Ιαπωνικός κινηματογράφος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αφαίρεση διπλής παραμέτρου |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 55:
Μεταξύ των διανοούμενων, οι κριτικοί του ιαπωνικού κινηματογράφου αυξήθηκαν τη δεκαετία του 1910 και τελικά εξελίχθηκαν σε ένα κίνημα που μετέτρεψε τον ιαπωνικό κινηματογράφο. Οι κινηματογραφικές κριτικές ξεκίνησαν σε πρώιμα κινηματογραφικά περιοδικά όπως το Katsudō shashinkai (ξεκίνησε το 1909) και ένα πλήρες βιβλίο που γράφτηκε από τον [[Γιασουνοσούκε Γκόντα]] το 1914, αλλά πολλοί κριτικοί του κινηματογράφου επικεντρώνονταν συχνά στο να τιμωρήσουν τις ταινίες των στούντιο όπως το [[Νικκάτσου]] και το [[Τενκάτσου]] επειδή ήταν πολύ θεατρικές (χρησιμοποιώντας, για παράδειγμα, στοιχεία από το Καμπούκι και το Σίνπα, όπως το Οννογκάτα) και για τη μη χρήση όσων θεωρούνταν πιο κινηματογραφικές τεχνικές για να αφηγηθουν ιστορίες, αντί να βασίζονται στο Μπένσι.
Σε αυτό που αργότερα ονομαστηκε Pure Film Movement, δημοσιογράφοι σε περιοδικά όπως το Kinema Record ζήτησαν ευρύτερη χρήση τέτοιων κινηματογραφικών τεχνικών. Μερικοί από αυτούς τους κριτικούς, όπως ο [[Νοριμάσα Καεριγιάμα]], συνέχισαν να προβάλλουν τις ιδέες τους για την σκηνοθεσία ταινιών όπως το ''The Glow of Life'' (1918), που ήταν μια από τις πρώτες ταινίες που χρησιμοποίησαν ηθοποιούς. Υπήρξαν παράλληλες προσπάθειες και στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Στην ταινία του 1917, ''Η Κόρη του Πλοιάρχου'' (The Captain's Daughter), ο Μασάο Ινούεα άρχισε να χρησιμοποιεί τεχνικές νέες για την εποχή των βουβών ταινιών, όπως η κινηματογράφηση σε πρώτο πλάνο και το μοντάζ. Το Pure Film Movement διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της σκηνοθεσίας και του σεναρίου.
=== Δεκαετία 1920 ===
Τα νέα στούντιο που ιδρύθηκαν γύρω στο 1920, όπως το [[Σοτσίκου]] και το [[Ταϊκάτσου]], βοήθησαν στην μεταρρύθμιση. Στο Ταϊκάτσου, ο [[Τόμας Κουριχάρα]] σκηνοθέτησε ταινίες του μυθιστοριογράφου [[Γιουνιχίρο Τανιζάκι]], ο οποίος ήταν ισχυρός υποστηρικτής της μεταρρύθμισης του κινηματογράφου. <ref>See Lamarre.</ref>Ακόμα και το Νικκάτσου παρήγαγε ρεφορμιστικές ταινίες υπό τη διεύθυνση του [[Έιζο Τανάκα]]. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920, οι ηθοποιοί είχαν αντικαταστήσει τους ερασιτέχνες και οι ταινίες χρησιμοποίησαν περισσότερες από τις τεχνικές που πρωτοστάτησε ο Ινούε. Μερικές από τις πιο συζητημένες βουβές ταινίες από την Ιαπωνία είναι αυτές του Κέντζι Μιζογκούτσι, των οποίων τα μετέπειτα έργα (συμπεριλαμβανομένων των Ugetsu / Ugetsu Monogatari) διατηρούν πολύ υψηλή φήμη.
Οι ιαπωνικές ταινίες έγιναν δημοφιλείς στα μέσα της δεκαετίας του 1920 σε σχέση με τις ξένες ταινίες, εν μέρει τροφοδοτούμενες από τη δημοτικότητα των σταρ, αλλά και λόγω ενός νέου στυλ, του λεγόμενου τζινταϊντζέκι (αγγλ. jidaigeki, σημ. "ταινίες εποχής"). Σκηνοθέτες όπως ο [[Νταϊσούκε Ίτο]] και ο [[Μασαχίρο Μακίνο]] δημιούργησαν ταινίες με [[σαμουράι]] όπως το ''Ημερολόγιο των ταξιδιών του Τσούτσι'' και το ''Ρονινγκάι'' με επαναστατικούς αντι-ηρώες σε γρήγορες σκηνές μάχης. Και οι δύο ταινίες απέκτησαν αναγνώριση κι έγιναν εμπορικές επιτυχίες.<ref>Thornton, S. A. (2008). "The Japanese Period Film". McFarland & Co. ISBN [[Ειδικό:BookSources/978-0-7864-3136-6|<bdi>978-0-7864-3136-6</bdi>]].</ref> Μερικά αναγνωρισμένα ονόματα, όπως οι [[Τσουμασάμπουρο Μπάντο]], [[Κανζούρο Αράσι]], [[Τσιέζο Καταόκα]], [[Τακάκο Ιρίε]] και [[Ουταέμον Ισικάβα]], ακολούθησαν τα βήματα των Makino Film Productions και δημιούργησαν τις δικές τους ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής, όπου σκηνοθέτες όπως ο [[Χιρόσι Ιναγκάκι]], ο [[Μανσάκου Ιτάμι]] και [[Σαντάο Γιαμανάκα]] έβαλαν τις δικές τους μοναδικές πινελιές. Ο σκηνοθέτης [[Τεϊνοσούκε Κινουγκάσα]] δημιούργησε μια εταιρεία παραγωγής, η οποία παρήγαγε το πειραματικό αριστούργημα ''A Page of Madness'', με πρωταγωνιστή τον [[Μασάο Ινούε]] το 1926.<ref>See Gerow, ''A Page of Madness''</ref> Πολλές από αυτές τις εταιρείες, ενώ επέζησαν του ανταγωνισμού κατά τη διάρκεια της βουβής εποχής απένταντι σε μεγάλα στούντιο, όπως οι Nikkatsu, Shochiku, Teikine και Toa Studios, δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν του κόστους παραγωγής ταινιών με ήχο.
Με την άνοδο των αριστερών πολιτικών κινημάτων και των εργατικών συνδικάτων στα τέλη της δεκαετίας του 1920, δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες ταινίες αριστερής τάσης. Οι σκηνοθέτες όπως οι [[Κέντζι Μιζογκούτσι]], Νταϊσούκε Ίτο, [[Σιγκεϊόσι Σουζούκ|Σιγκεϊόσι Σουζούκι]], [[Τόμου Ουσίντα]] ήταν τα πιο γνωστά παραδείγματα που δημιούργησαν τέτοιες ταινίες. Σε αντίθεση με τις εμπορικά παραγόμενες ταινίες [[Φιλμ|35 χιλιοστών]], το Marxist Proletarian Film League of Japan (Prokino) έκανε ανεξάρτητα έργα μικρότερων διαστάσεων (όπως 9,5 και 16 χιλιοστά), με πιο ριζοσπαστικές τάσεις. Αυτού του είδους οι ταινίες υπέφεραν από σοβαρή λογοκρισία μέχρι και το 1930, κι έτσι τα μέλη του Prokino συνελήφθησαν και το κίνημα υπέστη ολοκληρωτική συντριβή. Τέτοιες κινήσεις της κυβέρνησης είχαν βαθιές επιπτώσεις στην έκφραση της πολιτικής διαφωνίας στον κινηματογράφο της δεκαετίας του 1930. Οι ταινίες αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν τις: ''Sakanaya Honda, Jitsuroku Chushingura, Horaijima, Orochi, Maboroshi, Kurutta Ippeji, Jujiro, Kurama Tengu: Kyōfu Jidai και Kurama Tengu''.
Μια νεότερη έκδοση της ταινίας ''[[Η κόρη του λοχαγού]]'' ήταν μια από τις πρώτες ταινίες ήχου. Χρησιμοποίησε το Mina Talkie System. Η ιαπωνική κινηματογραφική βιομηχανία χωρίστηκε αργότερα σε δύο ομάδες. Η πρώτη συνέχισε να χρησιμοποιεί το Mina Talkie System, ενώ ο δεύτερη άρχισε να χρησιμοποιεί το Eastphone Talkie System για την παραγωγή των ταινιών Tojo Masaki.
Ο σεισμός του 1923, ο βομβαρδισμός του Τόκιο κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]], οι φυσικές επιπτώσεις του χρόνου και η υγρασία της Ιαπωνίας έχουν προκαλέσει φθορά σε εύφλεκτα και ασταθή φιλμ νιτρικών κι έτσι πολύ λίγες ταινίες αυτής της περιόδου έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα.
=== Δεκαετία 1930 ===
[[Αρχείο:Humanity and Paper Balloons poster.jpg|μικρογραφία|295x295εσ|Αφίσα κινηματογράφου ''Ανθρωπότητα και χάρτινα μπαλόνια'' (1937) του [[Σαντάο Γιαμανάκα]].]]
Σε αντίθεση με τη Δύση, οι βουβές ταινίες εξακολουθούσαν να παράγονται στην Ιαπωνία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας 1930. Μέχρι το 1938, το ένα τρίτο των ιαπωνικών ταινιών ήταν βουβές.<ref>{{Cite web|url=http://filmsound.org/film-sound-history/sound-in-japan.htm|title=The Transition to Sound in Japan|website=filmsound.org|accessdate=2021-05-26}}</ref> Για παράδειγμα, το ''Αν Ιν στο Τόκιο'' (1935) του [[Γιασουτζίρο Ότζου]], που θεωρείται πρόδρομος του είδους του νεορεαλισμού, ήταν μια [[βουβή ταινία]]. Μερικές ιαπωνικές σύντομες ταινίες ήχου έγιναν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 και του 1930, αλλά η πρώτη ιαπωνική ταινία ήχου μεγάλου μήκους ήταν η ''Fujiwara Yoshie no furusato'' (1930), όπου χρησιμοποιήθηκε το Mina Talkie System. Οι αξιοσημείωτες ταινίες ήχου αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν ''Σύζυγε, Να είσαι σαν τριαντάφυλλο! (''αγγλ. ''Wife, Be Like A Rose!'' ή ''Tsuma Yo Bara No Yoni,'' 1935) του [[Μικίο Ναρούσε]], που ήταν μια από τις πρώτες ιαπωνικές ταινίες οι οποίες κυκλοφόρησαν σε θέατρο στις ΗΠΑ, ''Αδελφές του Γκιον'' (1936) του [[Κέντζι Μιζογκούτσι]], ''Ελεγεία της Οσάκα'' (1936), ''Η ιστορία του τελευταίου χρυσάνθεμου'' (1939) και ''Ανθρωπότητα και χάρτινα μπαλόνια'' (1937) του [[Σάνταο Γιαμανάκα]].
Οι κριτικοί του κινηματογράφου μοιράστηκαν αυτήν τη ζωτικότητα, με πολλές εφημερίδες και περιοδικά ταινιών όπως το Kinema Junpo να εκτυπώνουν λεπτομερείς συζητήσεις για τον κινηματογράφο της ημέρας, τόσο εγχώριου όσο ξένου. Η καλλιεργημένη «ιμπρεσιονιστική» κριτική κυριαρχούσε, η οποία ασκούνταν από κριτικούς όπως ο [[Ταντάσι Ιιζίμα]], ο [[Φουγιούχικο Κιταγκάβα]], και ο [[Ματσούο Κίσι]], σε αντίθεση με τους αριστερούς κριτικούς όπως ο [[Ακίρα Ιβαζάκι]] και ο [[Γκέντζου Σάσα]] που αναζητούσαν να κάνουν κριτική στις ταινίες βασιζόμενοι σε ιδεολογικές βάσεις.<ref>{{Cite web|url=https://www.oxfordhandbooks.com/view/10.1093/oxfordhb/9780199731664.001.0001/oxfordhb-9780199731664-e-005|title=Critical Reception|last=Gerow|first=Aaron|ημερομηνία=2014-01-16|website=The Oxford Handbook of Japanese Cinema|language=en|doi=10.1093/oxfordhb/9780199731664.001.0001/oxfordhb-9780199731664-e-005|accessdate=2021-05-26}}</ref>
Τη δεκαετία του 1930 υπήρξε επίσης αυξημένη συμμετοχή της κυβέρνησης στον κινηματογράφο, η οποία σφραγίστηκε με την ψήφιση του Νόμου για τον Κινηματογράφο το 1939, ο οποίος έδωσε στο κράτος περισσότερη εξουσία επί της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Η κυβέρνηση ενθάρρυνε ορισμένες μορφές κινηματογράφου, την παραγωγή ταινιών προπαγάνδας και την προώθηση ντοκιμαντέρ (τις λεγόμενες μπούνκα εϊγκα ή "πολιτιστικές ταινίες"), με σημαντικά ντοκιμαντέρ να γίνονται από σκηνοθέτες όπως ο [[Φούμιο Καμέι]].<ref>See Nornes, ''Japanese Documentary Film''.</ref> Ο ρεαλισμός ήταν σε άνθιση, οι θεωρητικοί του κινηματογράφου, όπως ο [[Ταϊχέι Ιμαμούρα]] και [[Χεϊσι Σουγκιγιάμα]] υποστήριζαν το ντοκιμαντέρ ή το ρεαλιστικό δράμα, ενώ σκηνοθέτες όπως ο [[Χιρόσι Σιμίζου|Χιρόσι Σιμιζού]] και ο [[Τομοτάκα Τασάκα]] παρήγαγαν ταινίες μυθοπλασίας στο στυλ του ρεαλισμού.
==Σημειώσεις==
| |||