Ιστορία του αναρχισμού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και φασιστών σημειώθηκαν στην Ιταλία. Οι Ιταλοί αναρχικοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην [[Αντιφασιστική Δράση|αντιφασιστική δράση]] με την οργάνωση ''[[Αρντίτι#Οι Arditi del Popolo|Arditi del Popolo]]'' (AdP), η οποία ήταν δυνατή κυρίως σε περιοχές με αναρχική παράδοση. Κατάφεραν μερικές επιτυχίες, όπως για παράδειγμα την εκδίωξη των [[Μελανοχίτωνες|μελανοχιτώνων]] από την Πάρμα τον Αύγουστο του 1922.{{sfn | Holborow | 1993}} Η AdP μεγάλωσε, όταν το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα συμφώνησε με τους φασίστες το επονομαζόμενο «πακέτο ειρήνευσης».{{sfn|Pugliese|2004|pp=55–56}} Στην AdP συνυπήρχαν προλετάριοι, αναρχικοί, κομμουνιστές ακόμη και σοσιαλιστές. Αριθμούσε 20 χιλιάδες μέλη σε 144 τμήματα.{{sfn|Pugliese|2004|pp=55–58}} Ο Ιταλός βετεράνος αναρχικός [[Luigi Fabbri]], ήταν ένας από τους πρώτους που κατέκριναν τον φασισμό, περιγράφοντας τον ως «προληπτική αντεπανάσταση».{{sfn|Graham|2005|p=408}} Οι Ιταλοί αναρχικοί [[Gino Lucetti]] και [[Anteo Zamboni]] παραλίγο να καταφέρουν να δολοφονήσουν τον [[Μπενίτο Μουσολίνι]]. Σύμφωνα με τον ιστορικό της αναρχίας Goodway, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Ιταλοί αναρχικοί δημιούργησαν διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις.{{sfn|Goodway|2013|pp=73–74}} Στη Γαλλία, όταν ακροδεξιές ομάδες ήταν στα πρόθυρα της πρόκλησης εξέγερσης τον [[6 Φεβρουαρίου 1934 Κρίση|Φεβρουάριο του 1936]], οι αναρχικοί διχάστηκαν ως προς τη δημιουργία ενιαίου μετώπου με άλλες δυνάμεις (οργανώσεις και κόμματα) ενάντια σε αυτή την εξέλιξη.{{sfn|Berry|1999|p=53}}