}}
* {{DBI | first = Alessandro | last = Massignani | title = GELOSO, Carlo | volume = 53 | url = http://www.treccani.it/enciclopedia/carlo-geloso_(Dizionario-Biografico)/}}
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
Γραμμή 13 ⟶ 65 :
{{Authority control}}
{{Portal bar| Βιογραφίες | Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος}}
{{DEFAULTSORT:Τζελοζο, Καρλο}}
| |||