Πάγκρεας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

===Εξωκρινής μοίρα===

Ορθοενδοκρινικά απουδώματα: ινσουλίνωμα, γλυκαγόνωμα, σωματοστατίνωμα και παραενδοκρινικά: γαστρίνωμα.

 

 

Η έγκαιρη διάγνωση είναι δύσκολη, επειδή η νόσος είναι ασυμπτωματική και τα αρχικά συμπτώματα ασαφή. Η κύρια συμπτωματολογία εμφανίζεται καθυστερημένα όταν οι άρρωστοι έχουν προχωρημένη νόσο. Τα συμπτώματα στον καρκίνο του παγκρέατος μοιάζουν με εκείνα της χρόνιας παγκρεατίτιδας, μόνο που η εξέλιξή τους είναι πιο γρήγορη. Επικρατούν ο ίκτερος, ο πόνος, η απώλεια σωματικού βάρους, οι εμετοί και η ψηλαφητή μάζα. Αποφασιστική διαγνωστική αξία έχει το υπερηχογράφημα, η ολόσωμη αξονική τομογραφία, το σπινθηρογράφημα, η διαδερμική διηπατική χολαγγειογραφία και η ενδοσκοπική αναστροφή χολαγγειοπαγκρεατογραφία (ERCP). Η χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του παγκρέατος, ριζική ή παρηγορητική, εξαρτάται από την εξαιρεσιμότητα του όγκου και την εντόπισή του. Οι πραγματοποιούμενες εγχειρήσεις είναι διάφοροι τύποι παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομής, ολική παγκρεατεκτομή ή και εκπυρήνιση του όγκου καθώς επίσης και παρακαμπτήριες εγχειρήσεις στα χοληφόρα. Η πενταετής επιβίωση μετά του ριζικού τύπου εγχείρησης είναι γύρω στο 7%. Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές είναι πολύ συχνές (φθάνουν σχεδόν το 70%), με συνηθέστερες, ανάλογα με τη συχνότητα που παρουσιάζονται, το παγκρεατικό συρίγγιο, την ενδοκοιλιακή συλλογή, την ατελεκτασία ή πνευμονία, τη μετεγχειρητική παγκρεατίτιδα, την αιμορραγία και τη διαφυγή από χολοπεπτική ή γαστρονηστιδική αναστόμωση. Η νοσηρότητα παρουσιάζεται παρατεταμένη (μπορεί να φθάσει και τους 3 μήνες) ενώ η άμεση μετεγχειρητική θνητότητα αγγίζει το 10%.<ref>Πετρίδης Π. Εγχειρίδιο χειρουργικής. εκδόσεις Έλλην 1998, ISBN 960-286-853-8</ref>