Απελευθέρωση των δουλοπάροικων του 1861: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Μεταρρύθμιση Απελευθέρωσης του 1861 στην Ρωσία''' (Ρωσικά: Крестьянская реформа 1861 год, ''ΚρεστάνσκαγιαΚρεστιάνσκαγια ρεφόρμα 1861 γκότα'', κατά λέξη: “η αγροτική μεταρρύθμιση του 1861”) ήταν η πρώτη και πιο σημαντική των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που έγιναν στη διάρκεια της βασιλείας (1855-1881) του Αυτοκράτορα [[Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρου Β΄ της Ρωσίας]]. Η μεταρρύθμιση κατάργησε ουσιαστικά την δουλοπαροικία σε όλη την Ρωσική Αυτοκρατορία.

[[Αρχείο:Reading of the Manifest (Liberation of peasants) - Kustodiev, 1907.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Ένας πίνακας του 1907, του [[Μπορίς Κουστόντιεφ|Μπόρις Κουστόντιεφ]], που απεικονίζει Ρώσους δουλοπάροικους να ακούνε την διακήρυξη του Μανιφέστου της Απελευθέρωσης του 1861.]]

}}</ref> Οι δουλοπάροικοι κατέκτησαν τα πλήρη δικαιώματα των ελεύθερων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων να παντρεύονται χωρίς συναίνεση, να έχουν ιδιοκτησία και επάγγελμα. Το Μανιφέστο καθόριζε ότι οι αγρότες θα μπορούσαν να αγοράσουν την γη από τους γαιοκτήμονες. Οι δουλοπάροικοι των νοικοκυριών επηρεάστηκαν λιγότερο : κέρδισαν μόνο την ελευθερία τους και όχι γη.

Η ανάγκη για επείγουσα μεταρρύθμιση ήταν πλήρως κατανοητή στην Ρωσία του 19ου αιώνα. Μεγάλη υποστήριξη γι’ αυτή προήλθε από τα πανεπιστήμια, συγγραφείς και άλλους πνευματικούς κύκλους. Διάφορα προγράμματα μεταρρυθμίσεων απελευθέρωσης ετοιμάστηκαν από τους [[Μιχαήλ Σπεράνσκι]], [[Νικολάι Μορντβίνοφ]] και [[Πάβελ Κισελιόφ]]. Ωστόσο, η συντηρητική ή αντιδραστική αριστοκρατία ματαίωσε τις προσπάθειές τους. Στα Δυτικά κυβερνεία (''γκουμπέρνια'') η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στις αρχές του αιώνα. Στο Βασίλειο της Πολωνίας, η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί πριν γίνει Ρωσική (από τον [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα]] το 1807). Η δουλοπαροικία είχε καταργηθεί στο Κυβερνείο της Εσθονίας το 1816, στην [http://greek_greek.enacademic.com/221636/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7 [Κουρλάνδη]] το 1817 και στην [[Δουκάτο της Λιβονίας|Λιβονία]] το 1819.<ref>Charles Wetherell, Andrejs Plakans, "Borders, ethnicity, and demographic patterns in the Russian Baltic provinces in the late nineteenth century", Continuity and Change(1999), 14: 33–56</ref>

Οι φιλελεύθεροι πολιτικοί που βρίσκονταν πίσω από το Μανιφέστο του 1861 – [[Νικολάι Μιλιούτιν]], [[Αλεξέι Στρόλμαν]] και [[Γιάκοβ Ροστόβτσεφ]] – αναγνώριζαν επίσης ότι η χώρα τους ήταν μια από τις λίγες που απέμεναν φεουδαρχικές χώρες στην Ευρώπη. Η θλιβερή εμφάνιση των Ρωσικών δυνάμεων στον [[Κριμαϊκός Πόλεμος|Κριμαϊκό Πόλεμο]] έκανε την κυβέρνηση γνώστη με οξύ τρόπο της καθυστέρησης της αυτοκρατορίας. Ανυπόμονοι να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν βιομηχανική και επομένως στρατιωτική και πολιτική δύναμη, εισήγαγαν ένα αριθμό οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Μέρος αυτού θεωρήθηκε ότι ήταν το τέλος της δουλοπαροικίας. Είχαν την αισιόδοξη ελπίδα ότι η κατάργηση των ''μιρ'' θα σκόρπιζε μέσα στους μεμονωμένους ιδιοκτήτες αγροτικής γης και τις απαρχές της οικονομίας της αγοράς.

[[Αρχείο:Grigoriy Myasoyedov Reading of the 1861 Manifesto 1873.jpg|μικρογραφία|δεξιά|''Αγρότες διαβάζουν το Μανιφέστο της Απελευθέρωσης'', πίνακας του 1873 του [[Γκριγκόρι Μιασογιέντοφ]]]]

Η εφαρμογή της κατοίκησης της γης ποίκιλλε σε όλη την τεράστια και ανόμοια επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αλλά τυπικά ένας αγρότης είχε τα δικαιώματα να εξαγοράσει περίπου το μισό της γης που καλλιεργούσε για τον εαυτό του. Εάν δεν μπορούσε να αντέξει να το αποπληρώσει, μπορούσε να λάβει το μισό του μισού, δηλαδή ένα τέταρτο της γης, δωρεάν. Αυτό λεγόταν '''παραχώρηση σε άπορο''' (''μπεντνιάτσκι νάντελ'').<ref>{{cite book

}} OCLC 191935709</ref> Με τα νέα, καπιταλιστικά ιδεώδη, η τοπική κυβέρνηση δεν ήταν υπεύθυνη για τους κανονισμούς και τις ρυθμίσεις που θα υπαγόρευαν πως θα λειτουργούσε η νέα αγορά. Αν υπήρχε κάτι θετικό σε αυτό το κίνημα τοπικής διακυβέρνησης, από την άποψη της απολυταρχίας, ήταν όπως ο ΠετρΠιοτρ Βαλούεφ το έθεσε όταν είπε ότι τα ζέμστβο θα “παρέχουν ασχολία σε σημαντική μερίδα του Τύπου καθώς και σε εκείνους τους δυσαρεστημένους που σήμερα δημιουργούν πρόβλημα επειδή δεν έχουν τίποτα να κάνουν”.<ref>{{cite book

}} OCLC 191935709</ref> Τα επόμενα χρόνια, η απόδοση της παραγωγής από τις σοδιέςσοδειές των αγροτών παρέμενε χαμηλή, και σύντομα η πείνα κτύπησε ένα μεγάλο μέρος της Ρωσίας.<ref>{{cite book

Η άνιση εφαρμογή της νομοθεσίας άφησε πολλούς αγρότες στο Βασίλειο της Πολωνίας και στην βόρεια Ρωσία και ελεύθερους και χωρίς γη (μπάτρακ), μόνο με την εργασία τους για να πουλήσουν, ενώ σε άλλες περιοχές οι αγρότες έγιναν η πλειοψηφία των ιδιοκτητών γης στην επαρχία τους. Το 1861 το Μανιφέστο της Απελευθέρωσης επηρέασε μόνο τους ιδιόκτητους από ιδιώτες δουλοπάροικους. Οι κρατικοί δουλοπάροικοι απελευθερώθηκαν το 1866<ref name="1mee"/> και τους δόθηκαν καλύτερα και μεγαλύτερα τεμάχια γης. Τέλος, οι μεταρρυθμίσειwμεταρρυθμίσεις μεταμόρφωσαν την ρωσική οικονομία. Τα άτομα που οδήγησαν την μεταρρύθμιση ήταν υπέρ ενός οικονομικού συστήματος παρόμοιου με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, που προωθούσαν τις ιδέες του καπιταλισμού και του ελεύθερου εμπορίου. Η ιδέα των μεταρρυθμιστών ήταν να προωθήσουν την ανάπτυξη και να ενθαρρύνουν την ιδιοκτησία ιδιωτικής περιουσίας, ελεύθερο ανταγωνισμό, επιχειρηματικότητα, και μισθωτή εργασία. Αυτό ήλπιζαν θα γινόταν ένα σύστημα με ελάχιστους κανονισμούς και διατιμήσεις, έτσι μια οικονομία περισσότερου “οικονομικού φιλελευθερισμού”. Σύντομα, μετά τις μεταρρυθμίσεις, υπήρξε μια σημαντική αύξηση στην ποσότητα της παραγωγής σιτηρών για πώληση. Εξαιτίας αυτού υπήρξε επίσης μια αύξηση στον αριθμό της μισθωτής εργασίας και της ενοικίασης αγροτικών μηχανημάτων.<ref>{{cite book