Ηλιοκεντρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 6:
Μέρος της θεωρίας του ηλιοκεντρισμού ήταν η αντίληψη ότι ο Ήλιος ήταν όχι μόνο κέντρο του Ηλιακού συστήματος αλλά και του σύμπαντος ολόκληρου. Με τις παρατηρήσεις του [[Ουίλιαμ Χέρσελ]], του [[Φρίντριχ Μπέσελ]] και άλλων αστρονόμων διαπιστώθηκε ότι ο ήλιος, ενώ πλησίαζε το [[βαρύκεντρο]] του ηλιακού συστήματος, δε βρισκόταν σε κανένα κέντρο του σύμπαντος. Έτσι ενώ μεν σήμερα είναι αποδεκτό ότι ο Ήλιος είναι το κέντρο του Ηλιακού συστήματος, η ηλιοκεντρική θεωρία είναι παρωχημένη.
== Αρχαία και μεσαιωνική αστρονομία ==
Ενώ η σφαιρικότητα της Γης αναγνωρίστηκε ευρέως στην Ελληνορωμαϊκή αστρονομία τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα π.Χ., η καθημερινή περιστροφή της Γης και η ετήσια τροχιά γύρω από τον Ήλιο δεν έγινε ποτέ καθολικά αποδεκτή μέχρι την Κοπερνική Επανάσταση.<ref>Dicks, D.R. (1970). [https://archive.org/details/earlygreekastron0000dick/page/68 Early Greek Astronomy to Aristotle.] Ithaca, N.Y.: Cornell University Press.</ref>
Ενώ μια κινούμενη Γη προτάθηκε τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα π.Χ. και ένα πλήρως ανεπτυγμένο ηλιοκεντρικό μοντέλο αναπτύχθηκε από τον Αρίσταρχο της Σάμου τον 3ο αιώνα π.Χ., αυτές οι ιδέες δεν κατάφεραν να αντικαταστήσουν την άποψη μιας στατικής σφαιρικής Γης και από τον 2ο αιώνα μ.Χ. το κυρίαρχο μοντέλο, το οποίο θα κληρονομηθεί από τη μεσαιωνική αστρονομία, ήταν το γεωκεντρικό μοντέλο που περιγράφεται στη "[[Μαθηματική σύνταξις]]" (ή "Αλμαγέστη") του Πτολεμαίου.
Το Πτολεμαϊκό σύστημα ήταν ένα εξελιγμένο αστρονομικό σύστημα που κατάφερε να υπολογίσει τις θέσεις των πλανητών σε ένα αρκετά ακριβές βαθμό.<ref>Debus, Allen G. (1987). [https://books.google.com/books?id=caJygwa-jiEC&pg=PA76 Man and nature in the Renaissance.] Cambridge University Press. σελ. 76.</ref> Ο ίδιος ο Πτολεμαίος, στην Αλμαγέστη του, επισημαίνει ότι οποιοδήποτε μοντέλο για την περιγραφή των κινήσεων των πλανητών είναι απλώς μια μαθηματική συσκευή, και δεδομένου ότι δεν υπάρχει πραγματικός τρόπος για να μάθει ποια είναι η αλήθεια, πρέπει να χρησιμοποιηθεί το απλούστερο μοντέλο που παίρνει τους σωστούς αριθμούς.<ref>Στο τμήμα 1 του Βιβλίου 1 παραδέχεται ότι ένα μοντέλο στο οποίο περιστρέφεται η Γη σε σχέση με τα αστέρια θα ήταν απλούστερο, αλλά δεν φτάνει μέχρι να εξετάσει ένα ηλιοκεντρικό σύστημα.</ref> Ωστόσο, απέρριψε την ιδέα μιας περιστρεφόμενης Γης ως παράλογη μιας και πίστευε ότι θα δημιουργούσε τεράστιους ανέμους. Οι πλανητικές υποθέσεις του ήταν αρκετά αληθινές, ότι δηλαδή οι αποστάσεις της Σελήνης, του Ήλιου, των πλανητών και των αστεριών θα μπορούσαν να προσδιοριστούν αντιμετωπίζοντας τις ουράνιες σφαίρες των τροχιών ως συνεχόμενες πραγματικότητες. Αυτό έκανε την απόσταση των αστεριών μικρότερη από 20 αστρονομικές μονάδες,<ref>Dennis Duke, [http://people.scs.fsu.edu/~dduke/ptolemy.html Ptolemy's Universe]</ref> μια παλινδρόμηση, καθώς το ηλιοκεντρικό σχήμα του Αρίσταρχου της Σάμου που υπήρχε αιώνες νωρίτερα τοποθετούσε αναγκαστικά τα αστέρια τουλάχιστον δύο τάξεις μεγέθους πιο μακριά.
Τα προβλήματα με το σύστημα του Πτολεμαίου αναγνωρίστηκαν καλά στη μεσαιωνική αστρονομία, και μια αυξανόμενη προσπάθεια να την επικρίνει και να τη βελτιώσει στα τέλη της μεσαιωνικής περιόδου οδήγησε τελικά στον ηλιοκεντρισμό του Κοπέρνικου που αναπτύχθηκε στην αστρονομία της Αναγέννησης.
==Σημειώσεις==
| |||