Εξέγερση των Σπαρτακιστών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 32:
==Συνέπειες==
Η εξέγερση δεν είχε μαζική βάση και ήταν, σύμφωνα με τον ιστορικό Heinrich August Winkler, μόνο μια «απόπειρα πραξικοπήματος από μια ριζοσπαστική μειοψηφία». Επομένως, η γρήγορη καταστολή του δεν ήταν έκπληξη. Μάλλον ήταν επίσης αναπόφευκτη, αφού το αποτέλεσμα θα ήταν πιθανότατα εμφύλιος πόλεμος σε ολόκληρη τη Γερμανία και στρατιωτική επέμβαση των νικητριών δυνάμεων. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, ο Έμπερτ μπορούσε να συνεχίσει την πορεία προς την ίδρυση ενός κοινοβουλίου. Στις 19 Ιανουαρίου 1919 έγιναν εκλογές για την Εθνοσυνέλευση. Η Συνέλευση οριστικοποίησε το [[Σύνταγμα της Βαϊμάρης]] στις 11 Αυγούστου και δημιούργησε την πρώτη λειτουργική γερμανική δημοκρατία, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης<ref>33. Winkler, Heinrich August (2000). ''Der lange Weg nach Westen. Band 1: Deutsche Geschichte vom Ende des Alten Reiches bis zum Untergang der Weimarer Republik'' [The Long Road to the West. Vol. 1: German history from the end of the Old Empire to the Weimar Republic]. Munich: Beck. pp. 390 and 403–406.</ref>
Λίγο μετά το τέλος των αψιμαχιών, η Ρόζα Λούξεμπουργκ αξιολογώντας τα γεγονότα στο άρθρο της "Order Rules in Berlin" (Die Ordnung herrscht in Berlin), εξήγησε ότι η νίκη των προλετάριων δεν μπορούσε να αναμένεται λόγω της πολιτικής ανωριμότητας της Γερμανικής Επανάστασης. Το γεγονός ότι οι στρατιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν από αγροτικές περιοχές που δεν επλήγησαν από την επανάσταση, χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή των επαναστατών εργατών ήταν για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ένα από τα σημαντικά συμπτώματα της γενικής πολιτικής ανωριμότητας της Γερμανίας. Υπό αυτές τις συνθήκες η νίκη της εργατικής τάξης ήταν αδύνατη.
==Αποτίμηση==
| |||