Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού''' (ΚΚΕ'''Κ.Κ.Ε. εσωτερικούΕσωτερικού''') υπήρξε [[ΕλλάδαΚατάλογος ελληνικών πολιτικών κομμάτων|ελληνικό]] πολιτικό κόμμα]] της [[Αριστερά (πολιτική)|Αριστεράς]], που προήλθε από τη διάσπαση του ενιαίου [[ΚΚΕΚομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας]] μετά το Φεβρουάριο του [[1968]]. Ιδεολογική του ταυτότητα υπήρξε η ελληνική εκδοχή του [[Ευρωκομμουνισμός|Ευρωκομμουνισμού]], η ανανέωση της [[Αριστερά (πολιτική)|Αριστεράς]] και η επαγγελία ενός «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε ενεργά στον [[Αντιδικτατορικός αγώνας|αντιδικτατορικό αγώνα]] μέσα από το [[Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο]] - Π.Α.Μ., το Αντιδικτατορικό Εργατικό Μέτωπο (ΑΕΜΑ.Ε.Μ.), την οργάνωση νεολαίας «[[Ρήγας Φεραίος (πολιτική)|Ρήγας Φεραίος]]» και την Κομμουνιστική Οργάνωση Σπουδαστών. Οι νεολαιίστικες δυνάμεις του ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού μετά τη δικτατορία συγκροτήθηκαν στην ΠΟΝ Ρήγας Φεραίος που μετεξελίχτηκε σε ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, ενώ οι φοιτητές στην παράταξη Δημοκρατικός Αγώνας-Δημοκρατική Ενότητα (ΔΑ-ΔΕ). Μετά τη μεταπολίτευση συγκροτήθηκε από το χώρο η Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης.

Το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού κατά την περίοδο της δικτατορίας είχε εκδώσει στην παρανομία την εφημερίδα "Μαχητής" που μετεξελίχτηκε σε "Ριζοσπάστη-Μαχητή", για να παραπέμπει στην εφημερίδα του ενιαίου ΚΚΕΚ.Κ.Ε., η έκδοση της οποίας είχε απαγορευτεί το 1947. Στο εξωτερικό το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού προχώρησε το 1969 σε επανέκδοση του θεωρητικού περιοδικού του ΚΚΕΚ.Κ.Ε. "Κομμουνιστική Επιθεώρηση" μέχρι και το 1974, καθώς και του περιοδικού "Διάλογος". Μετά τη μεταπολίτευση οι τίτλοι του 'Ριζοσπάστη" και της "Κομμουνιστικής Επιθεώρησης" είχαν εξασφαλιστεί από το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. και έτσι από το 1974 επανακυκλοφόρησε νόμιμα η εφημερίδα "Αυγή", που έκφραζε την ΕΔΑ[[Ελληνική Δημοκρατική Αριστερά|Ε.Δ.Α.]] προδικτατορικά, σαν όργανο της ΚΕΚεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού. Την περίοδο 1975-1983 το θεωρητικό περιοδικό "Κομμουνιστική Θεωρία και Πολιτική" που αντικαταστάθηκε από το περιοδικό "Η Αριστερά Σήμερα".

===Η διάσπαση του ΚΚΕΚ.Κ.Ε.===

Στις 5 - [[15 Φεβρουαρίου]] [[1968]] συνήλθε στη [[Βουδαπέστη]] η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕΚεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ[[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας]] για να εξετάσει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας με τη δικτατορία και εσωκομματικά ζητήματα. Τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου, οι [[Μήτσος Παρτσαλίδης]], [[Ζήσης Ζωγράφος]], [[Πάνος Δημητρίου]], και ακόμη οι Δημήτρης Βατουσιανός, Βασίλης Ζάχος, Σταύρος Καράς, Θανάσης Καρτσούνης, Λεωνίδας Τζεφρώνης, επτά αναπληρωματικά μέλη της ΚΕΚεντρικής Επιτροπής και τα τρία μέλη της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής διαφώνησαν με την πλειοψηφία σε εσωκομματικά και κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως η πολιτική των συμμαχιών και ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και αποχώρησαν.

Με απόφαση της 12ης Ολομέλειας καθαιρέθηκαν τα τρία διαφωνούντα μέλη του Π.Γ.Πολιτικού Γραφείου και περιθωριοποιήθηκαν οι υπόλοιποι. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε ο μόνος που μειοψήφησε ήταν ο Πέτρος Ρούσος που όμως δε συντάχτηκε με τους αποχωρήσαντες και παρέμεινε στις γραμμές του ΚΚΕΚ.Κ.Ε. που οδηγήθηκε φυσικά στη διάσπαση.

Μαζί με τους διαφωνούντες συμπαρατάχτηκαν άλλα στελέχη του '''«Γραφείου Εσωτερικού»''', δηλαδή του τμήματος της ηγεσίας που δρούσε στο εσωτερικό της χώρας σε συνθήκες παρανομίας, όπως οι [[Μπάμπης Δρακόπουλος]], [[Νίκος Καρράς]], [[Αντώνης Μπριλλάκης]], [[Τάκης Μπενάς]] κ.ά. Έτσι συγκροτήθηκε το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού, τα στελέχη του οποίου απέδιδαν την ονομασία «ΚΚΕ-Κ.Κ.Ε. Εξωτερικού» στο τμήμα του κόμματος που ακολουθούσε την ηγεσία. Στην πράξη το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού λειτουργούσε σαν αυτοτελές κόμμα μετά την Έκτακτη Ολομέλεια της ΚΕΚεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕΚ.Κ.Ε. τον ΑπρίληΑπρίλιο του 1969, με τη συμμετοχή των στελεχών που διαφώνησαν με την 12η Ολομέλεια.

Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1974|πρώτες εκλογές μετά την Μεταπολίτευση]] το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού συνεργάστηκε μέσω της [[ΕΔΑΕνιαία Δημοκρατική Αριστερά|Ε.Δ.Α.]], στην οποία συμμετείχε ακόμα, με το [[ΚΚΕΚ.Κ.Ε.]] στη δημιουργία του συνασπισμού της [[Ενωμένη Αριστερά|Ενωμένης Αριστεράς]]. Η [[Ενωμένη Αριστερά]] απέσπασε 464.787 ψήφους και εξέλεξε 8οκτώ βουλευτές. Η συνεργασία με το [[ΚΚΕ]] δεν συνεχίστηκε, και στις επόμενες[[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1977|εκλογές του 1977]] το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού σύναψε τη «[[Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων]]» μαζί με την [[ΕΔΑΕ.Δ.Α.]], τη [[Σοσιαλιστική Πορεία]], τη [[Χριστιανική Δημοκρατία (ελληνικό πολιτικό κόμμα)|Χριστιανική Δημοκρατία]] και τη [[Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία]], η οποία και απέσπασε 139.356 ψήφους και εξέλεξε δύο βουλευτές, τον [[Ηλίας Ηλιού|Ηλία Ηλιού]] από την ΕΔΑΕ.Δ.Α. και τον [[Λεωνίδας Κύρκος|Λεωνίδα Κύρκο]] από το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού, ο οποίος αργότερα δέχτηκε και σκληρή κριτική για τη συνεργασία αυτή. Η συγκρότηση και η αποτυχία της "«[[Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων|ΣυμμαχίαΣυμμαχίας]]"» έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη διαφωνιών από αριστερή σκοπιά στην [[ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος]], με αποκορύφωμα τη διάσπαση της οργάνωσης ενόψει της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης το 1978. Οι διαφωνούντες συγκρότησαν αυτοτελή οργάνωση με τον τίτλο [[ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος - Β΄ Πανελλαδική|ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β' Πανελλαδική]], η οποία εκφραζόταν με το περιοδικό "Αγώνας" και έδρασε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, κυρίως στο φοιτητικό κίνημα.

Στις επόμενες[[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές, το1981|εκλογές του [[1981]], το ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού πήρε μέρος αυτόνομο και έλαβε 76.404 ψήφους με ποσοστό μόλις 1.34% και δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή στοστη κοινοβούλιο[[Βουλή των Ελλήνων]]. Στις Ευρωεκλογές[[Ελληνικές ευρωεκλογές 1981|ευρωεκλογές του ίδιου χρόνου]] τα ποσοστά ήταν αρκετά υψηλότερα (5,3%) και εκλέχτηκε ευρωβουλευτής ο [[Λεωνίδας Κύρκος|Λ. Κύρκος]], γεγονός το οποίο αποδεικνύει την «αιμορραγία» της εκλογικής βάσης του κόμματος προς το ΠΑΣΟΚΠΑ.ΣΟ.Κ. καθώς και την επιτυχία του συνθήματος του Ανδρέα Παπανδρέου «όχι ψήφος στη Δεξιά».

Στον εσωκομματικό διάλογο που προηγήθηκε του 4ου συνεδρίου διατυπώθηκαν τέσσερις προτάσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη άποψη, με ηγετική φυσιογνωμία το [[Λεωνίδας Κύρκος|Λεωνίδα Κύρκο]], ζητούσε τη «μετεξέλιξη» του κόμματος σε ένα νέο, μη κομμουνιστικό, κόμμα της Αριστεράς, που θα ήταν ανοιχτό σε ευρύτερες συμμαχίες. Η δεύτερη άποψη, που υποστηρίχτηκε από το γραμματέα του κόμματος [[Γιάννης Μπανιάς|Γιάννη Μπανιά]] και τον πρώην γραμματέα [[Μπάμπης Δρακόπουλος|Μπάμπη Δρακόπουλο]], επεδίωκε την «αναβάθμιση» του κόμματος, τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του και παράλληλα τη ριζοσπαστικοποίησή του. Η λεγόμενη «τρίτη άποψη» ήταν και αυτή υπέρ ενός νέου φορέα της Αριστεράς, έκανε όμως κριτική στην παλαιότερη πορεία του κόμματος από τα αριστερά, και τόνιζε την ανάγκη της σύνδεσής του με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Τέλος, η λεγόμενη «τέταρτη άποψη» θεωρούσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για ριζικές αλλαγές στη φυσιογνωμία του κόμματος.

Στο συνέδριο (Μάιος [[1986]]) υπερίσχυσαν οι προτάσεις για τη δημιουργία ενός νέου, μη κομμουνιστικού φορέα. Τον Ιανουάριο του [[1987]], 29 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από την τάση της «αναβάθμισης», δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στις διεργασίες για την ίδρυση του νέου φορέα και συγκρότησαν το [[ΚΚΕΚ.Κ.Ε. Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά]], κίνηση στην οποία συμμετείχε και η πλειοψηφία της [[ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος]]. Τον Απρίλιο του [[1987]] έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος που ονομάστηκε [[Ελληνική Αριστερά]] (Ε.ΑΡ.) με γραμματέα το [[Λεωνίδας Κύρκος|Λεωνίδα Κύρκο]].

| [[Μπάμπης Δρακόπουλος]]

| 464.787<br /><{{small>|([[Ενωμένη Αριστερά]])</small>}}

| 9,47%<br /><{{small>|([[Ενωμένη Αριστερά]])</small>}}

| [[Μπάμπης Δρακόπουλος]]

| 139.356<br /><{{small>|([[Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων|Συμμαχία]])</small>}}

| 2,72%<br /><{{small>|([[Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων|Συμμαχία]])</small>}}