Σύνοδος της Φλωρεντίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Η προϊστορία της Συνόδου==

Η Σύνοδος της [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλείας]] είχε προγραμματιστεί ήδη από το 1424 να γίνει σε 7 χρόνια από τον [[Πάπας Μαρτίνος Δ΄|πάπα Μαρτίνο Δ΄]] αλλά αυτός πέθανε λίγους μήνες πριν αρχίσει. Ο διάδοχός του Βενετσιάνος καρδινάλιος, που σαν Πάπας ονομάστηκε [[Πάπας Ευγένιος Δ΄|Ευγένιος Δ΄]] (1431-1447) συνέχισε την προετοιμασία όπως είχε προγραμματιστεί και πρόεδρο των συνεδριάσεων τοποθέτησε τον έμπιστό του [[Τζουλιάνο Τσεζαρίνι]]. Η Βασιλεία επιλέχτηκε από μια ομάδα καρδιναλίων κι αρχόντων της πόλης που ήθελαν να είναι εκτός του πεδίου άμεσης επιρροής του Πάπα, δηλ. τις ιταλικές πόλεις και την Αβινιόν. Η ομάδα αυτή αμφισβητούσε την κυριαρχία του κι ήθελε περισσότερη δύναμη, ζητώντας πολιτική στήριξη από το Γερμανό βασιλιά [[Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Σιγισμόνδο]]. Η Σύνοδος της Βασιλείας ανήκε σε μια σειρά συνόδων για την μεταρρύθμιση της καθολικής εκκλησίας αλλά και την καταδίκη των όλο και συχνότερα εμφανιζομένων αιρετικών, όπως των [[Χουσίτες|Χουσιτών]] στη Βοημία. Ένα μεγάλο θέμα ήταν για πολλούς η καθαίρεση του ίδιου του Ευγένιου Δ΄. Η πλειοψηφία αυτή επέβαλε στον Πάπα να στέψει στη Ρώμη στις 31 Μαϊου 1433 το Σιγισμόνδο αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε ο βυζαντινός αυτοκράτορας [[Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος]], που είχε αναγκαστεί λόγω της περικύκλωσης της Πόλης από τους Οθωμανούς να διαπραγματευθεί την υποταγή του με την ένωση των εκκλησιών για στρατιωτική βοήθεια των Δυτικών Πάπα, αρχικά σκέφτηκε να προσεγγίσει την ομάδα αυτή υπό το Σιγισμόνδο, που έδειχνε να κερδίζει το παιχνίδι εξουσίας. Γι' αυτό έστειλε στη Βασιλεία το νεαρό ηγούμενο της μονής του Αγ.Δημητρίου [[Ισίδωρος του Κιέβου|Ισίδωρο]] (αργότερα μητροπολίτη του Κιέβου). Ο Πάπας Ευγένιος άδραξε την ευκαιρία για να ισχυροποιήσει την θέση του, αντιπρότεινε ότι αυτός παραμένει ο δυνατός επίσκοπος Ρώμης και διάδοχος του Αγ.Πέτρου, με το οποίο συμφωνούσε περισσότερο ο [[Πατριάρχης Ιωσήφ Β΄|Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Ιωσήφ Β']]<ref>{{Cite web|url=https://www.scribd.com/doc/143966239/%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%98%CE%97%CE%9A%CE%91-%CE%A3%CE%A4%CE%9F-1402|title=ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ - ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΟ 1402|website=Scribd|language=en|accessdate=2019-04-21}}</ref>. Αλλά κι οι υπόλοιποι Έλληνες δεν ήθελαν ένα τόσο μακρινό μέρος όσο η Βασιλεία. Κάποιοι πρότειναν την Αβινιόν, η ιταλική πλευρά τότε πρότεινε τη Φερράρα, σε συνεννόηση με τον άρχοντα της πόλης Μαρκήσιο του Έστε. Η πόλη ήταν κοντά και στο λιμάνι που θα έφταναν οι Έλληνες, τη Βενετία, κι έγινε αμέσως αποδεκτή. Το 1437 ο Σιγισμόνδος αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα (και τελικά πέθανε στη Βοημία στις 9 Δεκεμβρίου). Ο πάπας, που προς το τέλος της Συνόδου με τη βοήθεια του Τσεζαρίνι κέρδιζε όλο και περισσότερους καρδιναλίους με το μέρος του όπως τον [[Νικόλαος Κουζάνος|Νικόλαο Κουζάνο]], χρησιμοποίησε την δικαιολογία αυτή στα τέλη του 1437 για να φύγει από τη Βασιλεία, να διακόψει τις συνεδριάσεις της Συνόδου και να πάει στην Φερράρα, όπου είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή. Για το σκοπό αυτό έστειλε τον Οκτώβρη καρδιναλίους στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσά τους και το Νικόλαο Κουζάνο. Οι Βυζαντινοί συμφώνησαν και με μεγάλη προετοιμασία απέπλευσαν στις 27 Νοεμβρίου από τις [[Βλαχέρνες]] της Πόλης, κι έφτασαν στη Βενετία το Γενάρη του 1438. Η σύνοδος της Βασιλείας συνεχίστηκε και παρόλο που τυπικά καθαίρεσε τον Ευγένιο Δ΄ το 1439, δεν κατόρθωσε να τον πλήξει ουσιαστικά.<ref>Ιστορία της ανθρωπότητας της UNESCO, τόμος 12, κεφάλαιο 3, ο ρωμαιοκαθολικός παπισμός</ref>