Αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον ΔΣΕ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Deca begalci 2.jpg|thumb|Παιδιά προσφύγων το 1948 στην [[Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας|Λ. Δ. της Ουγγαρίας]]]]

 

 

 

Τα παιδιά του Εμφυλίου, ΤΟ ΒΗΜΑ 25,10,2009]</ref> <ref>[https://www.protothema.gr/stories/article/1012057/ta-paidia-tou-emfuliou-to-paidomazoma/ Μιχάλης Στούκας, Τα «παιδιά του Εμφυλίου»: Το «παιδομάζωμα» και το «παιδοφύλαγμα» που οδήγησε χιλιάδες παιδιά στις Ανατολικές χώρες, Πρώτο Θεμα 31,05,2020]</ref>

 

: «''Στο τελευταίο βαλκανικό «συνέδριο των Νέων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1948, μετά από πρόταση του Έλληνα αντιπροσώπου, αποφασίσθηκε ομόφωνα από όλους τους αντιπροσώπους των δημοκρατικών χωρών να ενδιαφερθούν και να δώσουν βοήθεια σε 12.000 παιδιά από την Ελλάδα. Τα παιδιά αυτά είναι ηλικίας 3-15 ετών. Αυτά θα μεταφερθούν στις γειτονικές δημοκρατικές χώρες, όπου θα τους παρασχεθεί βοήθεια και εκπαίδευση. Για κάθε 25 παιδιά θα υπάρχει μια δασκάλα η οποία θα τα φροντίζει''»<ref>https://www.kathimerini.gr/society/315901/i-tragodia-ton-paidion-sta-chronia-toy-emfylioy/</ref>

 

 

Όμως η οργάνωση των αποστολών είχε ξεκινήσει από τον Ιανουάριο, αλλά κρατούνταν μυστικές μέχρι οι καταγγελίες της ελληνικής κυβέρνησης να αναγκάσουν την ηγεσία του [[ΚΚΕ]] να τοποθετηθεί δημόσια. Από μερίδα ιστορικών πιστεύεται ότι το ΚΚΕ έλαβε αυτή την απόφαση λόγω της δυσμενούς εξέλιξης του εμφυλίου. Με το μέτρο αυτό οι γονείς των παιδιών που στρατολογούνταν με τη βία, και ιδιαίτερα οι μανάδες, μπορούσαν να πολεμούν απρόσκοπτα και με μειωμένο τον κίνδυνο της λιποταξίας. Σε αυτό συνηγορούν και τα στοιχεία που δείχνουν ότι πολλά από τα παιδιά του ''παιδομαζώματος'' είχαν γονείς ή αδέλφια στο αντάρτικο. Το ίδιο επιβεβαίωνε και η μετάδοση της είδησης της 3 Μαρτίου 1948 από το Δ.Σ., όπου ανέφερε ότι έτσι οι γονείς μπορούσαν απερίσπαστα και απρόσκοπτα να συμμετάσχουν «στην πολεμική προσπάθεια για τη συντριβή του μοναρχοφασισμού».<ref>Παπαγεωργίου, σ. 12.</ref> Ωστόσο άλλοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτή την άποψη. Σύμφωνα με έγγραφο Βρετανού συνταγματάρχη ''«...στις περιοχές που ελέγχονταν από το Δημοκρατικό Στρατό, 95% των περιπτώσεων απομακρύνθηκαν με συγκατάθεση των γονέων, στις περιοχές που δεν απειλούνταν από καμία πλευρά, υπήρξαν ελάχιστες περιπτώσεις απομάκρυνσης των παιδιών με συγκατάθεση των γονέων, ενώ μετά τον βομβαρδισμό περιοχών 90% των απομακρύνσεων ήταν εκούσιες. Επιπλέον 90% των γονέων που ήταν μέλη του Δημοκρατικού Στρατού ενέκριναν την απομάκρυνση των παιδιών τους...»''<ref>https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/18113_paidomazoma-i-paidososimo</ref>

 

==Βιβλιογραφία==

*Milan Ristović, ''A Long Journey Home. Greek Refugee Children in Yugoslavia 1948-1960'', εκδ. IMXA, Thessaloniki 2000.

*{{cite book|title=Children of the Greek Civil War: refugees and the politics of memory|year=2012|publisher=University of Chicago Press|location=Σικάγο, ΙΛ|author=Loring Danforth, Riki van Boeschoten}}

 

==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==