Πειραϊκή-Πατραϊκή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην [[Πάτρα]] το [[1919]] ιδρύεται η ομόρρυθμη «Πατραϊκή Εμποροβιομηχανική Εταιρεία» από τους Χριστόφορο Κατσάμπα ([[1893]]-[[1984]]) και Σταμούλη Στράτο([[1891]]-[[1963]]) για την παρασκευή καλτσών και τηντη βαφή και πώληση νημάτων με πρώτη ύλη αρχικά από το εξωτερικό.

Το [[1926]] ξεκίνησε η λειτουργία του κλωστηρίου με την περαιτέρω αγορά μηχανημάτων από τηντη [[Γερμανία]] και με εξειδικευμένο προσωπικό από τις κλωστοϋφαντουργίες του [[Πειραιάς|Πειραιά]] αλλά και το [[1928]] η επιχείρηση εξοπλίστηκε με περαιτέρω μηχανήματα από τηντη Γερμανία.

Λόγω των μεγάλων «ανοιγμάτων» για τον εξοπλισμό της επιχείρησης, η διετία [[1929]]-[[1931]] ήταν κρίσιμη για τηντη βιωσιμότητα της καθώς τα υπέρογκα χρέη της «Πειραϊκής» (θυγατρική) ανάγκασαν τους επιχειρηματίες να τηντη συγχωνεύσουν με την «Πατραϊκή» το [[1933]] για τηντη λήψη νέων δανείων από την [[Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος]] που ήταν ο αποκλειστικός και πρωταρχικός της δανειολήπτης.

Κατά τηντη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» εφοδίαζε κουβέρτες και υφάσματα τον [[Ελληνικός Στρατός Ξηράς|Ελληνικό Στρατό]], ενώ διένειμε τα κέρδη της στην Ελληνική κυβέρνηση του δωσίλογου [[Γεώργιος Τσολάκογλου|Γεωργίου Τσολάκογλου]].

ΤηνΤη δεκαετία του [[1960]] διέθετε πέντε σύγχρονες εργοστασιακές μονάδες και απασχολούσε περισσότερους από 4.000 υπάλληλους. Το [[1962]] ήταν από τις πρώτες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, που αυτοματοποίησε το πληροφοριακό της σύστημα, με το μοντέλο "1402" της [[ΙΒΜ]].

ΣτηνΣτη δεκαετία του 1970 η ελληνική βιομηχανία άρχιζε τηντη μεγάλη πτώση της. Οι πετρελαϊκές κρίσεις, οι αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων συνοδευόμενες από μαζικές απεργίες και η απώλεια εμπιστοσύνης των βιομηχάνων στην κυβέρνηση Καραμανλή με τις περίφημες κρατικοποιήσεις της οδήγησαν σε σταθερά καθοδική πορεία<ref name="kathimerini.gr">Ηλίας Μαγκλίνης, "[http://www.kathimerini.gr/505795/article/epikairothta/ellada/h-a8hnaikh-dhmokratia-eggyotan-thn-idiokthsia Η αθηναϊκή δημοκρατία εγγυόταν την ιδιοκτησία]", ''Η Καθημερινή'', 08.12.2013</ref>. Η ίδια η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» κρατικοποιήθηκε τελικά επί κυβερνήσεως του [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]], στο πρόγραμμα των «κοινωνικοποιήσεων» της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ (1981-1985). Σύμφωνα με τον βιομήχανο Φαίδωνα Στράτο (τότε ιδιοκτήτη της «Πειραϊκής-Πατραϊκής») ''«Το βαθύτερο σκεπτικό του ΠΑΣΟΚ ήταν να ελέγχει τη βιομηχανία. Το ίδιο έκανε σε όλους τους βιομηχανικούς τομείς. Στη δική μας περίπτωση, η κυβέρνηση επέβαλε αναγκαστική αύξηση του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να μην έχουμε την πλειοψηφία.»''<ref name="kathimerini.gr"/>.

Μετά την πτώση της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου το 1989, οι αμέσως επόμενες κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για την εταιρεία, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα ήδη υπάρχοντα μεγάλα χρέη και να υπάρξει κακοδιαχείριση, ακολουθούμενη από βίαιες προσπάθειες «εξυγίανσης» που όμως συνάντησαν τηντη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων. Τελικά η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» έκλεισε παραγωγικά το 1992 όπου απόλυθηκε όλο της το προσωπικό. Οι τελευταίες προσπάθειες ανασυγκρότησης έληξαν το 1996 ύστερα από πολιτική επιλογή της τότε κυβέρνησης.