Δημαρχείο του Παρισιού
Το Δημαρχείο του Παρισιού (γαλλικά: Hôtel-de-Ville, προφορά: Οτέλ ντε Βιλ) είναι το κτίριο που στεγάζει την τοπική διοίκηση της πόλης από το 1357. Βρίσκεται στην πλατεία Οτέλ ντε Βιλ, στο 4ο διαμέρισμα. Η νότια πτέρυγα κατασκευάστηκε αρχικά από τον Φραγκίσκο Α' από το 1535 μέχρι το 1551. Η βόρεια πτέρυγα χτίστηκε από τον Ερρίκο Δ΄ και τον Λουδοβίκο ΙΓ΄ μεταξύ 1605 και 1628. [3] Κάηκε από την Παρισινή Κομμούνα, μαζί με όλα τα αρχεία της πόλης, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών της τον Μάιο του 1871. [4]Το εξωτερικό ανακατασκευάστηκε ακολουθώντας τον αρχικό σχεδιασμό μεταξύ 1874 και 1882, ενώ το εσωτερικό τροποποιήθηκε σημαντικά. Είναι το κέντρο του Δήμου του Παρισιού από το 1357. Επιτελεί πολλαπλές λειτουργίες, στεγάζει την τοπική διοίκηση, τον Δήμαρχο του Παρισιού (από το 1977) και χρησιμεύει ως χώρος για μεγάλες δεξιώσεις.
| Δημαρχιακό Μέγαρο του Παρισιού | |
|---|---|
 | |
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Είδος | δημαρχείο |
| Αρχιτεκτονική | νεοαναγεννησιακή αρχιτεκτονική |
| Διεύθυνση | 5, rue de Lobau, 75004 Paris[1] |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°51′23″N 2°21′8″E |
| Διοικητική υπαγωγή | 4ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[2] |
| Τοποθεσία | Παρίσι |
| Χώρα | Γαλλία[2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1357 |
| Χρήση | επίσημη κατοικία |
| Ιδιοκτήτης | Δήμος του Παρισιού[2] |
| Αρχιτέκτονας | Τεοντόρ Μπαλύ |
| Προστασία | πρόσθετος κατάλογος ιστορικών μνημείο της Γαλλίας (από 1975)[2] και πρόσθετος κατάλογος ιστορικών μνημείο της Γαλλίας (από 1988)[2] |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Τοποθεσία και πρόσβαση Επεξεργασία
Το Δημαρχείο του Παρισιού βρίσκεται στην πλατεία Οτέλ ντε Βιλ, στο 4ο διαμέρισμα του Παρισιού. Η περιοχή εξυπηρετείται από τους σταθμούς του μετρό Οτέλ ντε Βιλ και Σατλέ.
Ιστορία Επεξεργασία
Τον Ιούλιο του 1357 ο Ετιέν Μαρσέλ, επόπτης των εμπόρων (θέση ισοδύναμη με του δημάρχου) του Παρισιού, αγόρασε το λεγόμενο «Σπίτι των Πυλώνων» για τον Δήμο στην περιοχή που χρησιμοποιούνταν ως ποτάμιο λιμάνι για την εκφόρτωση σίτου και ξύλου και αργότερα συγχωνεύτηκε στην πλατεία, την πλατεία Οτέλ ντε Βιλ (ως το 1802 πλατεία ντε Γκρεβ), μια περιοχή όπου συχνά συγκεντρώνονταν οι Παρισινοί, συχνά εκεί εκτελούνταν οι δημόσιες εκτελέσεις. Από το 1357, το δημαρχείο βρίσκεται στο ίδιο κτίριο. Πριν από το 1357, η διοίκηση της πόλης βρισκόταν στη λεγόμενη Αίθουσα των αστών (parloir aux bourgeois) κοντά στο Σατλέ.
Το 1533, ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α' αποφάσισε να προικίσει την πόλη με ένα δημαρχείο που θα άξιζε το Παρίσι, τότε η μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης και της χριστιανοσύνης. Το έργο ανέλαβαν δύο αρχιτέκτονες: ο Ιταλός Ντομένικο ντα Κορτόνα, γνωστός στη Γαλλία ως Μποκαντόρ και ο Γάλλος Πιέρ Σαμπίζ. Το «Σπίτι των Πυλώνων» κατεδαφίστηκε και ο Μποκαντόρ, επηρεασμένος από το πνεύμα της Αναγέννησης, συνέταξε τα σχέδια ενός κτιρίου που ήταν ταυτόχρονα ψηλό, ευρύχωρο, γεμάτο φως και εκλεπτυσμένο. Οι οικοδομικές εργασίες, που είχαν διακοπεί από τους Θρησκευτικούς πολέμους, τελείωσαν το 1628 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΓ'.[5]
Κατά τους επόμενους δύο αιώνες δεν έγιναν αλλαγές στο οικοδόμημα, το οποίο ήταν η σκηνή διάφορων διάσημων γεγονότων κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, συγκεκριμένα εκεί διεπράχθη η δολοφονία του τελευταίου επόπτη των εμπόρων Ζακ ντε Φλεσέλ από το εξαγριωμένο πλήθος στις 14 Ιουλίου 1789 και κατά τη Θερμιδοριανή Αντίδραση ο Ροβεσπιέρος πυροβολήθηκε στο σαγόνι και συνελήφθη στο δημαρχείο με τους οπαδούς του.
Το 1835 προστέθηκαν δύο πτέρυγες στο κεντρικό κτίριο και συνδέθηκαν με την πρόσοψη με μια μακρόστενη αίθουσα, προσφέροντας περισσότερο χώρο για την διευρυμένη διοίκηση της πόλης.
Σύγχρονη εποχή Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου, στο κτίριο διαδραματίστηκαν καθοριστικά πολιτικά γεγονότα. Από το δημαρχείο του Παρισιού, στις 4 Σεπτεμβρίου 1870, ο Λεόν Γκαμπετά ανακήρυξε την Τρίτη Δημοκρατία. Στις 30 Οκτωβρίου 1870 οι επαναστάτες εισέβαλαν στο κτίριο και συνέλαβαν μερικά μέλη της κυβέρνησης Εθνικής Άμυνας, απαιτώντας κοινοβουλευτική κυβέρνηση. Η υπάρχουσα κυβέρνηση διέφυγε μέσω μιας σήραγγας που κατασκευάστηκε το 1807, η οποία εξακολουθεί να συνδέει το δημαρχείο με κοντινό στρατώνα. Στις 18 Ιανουαρίου 1871, συγκεντρώθηκαν πλήθη έξω από το κτίριο για να διαμαρτυρηθούν κατά της παράδοσης της πόλης στους Πρώσους και διασκορπίστηκαν από στρατιώτες που πυροβολούσαν από το κτίριο προκαλώντας πολλά θύματα.
Το δημαρχείο ήταν το αρχηγείο της Κομμούνας των Παρισίων. Όταν κατάλαβαν ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη και ο γαλλικός στρατός πλησίασε το κτίριο, οι Κομμουνάριοι έβαλαν φωτιά, όπως και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια, καταστρέφοντας το κτίριο και σχεδόν όλα τα αρχεία της πόλης.[6]
Κατά την απελευθέρωση του Παρισιού στο κτίριο του δημαρχείου συνέρρευσε ο κόσμος και παρακολούθησε την ομιλία του Σαρλ ντε Γκωλ στις 25 Αυγούστου 1944, ο οποίος απευθύνθηκε στο πλήθος από ένα μπροστινό παράθυρο.
Ανοικοδόμηση Επεξεργασία
.jpg)
Η αποκατάσταση του δημαρχείου διήρκεσε από το 1873 έως το 1892 (19 χρόνια). Το εσωτερικό του κτιρίου ανοικοδομήθηκε μέσα στο πέτρινο κέλυφος που είχε επιβιώσει από τη φωτιά. Έτσι, το ανακαινισμένο δημαρχείο από το εξωτερικό φαίνεται να είναι ένα αντίγραφο του γαλλικού Αναγεννησιακού κτιρίου του 16ου αιώνα όπως ήταν πριν από το 1871, το δε νέο εσωτερικό βασίστηκε σε ένα εντελώς νέο σχέδιο, με τελετουργικά δωμάτια πλούσια διακοσμημένα στο στυλ του 1880. Η πρόσοψη του οικοδομήματος έχει μήκος 143 μέτρα και ύψος 18,80 μέτρα.
Οι κεντρικές πόρτες κάτω από το ρολόι πλαισιώνονται από δύο αλληγορικές μορφές, την Τέχνη, του Λωράν Μαρκέστ και την Επιστήμη, του Ζυλ Μπλανσάρ. Περίπου 230 άλλοι γλύπτες ανέλαβαν να φιλοτεχνήσουν 338 αγάλματα γνωστών Γάλλων σε κάθε πρόσοψη, μαζί με λιοντάρια και άλλα γλυπτά διακοσμητικά. Ο πιο διάσημος γλύπτης ήταν ο Ωγκύστ Ροντέν, ο οποίος δημιούργησε το άγαλμα του μαθηματικού Ζαν λε Ρον Ντ'Αλαμπέρ του 18ου αιώνα, που τελείωσε το 1882.
Το άγαλμα στον τοίχο του κήπου στη νότια πλευρά είναι του Ετιέν Μαρσέλ, του πιο γνωστού επόπτη των εμπόρων (τίτλος που προηγήθηκε του δημάρχου). Ο Μαρσέλ λιντσαρίστηκε το 1358 από τον εξαγριωμένο όχλο, αφού προσπάθησε να σφετερισθεί τις εξουσίες της πόλης.
Στην πρόσοψη υπάρχουν επίσης τα αγάλματα των Ζαν Μπυλάν και Ζαν Γκουζόν έργα του Αντρέ-Ζοζέφ Αλάρ.
Η διακόσμηση χαρακτηρίζεται επίσης από τοιχογραφίες, έργα κορυφαίων ζωγράφων της εποχής. Οι περισσότερες εκτίθενται ως μέρος της ξενάγησης του κτηρίου.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ mairiepariscentre
.paris .fr /equipements /hotel-de-ville-19154. - ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «base Mérimée» (Γαλλικά) Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
- ↑ Texier, Simon (2012). Paris- Panorama de l'architecture. Parigramme. ISBN 978-2-84096-667-8, p. 26-27
- ↑ Milza, Pierre (2009a). L'année terrible: La Commune (mars–juin 1871). Paris: Perrin. ISBN 978-2-262-03073-5, p. 397–398
- ↑ Louis Saurel,Histoire vivante de Paris, Agence Parisienne de Distribution, 1969, p. 88
- ↑ . «parisdigest.com/monument/hotel-de-ville». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2019.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Το Δημαρχείο - Γραφείο Τουρισμού Παρισιού (επιλογή γλώσσας)