Ιππόλυτος των Μεδίκων
Ο Ιππόλυτος, ιταλ. Ippolito, (1511 – 10 Αυγούστου 1535) από τον Οίκο των Μεδίκων, ήταν καρδινάλιος.
| Ιππόλυτος | |
|---|---|
 | |
κυβερνήτης της Φλωρεντίας | |
| Περίοδος | 1523 - 1527 |
| Προκάτοχος | Τζούλιο |
| Διάδοχος | Αλέξανδρος |
| Γέννηση | 1511 Φλωρεντία |
| Θάνατος | 10 Αυγούστου 1535 (24 ετών) Ίτρι, Νάπολη |
| Οίκος | Μεδίκων |
| Πατέρας | Τζουλιάνο Β΄ δούκας του Νεμούρ |
| Μητέρα | Πατσίφικα Μπραντάνο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Γεννήθηκε στο Ουρμπίνο και ήταν νόθος γιος του Τζουλιάνο δούκα του Νεμούρ και της εκτός γάμου σχέσης του με την Πατσίφικα Μπραντάνο.
Το 1516 απεβίωσε ο πατέρας του· ο Ιππόλυτος ήταν μόνο 5 ετών. Τον ανέθρεψαν ο αδελφός του πατέρα του πάπας Λέων Ι΄ και ο ξάδελφος του πατέρα του Τζούλιο. Όταν ο Τζούλιο εκλέχθηκε πάπας ως Κλήμης Ζ΄, τον όρισε κυβερνήτη της Φλωρεντίας αντί αυτού. Το 1527 ο Κάρολος Ε΄ των Αψβούργων λεηλάτησε τη Ρώμη· η δύναμη του Κλήμη Ζ΄ μειώθηκε και με αφορμή την αναστάτωση στην Ιταλία οι αντίπαλοι των Μεδίκων έδιωξαν τον Ιππόλυτο. Ο πάπας τελικά έκανε συμφωνία με τον Κάρολο Ε΄ και με τη βοήθεια αυστριακού στρατού πολιόρκησε επί μακρόν την πόλη, ώσπου εξαντλημένη παραδόθηκε. Ο Κλήμης Ζ΄ έθεσε κυβερνήτη τον Αλέξανδρο, ίσως νόθο γιο του[1].
Τον Ιππόλυτο τον έκανε καρδινάλιο το 1529 για να τον βοηθά στα εκκλησιαστικά θέματα. Την ίδια ημέρα τον έκανε αρχιεπίσκοπο της Αβινιόν, θέση που του απέφερε σημαντικό εισόδημα. Επειδή ήταν 18 ετών δεν μπορούσε να γίνει επίσκοπος χωρίς παπική εξαίρεση[2]· πράγματι ο Κλήμης Ζ΄ τον χειροτόνησε ιερέα της Σάντα Πρασέντε.[3] Ωστόσο η δική του επιθυμία ήταν να γίνει κυβερνήτης της Φλωρεντίας και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του προσπαθώντας να εκτοπίσει τον Αλέξανδρο.[4]
Το 1529 ορίστηκε παπικός απεσταλμένος (legato) στην Περούτζια.[5] Το ίδιο έτος παρέστη στη στέψη του Καρόλου Ε΄ στη Μπολόνια.[6] Το 1530 ο πάπας του χορήγησε το 1/3 των εσόδων του Κλούζιο εφ' όρου ζωής.[7] Το 1532 εστάλη στην Ουγγαρία,[8] όπου οδήγησε 8.000 στρατιώτες του Καρόλου Ε΄ εναντίον των Οθωμανών. Επέστρεψε με τον Κάρολο Ε΄ στην Ιταλία το επόμενο έτος.[9]
Το 1532 ονομάστηκε αντι-καγκελάριος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, το πιο προσοδοφόρο αξίωμα στην Αυλή (Curia).[10] Επίσης έγινε τιτουλάριος επίσκοπος του Σαν Λορέντζο ιν Νταμάζο, βασιλικής στη Ρώμη.[11] Ήταν φίλος και ίσως είχε σχέση, με την Ιουλία Γκοντζάγκα[12], σύζυγο του Κολόνα κόμη του Φόντι. Ερωτεύτηκε την Αικατερίνη των Μεδίκων και ο αδελφός της Αλέξανδρος τους είδε αγκαλιά. Δεν παντρεύτηκαν και όταν τον Ιππόλυτο ως καρδινάλιο τον έστειλαν μακριά, τους απαγόρευσαν να ξαναϊδωθούν. Η 10 έτη μικρότερή του Αικατερίνη παντρεύτηκε το 1533 τον Ερρίκο Β΄.[13]
Ο Κλήμης Ζ΄ απεβίωσε το 1534. Το Συνέδριο των καρδιναλίων (Conclavium) εξέλεξε τον Αλέξανδρο Φαρνέζε ως Παύλο Γ΄. Ο Ιππόλυτος έδρασε ως πρέσβης στον Κάρολο Ε΄ και μετέφερε με ευχαρίστηση τα παράπονα εναντίον της κυβέρνησης του Αλεξάνδρου των Μεδίκων. Ασθένησε από ελονοσία και έπειτα από 8 ημέρες πυρετού απεβίωσε στο Ίτρι της Νάπολης,[14] αν και φήμες έλεγαν ότι δηλητηριάστηκε από τον Αλέξανδρο των Μεδίκων, του οποίου τις καταχρήσεις επρόκειτο να καταγγείλει[15] ή από τον Παύλο Γ΄, ο οποίος ήθελε τις πλούσιες απολαβές του Ιππολύτου για τους ανιψιούς του.
Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, οι Μέδικοι ανέπτυξαν ένα μεγάλο θηριοτροφείο στο Βατικανό που περιελάμβανε ανθρώπινο ζωολογικό κήπο. Τον 16ο αιώνα, ο καρδινάλιος Ιππόλυτος των Μεδίκων είχε μια συλλογή ανθρώπων διαφορετικών φυλών καθώς και εξωτικών ζώων. Αναφέρεται ότι είχε έναν θίασο των λεγόμενων Savages, που μιλούσαν πάνω από είκοσι γλώσσες και περιελάμβανε Μαυριτανούς, Τάταρους, Ινδούς, Τούρκους και Αφρικανούς.[16][17][18]
Οικογένεια Επεξεργασία
Από τη μη νόμιμη σχέση του με την Ιουλία Γκοντζάγκα, είχε τέκνο:
- (νόθος) Ασντρουμπάλε απεβ. 1565.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ κατά μία άλλη άποψη, των πιο πολλών στην εποχή του, ήταν εγγονός του εξαδέλφου του Πέτρου Β΄
- ↑ Saint Marthe, Denis (1716). Gallia christiana (Tomus primus έκδοση). Paris: Imprimerie royale. σελ. 831. Conradus Eubel· Guilelmus Gulik, επιμ. (1923). Hierarchia catholica, Tomus 3 (2η έκδοση). Münster: Libreria Regensbergiana. σελίδες 20, 126–127.
- ↑ Salvador Miranda, The Cardinals of the Holy Roman Church, Medici, Ippolito de' Αρχειοθετήθηκε 2017-05-26 στο Wayback Machine., retrieved: 2016-10-09.
- ↑ Thomsen, p. 417.
- ↑ Eubel, III, p. 20 note 7. L. Fiumi, "La legazione del Cardinale Ippolito de' Medici nell' Umbria", Bollettino della regia deputazione di storia patria per l'Umbria, 5 (1899), pp. 481–587.
- ↑ Giovanni Sassu (2007). Il ferro e l'oro: Carlo V a Bologna (1529-30) (στα Ιταλικά). Bologna: Editrice Compositori. σελ. 105. ISBN 978-88-7794-590-7.
- ↑ Eubel, III, p. 20 note 7.
- ↑ Robert Walter Carden (1911). The life of Giorgio Vasari: a study of the later renaissance in Italy. H. Holt. σελίδες 18–20.
- ↑ Cardella, p. 109.
- ↑ Etta V. Thomsen, "Ippolito de' Medici', in: Peter G. Bietenholz· Thomas Brian Deutscher (2003). Contemporaries of Erasmus: A Biographical Register of the Renaissance and Reformation, Volumes 1-3, A-Z. University of Toronto Press. σελ. 417. ISBN 978-0-8020-8577-1.
- ↑ Cardinal Ippolito's predecessor as Vice-Chancellor, Cardinal Pompeo Colonna, had been Cardinal Priest of San Lorenzo in Damaso and Archbishop of Mondovi in Sicily. Ippolito was succeeding Colonna in all three posts. He could only be Administrator of Mondovi, however, since he was not a bishop. Eubel, III, p. 64 and p. 250.
- ↑ κόρη του Λουδοβίκου κυρίου της Σαμπιονέτα
- ↑ Knecht, p. 21.
- ↑ Crews, p. 109.
- ↑ Cf. James Montgomery (1835). Eminent Literary and Scientific Men of Italy, Spain, and Portugal ...: Dante. Petrarch. Boccaccio. Lorenzo de' Medici [etc.] Bojardo. Berni. Ariosto. Machiavelli. London: Longman, Rees, Orme, Brown, Green, & Longman. σελίδες 188–189.
- ↑ Mangubat, L. (2017). The True Story of the Mindanaoan Slave Whose Skin Was Displayed at Oxford. Esquire Publications.
- ↑ Mullan, Bob and Marvin Garry, Zoo culture: The book about watching people watch animals, University of Illinois Press, Urbana, Illinois, Second edition, 1998, p.98. ISBN 0-252-06762-2
- ↑ Mullan, Bob and Marvin Garry, Zoo culture: The book about watching people watch animals, University of Illinois Press, Urbana, Illinois, Second edition, 1998, p.98. ISBN 0-252-06762-2
Πηγές Επεξεργασία
- Baronio, Cesare (1878). Augustin Theiner, επιμ. Annales ecclesiastici, denuo excusi et ad nostra usque tempora perducti ab Augustino Theiner... (στα Λατινικά). Tomus 32 (1527-1541). Barri-Ducis: Bertrand. σελίδες 233–237.
- Cardella, Lorenzo (1793). Memorie storiche de cardinali della Santa romana chiesa (στα Ιταλικά). Tomo Quarto (IV). Roma: Pagliarini. σελίδες 107–112.
- Crews, Daniel A. (2003). «Spanish Diplomacy and the Mysterious Death of Cardinal Ippolito de' Medici». Mediterranean Studies 12: 103–110.
- Giordani, Gaetano (1842). Della venuta e dimora in Bologna del S. P. Clemente VII per la coronazione di Carlo V, imperator ... 1530 (στα Ιταλικά). Bologna: Fonderia e Tipografia Governativa - Alla Volpe.
- Knecht, R. J. (16 Ιουλίου 2014). Catherine De'Medici. New York: Routledge. σελ. 12. ISBN 978-1-317-89687-6.
- Moretti, Giuseppe (1940). «Il Cardinale Ippolito dei Medici dal trattato di Barcellona alla morte (1529-1535)». Archivio storico italiano 1: 137–178. (Ιταλικά)
- Pastor, Ludwig (1910). The History of the Popes : from the close of the Middle Ages, Volume X. London: Kegan Paul Trench Trübner. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016.
- Rebecchini, Guido (2010). Un altro Lorenzo: Ippolito de' Medici tra Firenze e Roma (1511-1535) (στα Ιταλικά). Venezia: Marsilio. ISBN 978-88-317-0646-9.
- Weaver, Elissa Barbara (1982). «Ippolito de' Medici , Humanist». Renaissance Quarterly 35 (4): 674–677.
