Σταύρωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Σταύρωση''' είναι η μέθοδος εκτέλεσης επί [[σταυρός|σταυρού]] μέσω κρεμάσματος ή καθήλωσης. Με κεφαλαίο [[Σίγμα|Σ]] ('''Σ'''ταύρωση) αναφέρεται στην εκτέλεση του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]] μέσω καθήλωσης σε [[σταυρός|σταυρό]] πάνω στον λόφο του [[Γολγοθάς|Γολγοθά]] στην [[Ιερουσαλήμ]] (''βλ. λήμμα'': [[Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού]]).<br>

Επίσης, στους [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίους χρόνους]], ''σταύρωση'' σήμαινε και τοποθέτηση πασσάλων σε μορφή περίφραξης (''[[Θουκυδίδης|Θουκ]]. 7.25.7'').

Ως '''Σταύρωση''' ορίζεται η μέθοδος εκτέλεσης θανατικής ποινής με κάρφωμα ή και δέσιμο του θύματος επάνω σε πάσσαλο, δένδρο ή σε σταυρό σχήματος <big>'''[[T]]'''</big>. Αν και ο [[Ηρόδοτος]] χρησιμοποιεί τους όρους ''ανασκολοπίζειν'' για την τοποθέτηση των θυμάτων εν ζωή και ''ανασταυρούν'' για την καθήλωση των πτωμάτων τους, μετά από εκείνον, τα δύο ρήματα γίνονται συνώνυμα και εκφράζονται με τον όρο ''Σταύρωση-Σταυρώνω''.

Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την σταύρωση ως μέθοδο εκτέλεσης και ίσως την εφηύραν κιόλας, ήταν οι Πέρσες. Ο λόγος για τον οποίο την χρησιμοποιούσαν ήταν πιθανόν για να μην έρχεται σε επαφή το σώμα του καταδικασμένου με τη γη και την μολύνει, καθώς ήταν αφιερωμένη στην αρχαία ιρανική θεότητα του [[Ζωροαστρισμός|Ζωροαστρισμού]], τον [[Αχούρα Μάζντα]]. Σύμφωνα με τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]], το 519 π.X. ο [[Δαρείος Α΄ της Περσίας|Δαρείος ο Α']], βασιλιάς των Περσών, σταύρωσε 3.000 πολιτικούς αντίπαλους του στην [[Βαβυλώνα]].

Άλλες αρχαίες πηγές αναφέρουν τη χρήση της σταύρωσης από τους Ινδούς (''[[Διόδωρος Σικελιώτης|Διόδ. Σικ.]] 2.18.1''), τους [[Ασσύριοι|Ασσυρίους]] (''Διόδ. Σικ. 2.1.10''), τους Σκύθες (''Διόδ. Σικ. 2.44.2''), τους [[Θράκες]] (''Διόδ. Σικ. 33.15.1''). Ο [[Τάκιτος (ιστορικός)|Τάκιτος]] αναφέρει ότι οι [[Γερμανικά φύλα|Γερμανοί]] χρησιμοποιούσαν τη σταύρωση (''Χρονικά 1.61.4'') όπως και οι [[Κελτικός πολιτισμός|Κέλτες]] (''Χρονικά 14.33.2'') ενώ ο [[Σαλλούστιος]] αναφέρει ότι και οι [[Νουμιδία|Νουμίδες]] χρησιμοποιούσαν αυτόν τον τρόπο εκτέλεσης (''Ιουγουρθικός πόλεμος 14.15''). Επίσης, σύμφωνα με αρκετές πηγές, οι Καρχηδόνιοι εφάρμοζαν τη σταύρωση (''[[Πολύβιος|Πολύβ]]. 1.11.5, 24.6, 86.4'' / ''Διόδ. Σικ. 25.5.2, 26.23.1'' / ''[[Τίτος Λίβιος|Λίβιος]] 22.13.9'' κ.ά.). Από τους Καρχηδόνιους, η σταύρωση πέρασε και στους Ρωμαίους οι οποίοι ονόμαζαν το εκτελεστικό όργανο, ''crux''.

Στον [[Ελληνιστική περίοδος|ελληνιστικό κόσμο]], οι εγκληματίες συχνά τοποθετούνταν επάνω σε σανίδα όπου γινόταν η διαπόμπευση, ο βασανισμός και η δημόσια εκτέλεσή τους. Η τιμωρία αυτή έμοιαζε με μία μορφή σταύρωσης, αυτή όπου καρφωνόταν το θύμα σε πάσσαλο. Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, ο [[Διονύσιος ο Πρεσβύτερος|Διονύσιος Α']], τύραννος των [[Συρακούσες|Συρακουσών]], συνέλαβε και σταύρωσε Έλληνες μισθοφόρους που είχαν στη δούλεψή τους οι Καρχηδόνιοι (''14.53.4'').

Επίσης, ο [[Μέγας Αλέξανδρος]] εφάρμοσε επανειλημμένα τη σταύρωση. Σε κάποια περίπτωση σταύρωσε συνολικά 2.000 επιζώντες από την πολιορκία της [[Τύρος|Τύρου]] (''Κούρτιος Ρούφος 4.4.17'') ενώ είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρει ο [[Αρριανός]], πως ο Αλέξανδρος όταν πέθανε ο [[Ηφαιστίωνας|Ηφαιστίων]], διέταξε να σταυρώσουν τον Γλαυκία (τοτον γιατρό του Ηφαιστίωνα), επειδή τον θεώρησε υπαίτιο για τον θάνατο του φίλου του.

Η εφαρμογή της σταύρωσης μαρτυρείται στην [[Αρχαία Ελλάδα|Ελλάδα]] και μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. Στα 314 π.Χ. ένας διοικητής του βασιλείου του Αλεξάνδρου, κατέστειλε εξέγερση στην πόλη Συκιώνα κοντά στην [[Αρχαία Κόρινθος|Κόρινθο]], όπου σταύρωσε 30 από τους κατοίκους (''Διόδ. Σικ. 19.67.2''). Κατόπιν, στα 303 π.Χ. όταν η Συκιώνα έπεσε στα χέρια του [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Δημητρίου του Πολιορκητή]], σταυρώθηκαν 80 αντίπαλοι στρατιώτες μαζί με τον διοικητή τους (''Διόδ. Σικ. 20.103.6'').

Στους προρωμαϊκούς χρόνους, στην ελληνόφωνη ανατολή η σταύρωση εφαρμόσθηκε στα πλαίσια του πολέμου ή για τις πράξεις υψίστης [[προδοσία|προδοσίας]]. Το [[267 π.Χ.]], στην [[Ιουδαία]] που βρισκόταν κάτω από τις διαταγές του [[Αντίοχος Δ' Επιφανής|Αντιόχου Δ' του Επιφανούς]], ο οποίος προσπάθησε να εξαλείψει την [[Ιουδαϊσμός|ιουδαϊκή θρησκεία]], σταυρώνονταν όσοι παρέμεναν πιστοί στον εβραϊκό νόμο (''Ιώσηπ. Ιουδ. Αρχ. 12.256''). Μετά την εφαρμογή του ρωμαϊκού δικαίου, η σταύρωση χρησιμοποιήθηκε επίσης ως τιμωρία για τους σκλάβους και τους βίαιους εγκληματίες.

Στους [[Εβραίοι|Εβραίους]], η σταύρωση εφαρμόσθηκε περιστασιακά κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Το 88 π.Χ. ο [[Αλέξανδρος Ιανναίος]] βασιλιάς της [[Ιουδαία|Ιουδαίας]] και αρχιερέας, σταύρωσε 800 [[Φαρισαίοι|Φαρισαίους]] αντίπαλους του αφού πρώτα τους υποχρέωσε να παρακολουθήσουν τη σφαγή των συζύγων και των παιδιών τους (''Ιώσηπ. Ιουδ. Αρχ. 13.380 & Ιουδ. Πόλεμ. 1.97-98'').

Σύμφωνα με τον εβραϊκό νόμο, τα πτώματα των εκτελεσμένων [[Ειδωλολατρία|ειδωλολατρών]] και των [[Βλασφημία|βλάσφημων]], τα κρεμούσαν σε ένα δέντρο για να δείξουν ότι ήταν καταραμένοι από τον Θεό (''Δευτ. 21:22-23''). Στην προ-χριστιανικήπροχριστιανική [[Παλαιστίνη (περιοχή)|Παλαιστίνη]] αυτό το κείμενο του [[Δευτερονόμιο|''Δευτερονομίου'']] εφαρμόστηκε και σε εκείνους που πέθαναν κατά τη σταύρωση όπως μαρτυρά το απόσπασμα από το υπόμνημα στοστον ''Ναούμ'' που βρέθηκε στη σπηλιά #4 στο [[Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας|Κουμράν]]. Ένα άλλο κουμρανικό κείμενο που βρέθηκε στο σπήλαιο #11 επίσης συνδέει το χωρίο αυτό του ''Δευτερονομίου'' με τη σταύρωση, η οποία ήταν προφανώς μια τιμωρία των [[Εσσαίοι|Εσσαίων]] για κάποιες πολύ σοβαρές παραβάσεις.