Χρήστης:Apostolos Petros/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτες: Αναιρέθηκε Οπτική επεξεργασία |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Αναιρέθηκε Οπτική επεξεργασία |
||
Γραμμή 53:
Παρόμοια κατάσταση προέκυψε στο Βορρά. Η Ίενφλεντ ήταν κόρη του βασιλιά Έντουιν της Νορθρουμβίας. Ο παππούς της ήταν ο Βασιλιάς Εθελβέρτος του Κεντ. Παντρεύτηκε τον Οσιού, βασιλιά της [[Βέρνη|Βέρνης]]. Το 651, μετά από επτά χρόνια ειρηνικής κυριαρχίας, ο Οσιού κήρυξε πόλεμο εναντίον του Όσγουιν, βασιλιά της γειτονικής Ντέιρα. Ο Όσγουιν, ο οποίος ανήκε στην αντίπαλη βασιλική οικογένεια Ντέιρα, ήταν δεύτερος ξάδερφος του Οσιού.<ref>{{Cite book|title=Kings and kingdoms of early Anglo-Saxon England|first=Barbara|last=Yorke|publisher=Seaby|isbn=1-85264-027-8|year=1990|location=Λονδίνο|page=76|url=https://www.worldcat.org/oclc/26404222|id=26404222|quote=}}</ref> Ο Όσγουιν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μάχη, και αντί αυτού, αποφάσησε να υποχωρήσει στο Γκίλινγκ και στο σπίτι του φίλου του, Ερλ Χάμβαλντ.<ref>{{Cite book|title=From the arrival of Julius Caesar to the end of the Saxon heptarchy|first=Joseph|last=Strutt|publisher=J. Cooper|isbn=|year=|date=1777|location=|page=139|url=https://books.google.gr/books?id=EcNCAQAAMAAJ&q=Oswin+of+Deira+++humwald&pg=PA139&redir_esc=y#v=snippet&q=Oswin%20of%20Deira%20+%20humwald&f=false|quote=}}</ref> Ο Χάμβαλντ πρόδωσε τον Όσγουιν, παραδίδοντάς τον στους στρατιώτες του Οσιού από τους οποίους ο Όσγουιν δολοφονήθηκε.<ref>{{Cite book|title=The History and Antiquities of the County Palatine of Durham|first=William|last=Hutchinson|publisher=G. Walker|isbn=|year=|date=1817|location=|page=9|url=https://books.google.gr/books?id=O5AxAQAAMAAJ&q=earl+humwald&pg=PA9&redir_esc=y#v=snippet&q=earl%20humwald&f=false|quote=}}</ref> Στην αγγλοσαξονική κουλτούρα, θεωρήθηκε ότι οι πλησιέστεροι συγγενείς ενός δολοφονημένου ατόμου, θα επιδιώκουν να εκδικηθούν τον θάνατο ή να απαιτήσουν κάποιο άλλο είδος δικαιοσύνης έναντι του υπευθύνου. Ωστόσο, ο πλησιέστερος συγγενής του Όσγουιν ήταν η σύζυγος του Οσιού, η Ίενφλεντ, επίσης δεύτερη ξαδέλφη του Όσγουιν<ref>{{Cite book|title=The earliest English kings|first=D. P.|last=Kirby|publisher=Routledge|isbn=0-203-17014-8|year=2000|edition=Rev.|location=Λονδίνο|page=78|url=https://www.worldcat.org/oclc/48139750|id=48139750|quote=}}</ref> Σε αποζημίωση για τη δολοφονία των συγγενών της, η Ίενφλεντ απαίτησε μια σημαντική παραχώρηση γης, την οποία στη συνέχεια χρησιμοποίησε για να ιδρύσει τη Μονή του Γκίλινγκ.<ref>Yorke, 1990, σελ. 80.</ref> Το μοναστήρι στελεχώθηκε εν μέρει από τους συγγενείς και των δύο οικογενειών τους, και ανέλαβαν το καθήκον να προσφέρουν προσευχές τόσο για τη σωτηρία του Οσιού όσο και για την ψυχή του Όσγουιν. Ιδρύοντας το μοναστήρι λίγο μετά το θάνατο του Όσγουιν,<ref>{{Cite book|title=The coming of Christianity to Anglo-Saxon England|first=Henry|last=Mayr-Harting|publisher=Pennsylvania State University Press|isbn=0-271-00769-9|year=1991|edition=3η|location=University Park, Pa.|page=106|url=https://www.worldcat.org/oclc/23080192|id=23080192|quote=}}</ref> ο Οσιού και η Ίενφλεντ απέφυγαν τη δημιουργία οποιασδήποτε διαμάχης.<ref>{{Cite book|title=The conversion of Britain : religion, politics and society in Britain c.600-800|first=Barbara|last=Yorke|publisher=Pearson/Longman|isbn=0-582-77292-3|year=2006|location=Harlow, England|page=234|url=https://www.worldcat.org/oclc/70129207|id=70129207|quote=}}</ref>
== Σύνοδος του Ουίτμπι (664) ==
Στις αρχές της δεκαετίας του 660, ο νησιωτικός χριστιανισμός που έλαβε από τους μοναχούς της [[Αϊόνα|Αϊόνας]] ήταν τυπικός στα βόρεια και στα δυτικά, ενώ η ρωμαϊκή παράδοση που έφερε ο [[Αυγουστίνος του Κάντερμπερι|Αυγουστίνος]] ήταν η πρακτική στο νότο. Στο Νορθρουμβιανό δικαστήριο, ο βασιλιάς Οσιού ακολούθησε την παράδοση των ιεραποστολικών μοναχών από την Αϊόνα, ενώ η βασίλισσα Ίενφλεντ, που είχε ανατραφεί στο Κεντ, ακολούθησε τη ρωμαϊκή παράδοση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ένα μέρος του βασιλείου θα γιόρταζε το [[Πάσχα]], ενώ το άλλο εξακολουθούσε να τιμάει τη [[Μεγάλη Τεσσαρακοστή|Σαρακοστή]]. Εκείνη την εποχή, το Κεντ, το [[Έσσεξ]] και η Ανατολική Αγγλία ακολουθούσαν τη ρωμαϊκή πρακτική. Ο μεγαλύτερος γιος του Οσιού, ο [[Άλφριθ]], γιος της Ρίμμελθ (ή Ράινφελθ) του Ρέγκεντ, φαίνεται να υποστήριξε τη ρωμαϊκή πρακτική. Ο [[Κενβάλ του Ουέσσεξ]] πρότεινε τον Ουίλφριντ, έναν Βορειοδυτικό ιερέα που είχε πρόσφατα επιστρέψει από τη Ρώμη,<ref>Mayr-Harting, Henry. The Coming of Christianity to Anglo-Saxon England, 3rd edition (London: B. T. Batsford Ltd, 1991) σελ. 107. ISBN 9780271038513</ref> στον Άλφριθ ως κληρικό που γνώριζε τα ρωμαϊκά έθιμα και τη λειτουργία.<ref>{{Cite book|title=The earliest English kings|first=D. P.|last=Kirby|publisher=Routledge|isbn=0-203-17014-8|year=2000|edition=Rev.|location=Λονδίνο|page=87|url=https://www.worldcat.org/oclc/48139750|id=48139750|quote=}}</ref> Ο Άλφριθ έστειλε τον Ουίλφριντ σε ένα μοναστήρι που είχε ιδρύσει πρόσφατα στο Ριπόν, με τον Εάτα, [[Ηγούμενος|ηγούμενο]] της Μονής Μέλροουζ και πρώην μαθητής του Έινταν της Λίντισφαρν. <ref>Higham, N. J. (1997). ''The Convert Kings: Power and Religious Affiliation in Early Anglo-Saxon England''. Manchester, UK: Manchester University Press. σελ. 42. ISBN 0-7190-4827-3.</ref> Ο Ουίλφριντ έδιωξε τον Εάτα, επειδή δεν συμμορφώθηκε με τα ρωμαϊκά έθιμα και αυτός επέστρεψε στη Μέλροουζ.<ref>{{Cite book|title=The earliest English kings|first=D. P.|last=Kirby|publisher=Routledge|isbn=0-203-17014-8|year=2000|edition=Rev.|location=Λονδίνο|page=87|url=https://www.worldcat.org/oclc/48139750|id=48139750|quote=}}</ref> Ο Κάθμπερτ, ο επικεφαλής των επισκεπτών εκδιώχθηκε επίσης. Ο Ουίλφριντ εισήγαγε μια μορφή του [[Κανόνας του Αγίου Βενέδικτου|''Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου'']] στο Ριπόν.<ref>Thacker, Alan (2004). "Wilfrid (St Wilfrid) (c.634–709/10)" ((subscription required)). ''Oxford Dictionary of National Biography''. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/29409</ref>
== Παραπομπές ==
| |||