Σχετικότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ανάπτυξη της γενικής σχετικότητας ξεκίνησε με την [[αρχή της ισοδυναμίας]], σύμφωνα με την οποία οι καταστάσεις [[επιτάχυνση|επιταχυνόμενης κίνησης]] και ηρεμίας σε ένα [[βαρύτητα|βαρυτικό πεδίο]] (για παράδειγμα πάνω στην επιφάνεια της Γης) είναι ταυτόσημες. Το αποτέλεσμα της ιδέας αυτής είναι ότι η [[ελεύθερη πτώση]] είναι [[αδράνεια|αδρανειακή κίνηση]] σε [[μη Ευκλείδειος χώρος|μη ευκλείδειο χώρο]]: Με άλλα λόγια, ένα αντικείμενο σε ελεύθερη πτώση, πέφτει επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντικείμενα κινούνται όταν δεν ασκείται πάνω τους [[δύναμη]], αντί να πέφτει λόγω της δύναμης της [[βαρύτητα]]ς, όπως συμβαίνει στην [[κλασική μηχανική]]. Αυτό είναι ασύμβατο με την κλασική μηχανική και την ειδική σχετικότητα, επειδή σε αυτές τις θεωρίες αντικείμενα που κινούνται αδρανειακά δε μπορούν να επιταχύνουν το ένα σε σχέση με το άλλο, αλλά αντικείμενα σε ελεύθερη πτώση κάνουν ακριβώς αυτό. Για να λυθεί η δυσκολία, ο Άινσταϊν πρότεινε αρχικά πως [[καμπύλωση του χωροχρόνου|ο χωροχρόνος είναι καμπυλωμένος]]. Το [[1915]] ανακοίνωσε τις πεδιακές εξισώσεις Άινσταϊν, οι οποίες συσχετίζουν την καμπύλωση του χωροχρόνου σε σχέση με τη μάζα, την ενέργεια και την ορμή μέσα σε αυτόν.

 

* Ο χρόνος περνά διαφορετικά σε χαμηλότερα βαρυτικά δυναμικά. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται [[βαρυτική διαστολή του χρόνου]].

* Οι τροχιές μεταβάλλονται με τρόπο μη αναμενόμενο από τη θεωρία του Νεύτωνα για τη βαρύτητα.