Μαρία Κάλλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τον γυρισμό της στις Ηνωμένες Πολιτείες και την επανασύνδεση με τον πατέρα της τον Σεπτέμβριο του 1945, η Κάλλας πέρασε από σειρά ακροάσεων. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η ακρόασή της από τον [[Έντουαρντ Τζόνσον (τενόρος)|Έντουαρντ Τζόνσον]], διευθυντή της [[Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης (εταιρεία)|Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης]], έφερε την προσφορά δύο ρόλων στα έργα Φιντέλιο του Μπετόβεν και ''[[Μαντάμα Μπατερφλάι]]'' του Πουτσίνι. Ωστόσο η Κάλλας απέρριψε την πρόταση, θεωρώντας τον σωματότυπο που είχε ασύμβατο με την εικόνα της Μπατερφλάι και αρνούμενη να ερμηνεύσει όπερα στα αγγλικά όπως ζήτησε περαιτέρω ο Τζόνσον.{{Sfn|Jellinek|1986|p=30-31}}

Το 1946, η Κάλλας αναμενόταν να εκκινήσει τη σεζόν της Όπερας του Σικάγο πρωταγωνιστώντας στην όπερα ''[[Τουραντότ (Πουτσίνι)|Τουραντότ]]'' του Πουτσίνι, εντούτοις η συμφωνία ακυρώθηκε εξαιτίας ενός οικονομικού προβλήματος.{{Sfn|Scott|1992|p=28-29}} Ο [[βαθύφωνος]] [[ΝίκολαΝικόλα Ρόσι-Λεμένι]] που θα συμπρωταγωνιστούσε στο έργο τη σύστησε στον επιφανή Ιταλό μαέστρο [[Τούλιο Σεραφίν]] που αναζητούσε μια δραματική σοπράνο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της όπερας ''[[Τζοκόντα (Όπερα)|Τζοκόντα]]'' του [[Αμίλκαρε Πονκιέλλι]] που θα ανέβαινε στην [[Αρένα της Βερόνας]]. Εντυπωσιασμένος από τις ικανότητές της, ο μαέστρος τής έδωσε το ρόλο κι έτσι στις 2 Αυγούστου 1947 η Κάλλας έκανε το ντεμπούτο της στην Ιταλία ως Τζοκόντα.{{Sfnm|1a1=Ardoin|1a2=Fitzgerald|1y=1974|1p=29|2a1=Scott|2y=1992|2p=34}} Αναφερόμενη στον Σεραφίν σε συνέντευξή της το 1958, η Κάλλας δήλωσε ότι το να συνεργαστεί μαζί του ήταν η «πραγματικά τυχερή» ευκαιρία της καριέρας της, καθώς και ότι ο μαέστρος τής δίδαξε «ότι πρέπει να υπάρχει εκφραστικότητα και μια αιτιολόγηση για τη μουσική».{{Sfnm|1a1=Στασινοπούλου|1y=1981|1p=68|2a1=Ardoin|2y=1998|2p=5}}