Εξέγερση της 1ης Πραιριάλ έτους Γ'

Εξέγερση της 1ης Πραιριάλ έτους Γ'
	Γαλλική επανάσταση
Χρονολογία	20 Μαΐου 1795
Τόπος	Παρίσι, Γαλλία

Η εξέγερση της 1ης Πραιριάλ έτους Γ' (Γαλλικά: L’insurrection du 1er prairial an III) ήταν μια λαϊκή εξέγερση στο Παρίσι στις 20 Μαΐου 1795 ενάντια στην πολιτική της Θερμιδοριανής Συμβατικής. Ήταν η τελευταία και μια από τις πιο αξιοσημείωτες λαϊκές εξεγέρσεις της Γαλλικής Επανάστασης.^[1] Μετά την ήττα τους σ' αυτή την εξέγερση, οι Αβράκωτοι έπαψαν να διαδραματίζουν οποιοδήποτε σημαντικό ρόλο μέχρι τον επόμενο γύρο επαναστάσεων στις αρχές του 19ου αιώνα.

Μαζί με την εξέγερση της 12ης Ζερμινάλ που προηγήθηκε, αυτά τα κινήματα είναι επίσης σημαντικά, διότι σηματοδοτούν την ύστατη προσπάθεια των τελευταίων Ορεινών και των Ιακωβίνων να ανακτήσουν την πολιτική τους δύναμη στη Συντακτική και στους τομείς των Παρισίων.

Αιτίες

Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, η εγκατάλειψη της ελεγχόμενης οικονομίας προκάλεσε τρομακτική οικονομική καταστροφή στη Γαλλία. Οι τιμές αυξήθηκαν και ο πληθωρισμός έπληξε κυρίως τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, τους Αβράκωτους, που πλήττονταν από την πείνα.

Μετά την αποτυχία της εξέγερσης της 12ης Ζερμινάλ, σχεδόν δύο μήνες πριν, ο αγώνας ενάντια στην πείνα φαινόταν χωρίς διέξοδο και οι τομείς του Παρισιού παρέμεναν σε αναβρασμό. Το φυλλάδιο Εξέγερση του λαού για να αποκτήσει ψωμί και να επανακτήσει τα δικαιώματά του έριξε στις θυελλώδεις συνελεύσεις των τομέων στις 19 του Μάη το σύνθημα: «Ψωμί και το σύνταγμα του 1793».^[2]

Εξέγερση και καταστολή

Η εξέγερση του Πραιριάλ

Οι εξεγερμένοι, που προέρχονταν από τους τομείς Σαιντ-Αντουάν και Σαιν-Μαρσώ του Παρισιού και σιγά-σιγά ακολουθήθηκαν από όλο το ανατολικό Παρίσι, με σύνθημα «Ψωμί και το Σύνταγμα του έτους Ι» (σύνταγμα του 1793) εισέβαλαν το πρωί της 20ής Μαΐου 1795 στη Συμβατική. Δολοφόνησαν τον Ζαν Μπερτράν Φερώ, αντιπρόσωπο του νομού Άνω Πυρηναίων, το κομμένο κεφάλι του οποίου τοποθέτησαν στην άκρη μιας λόγχης και το παρουσίασαν στον πρόεδρο της Συντακτικής και στον Μπουασί ντ'Ανγκλά, που το χαιρέτησε.

Μέσα στη γενική οχλοβοή ανάγνωσαν την προγραμματική Εξέγερση του λαού. Ωστόσο οι εξεγερμένοι δεν έκαναν τίποτα για να συλλάβουν τα μέλη της κυβέρνησης που περίμεναν ήσυχα, μέχρι να μπορέσουν να ενοχοποιήσουν ανοιχτά τους Ορεινούς αντιπρόσωπους. Μερικοί Ορεινοί προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την επαναστατική κυβέρνηση, επέβαλαν την απελευθέρωση φυλακισμένων Ιακωβίνων και την διάλυση της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας.^[3]

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα η Εθνοφρουρά απώθησε τους εξεγερμένους και συνέλαβε 12 αντιπροσώπους.

Την επόμενη μέρα έγινε δεύτερη εξέγερση και κατελήφθη με έφοδο το Δημαρχείο και πάλι η Συμβατική. Στρατός υπό τον στρατηγό Ζακ-Φρανσουά Μενού μαζί με την Εθνοφρουρά απώθησαν τους εξεγερμένους στις 21 και 22 Μαΐου 1795, απέκλεισαν τη νύχτα το προάστιο Σαιντ-Αντουάν, που ήταν το κέντρο της εξέγερσης, και τους αφόπλισαν.

Το τέλος των Ιακωβίνων

Οι τελευταίοι Ορεινοί, πίνακας του Σαρλ Ρονό 1882

Αυτή τη φορά, η καταστολή ήταν ολοκληρωμένη και αδίστακτη. Η Συντακτική χτύπησε τόσο τους ηγέτες - όσο και τους υποτιθέμενους ηγέτες - της εξέγερσης και τους πιθανούς ηγέτες παρόμοιων εξεγέρσεων στο μέλλον: Για να εξαφανίσουν δια παντός τους Αβράκωτους ως πολιτική δύναμη, κρίθηκε απαραίτητο να χτυπηθούν τα απομεινάρια των Ιακωβίνων αντιπροσώπων στη Συμβατική και στις Τμηματικές συνελεύσεις, όπως και στην Εθνοφρουρά.

Οι 12 αντιπρόσωποι που συνελήφθησαν, μεταξύ των οποίων έξι που υποστήριξαν τις απαιτήσεις των διαδηλωτών την πρώτη ημέρα της εξέγερσης, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι 6 από αυτούς προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν με μαχαίρι. Οι 3 το κατάφεραν και οι υπόλοιποι σύρθηκαν τραυματισμένοι στη λαιμητόμο.

Στις 23 Μαΐου, συστάθηκε στρατιωτική επιτροπή για τη συνοπτική δίκη και εκτέλεση όλων των ατόμων που συνελήφθησαν με όπλα στην κατοχή τους ή φορούσαν τα διακριτικά της εξέγερσης. Δικάστηκαν συνολικά 132 άτομα. 19 από αυτούς, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Επίσης, ακολούθησε η σύλληψη ή ο αφοπλισμός περίπου 3.000 από τους πιο δοκιμασμένους επαναστάτες, ανεξάρτητα από το αν είχαν πάρει ή όχι μέρος στην εξέγερση.^[2]

Η Εθνοφρουρά εκκαθαρίστηκε και απαρτίζονταν πλέον μόνο από πλούσιους αστούς. Οι λαϊκές εταιρείες και οι λέσχες, όσες είχαν μείνει ακόμη ανοιχτές, έκλεισαν.^[4]

Αυτή η εξέγερση σηματοδότησε το τέλος της Λαϊκής Επανάστασης.^[5]

Παραπομπές

↑ Rude, Georges (1967). The Crowd in the French Revolution. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-195-00370-5. p. 152
↑ ^2,0 ^2,1 . «Βαλτέρ Μαρκόφ-Αλμπέρ Σομπούλ/1789-Γαλλική-Επανάσταση.pdf, σελ. 342» (PDF).
↑ . «universalis.fr/encyclopedie/journee-du-prairial-an-iii/».
↑ Lefebvre, Georges, 1874-1959. et Dupli-print), Les thermidoriens, Le Directoire, Paris, Armand Colin, dl 2016, 390 p. (ISBN 978-2-200-61370-9 et 2200613709, OCLC 951174926
↑ Soboul, Albert. et Soboul, Albert.,La révolution française , Gallimard, 1984 (ISBN 2-07-070106-9 et 9782070701063, OCLC 229077532 p.410-414

[1] Rude, Georges (1967). The Crowd in the French Revolution. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-195-00370-5. p. 152

[:0-2] 2,0 ^2,1 . «Βαλτέρ Μαρκόφ-Αλμπέρ Σομπούλ/1789-Γαλλική-Επανάσταση.pdf, σελ. 342» (PDF).

[3] . «universalis.fr/encyclopedie/journee-du-prairial-an-iii/».

[4] Lefebvre, Georges, 1874-1959. et Dupli-print), Les thermidoriens, Le Directoire, Paris, Armand Colin, dl 2016, 390 p. (ISBN 978-2-200-61370-9 et 2200613709, OCLC 951174926

[5] Soboul, Albert. et Soboul, Albert.,La révolution française , Gallimard, 1984 (ISBN 2-07-070106-9 et 9782070701063, OCLC 229077532 p.410-414

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]