Μαρία Κάλλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Διόρθωση έτους πηγής σε παραπομπή |
μ Τοποθέτηση ενδο-βικιπαιδιακού συνδέσμου κατά την πρώτη εμφάνιση ονόματος στο λήμμα |
||
Γραμμή 102:
====Στην Επίδαυρο ως Μήδεια (1961)====
Στην ίδια κατεύθυνση, συμφωνήθηκε η επανεμφάνιση της μονωδού στην Επίδαυρο τον Αύγουστο του 1961, στον ομώνυμο ρόλο της όπερας ''Μήδεια'' του Λουίτζι Κερουμπίνι.{{Sfn|Scott|1992|p=232}} Τους συμπρωταγωνιστικούς ρόλους ανέλαβαν οι μονωδοί [[Τζον Βίκερς]] (''Ιάσων''), Τζουζέπε Μοντέστι (''Κρέων''), Σούλα Γλαντζή (''Γλαύκη'') και Κική Μορφονιού (''Νέριδα''). Διευθυντής ορχήστρας ήταν ο [[Νικόλα Ρεσίνιο]], η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή, η σκηνογρφία και ενδυματολογία του Γιάννη Τσαρούχη και οι χορογραφίες της [[Μαρία Χορς|Μαρίας Χορς]]. Και σε αυτήν την παραγωγή, η Κάλλας δώρισε την αμοιβή της στις Υποτροφίες Μαρία Κάλλας. Στο τέλος της παράστασης, η μονωδός επευφημήθηκε εντόνως από το κοινό, που περιελάμβανε μέλη της κυβέρνησης και επιφανείς προσωπικότητες της εποχής.{{sfnm|1a1=Γαλατόπουλος|1y=1998|1p=346|2a1=Βίδος 11-02-2020|3a1=Βούλγαρη 17-09-2015}} Με εξαίρεση μια απροβάριστη σύντομη εμφάνισή της το 1964 στο Φεστιβάλ Φολκλόρ στη Λευκάδα, αυτή ήταν η τελευταία σκηνική εμφάνιση της Κάλλας στην Ελλάδα.{{sfnm|1a1=Πετσάλης-Διομήδης|1y=2001|1p=647|2a1=Γαλατόπουλος|2y=1998|2p=354}}
===Παζολίνι και τελευταίες σκηνικές εμφανίσεις===
Γραμμή 133:
===Ηχόχρωμα===
Η φωνή της Κάλλας ήταν και παραμένει αμφιλεγόμενη· λόγω της έντονης και χαρακτηριστικής [[Χροιά|χροιάς]] της, απέκτησε φανατικούς οπαδούς αλλά και επικριτές.{{Sfnm|1a1=Jellinek|1y=1986|1p=328|2a1=Ardoin|2y=1991|2p=85|3a1=Henson|3y=2020|3p=502}} Κατά τον [[Μουσικός παραγωγός|παραγωγό κλασικής μουσικής]] [[Χάρι Ουώλτερ Λέγκε]], η Κάλλας κατείχε το πλέον βασικό χαρακτηριστικό ενός σπουδαίου τραγουδιστή, μια άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή.{{sfn|Schwarzkopf|1988|p=197-198}} Εμπλουτίζοντας την κρίση αυτή, ο Ιταλός μουσικολόγος και κριτικός [[Ροντόλφο Τσελέτι]] εξέφρασε την άποψη ότι «το ηχόχρωμα της Κάλλας, θεωρούμενο καθαρά ως ήχος, ήταν σχεδόν άσχημο· ένας λεπτός ήχος, που έδινε την αίσθηση ξηρότητας, ανυδρίας. Του έλειπαν εκείνα τα στοιχεία που στην ορολογία της ωδικής περιγράφονται ως ''απαλότητα'' και ''λάμψη''» τονίζοντας ότι «ένα μέρος της γοητείας της φωνής της οφειλόταν ακριβώς σε αυτό το γεγονός» επειδή «παρά τα φυσικά της ελαττώματα όπως η έλλειψη απαλότητας, λάμψης, διαστρωμάτωσης, αυτή η φωνή μπορούσε να λάβει χαρακτηριστικά χρώματα και χροιές. Εν συντομία, άπαξ και ακουστεί αυτή η φωνή, αναγνωρίζεται αμέσως ανάμεσα σε όλες τις άλλες».{{Sfnm|1a1=Radiocorriere TV 1969-11-30|1p=64|2a1=Lowe|2y=1986|2p=207-208}} Κατά τον διευθυντή ορχήστρας και συνεργάτη της Κάλλας σε αρκετές παραγωγές,{{Sfn|Ardoin|1998|p=xvii}}
===Εύρος και ένταση===
| |||