Πλάτων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{άλλεςχρήσεις}}{{Πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Πλάτων''' ([[Αρχαία Αθήνα]], [[427 π.Χ.]] – [[Αρχαία Αθήνα]], [[347 π.Χ.]]) ήταν αρχαίος [[Έλληνες|Έλληνας]] [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]] από την [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]], ο πιο γνωστός μαθητής του [[Σωκράτης|Σωκράτη]] και δάσκαλος του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]]. Το έργο του, που με τη μορφή [[Σωκράτης#Διαλεκτική|φιλοσοφικών διαλόγων]] έχει σωθεί ολόκληρο (του αποδίδονται ακόμα και μερικά νόθα έργα),· άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι και σήμερα. Κύριος οικοδόμος της φιλοσοφίας, οδηγητής είτε προάγγελος μεταγενεστέρων προβάσεών της, εμπνευστής άμεσα ή έμμεσα των σπουδαιότερων κοινωνικοπολιτικών οραματισμών.<ref>Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 8 σ. 300, 1988</ref> Ο Πλάτων, μεταξύ άλλων, έγραψε την ''[[Απολογία]] του [[Σωκράτης|Σωκράτους]]'',<ref>ed.John Burnet (1903) [http://el.wikisource.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82 Η ''Απολογία'' στα αρχαία ελληνικά]</ref>{{cref|α΄}} η οποία θεωρείται ως μια σχετικά ακριβής καταγραφή της απολογίας του Σωκράτη στη δίκη που τον καταδίκασε σε θάνατο, το [[Συμπόσιο (Πλατωνικός διάλογος)|Συμπόσιο]] όπου μιλά για τη φύση του έρωτα,<ref>Hegel, Samtliche Werke «Ελάχιστοι κατορθώνουν ν΄αποτραβήξουν το νου τους από την έννοια του βάναυσου ηδονισμού και να ιδούν, όπως λέει ο Πλάτων, την ανυπολόγιστη παιδαγωγική και μορφωτική σημασία που αυτός έδωσε στο έθος της δωρικής πολεμικής πολιτείας» έκδ. Herman Glockner, τόμ. 18ος σ.170</ref> τον «[[Πρωταγόρας (διάλογος)|Πρωταγόρα]]» όπου μεταξύ άλλων θεμελιώνεται θεωρητικά η αρχή της «πρόληψης» που δεν λαμβάνει την ποινή ως απολύτως «ανταποδοτική» [[s:Πρωταγόρας#p324b|324b]],<ref>Πρωταγόρας «γιατί δεν μπορεί εκείνο που έγινε να κάνει, ώστε να μην έχει γίνει- αλλά χάριν του μέλλοντος»</ref> τον [[Παρμενίδης|Παρμενίδη]] και τον [[Θεαίτητος (διάλογος)|Θεαίτητο]], όπου θεμελιώνει την αντικειμενικότητα του λόγου και της ιδέας, ενώ σε δύο μακρούς διαλόγους, την [[Πολιτεία του Πλάτωνα|Πολιτεία]] και τους [[s:Νόμοι|Νόμους]] περιέγραψε την ιδανική πολιτεία {{cref|β΄}}, μια κοινωνία τριών τάξεων: (α) οι ολίγοι, ηγεμόνες - βασιλείς, (β) οι επίκουροι, μια κάστα πολεμιστών, (γ) το πλήθος των ελεύθερων πολιτών που δεν έχει καμία πρόσβαση στην εξουσία. Οι ολίγοι, με αρετή τη σοφία - λογική, και οι επίκουροι, με αρετή τη γενναιότητα - βούληση, εξουσιάζουν τα πάθη του πλήθους. Στον 20ο αιώνα ο φιλόσοφος Καρλ Πόππερ κατέκρινε την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα ως ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα.