Χρήστης:Kostisl/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: Αναιρέθηκε |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: Αναιρέθηκε |
||
Γραμμή 23:
Το [[1445]], αμέσως μετά τη [[Σύνοδος Φλωρεντίας|Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας]] (1439), ο [[Πάπας Ευγένιος Δ΄]] διέταξε τον επίσκοπο του Καστέλλο, Lorenzo Giustiniani, να επιτρέψει στους Έλληνες ιερείς να τελούν την Ευχαριστία χωρίς εμπόδια, κατά το βυζαντινό τυπικό, τόσο στην [[Άγιος Βλάσιος Βενετίας|εκκλησία του Αγίου Βλασίου]] (''San Biagio''), όσο και αλλού<ref name=":103" />. Μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]] το 1453, η φυγή Ελλήνων προς την Βενετία αυξήθηκε περαιτέρω και ο αριθμός των προσφύγων αυξανόταν όσο επεκτεινόταν η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]], με αποτέλεσμα οι Έλληνες να γίνουν η πιο σημαντική ξένη πληθυσμιακή ομάδα στην πρωτεύουσα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας. Έτσι, το 1479, ο συνολικός πληθυσμός των Ελλήνων αριθμούσε περί τους 4.000 άτομα<ref name="ellenico">Storia della comunità ortodossa στο: Istituto Ellenico</ref>, ενώ ολόκληρος ο πληθυσμός της πόλης υπολογιζόταν στους 150.000 ψυχές<ref>I Greci a Venezia e la loro posizione religiosa nel XV secolo, Studio su documenti veneziani, σελ. 108</ref>.
Με την αύξηση του πληθυσμού των Ελλήνων, μεγάλωσαν και οι ανάγκες τέλεσης λατρείας με το βυζαντινό τυπικό, η οποία ως τότε τελούνταν μόνο στη μικρή εκκλησία του San Biagio, η οποία ήταν συγχρόνως και λατινική εκκλησία. Έτσι, οι Έλληνες ζήτησαν από την Γαληνοτάτη και τον Πάπα να τους δοθεί άδεια να χτίσουν μια εκκλησία, στην οποία θα λειτουργούσαν σύμφωνα με τα ανατολικά έθιμα<ref name=":103" />. Οι Έλληνες τότε δεν θεωρούνταν πλέον σχισματικοί, αλλά ενωμένοι με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι οποίοι απλώς ασκούσαν την λατρεία σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό<ref name=":104">I Greci a Venezia
[[File:Venezia - Chiesa di S.Biagio.JPG|thumb|right|230px|Ο ναός του Αγίου Βλασίου στη Βενετία]]
| |||